Eliza forsetafrú í hæpnum félagsskap

Nokkrir vinstrimenn, sumir ritfærir á íslensku, kynna orðið kynþáttmörkun sem þýðingu á enska heitinu ,,racial profiling." Vinstrimenn hafa átt erfitt með að heimfæra rasisma á íslensku lögregluna og vantaði orð fyrir smjörklípuna. Nú er það komið: kynþáttamörkun.

Þeir sem efast um tilgang vinstrimannanna, forsetafrúin er þar á meðal, ættu að fletta upp á skilgreiningu bandarísku samtakanna ACLU sem láta að sér kveða í hatrinu  gegn siðuðu samfélagi: 

"Racial Profiling" refers to the discriminatory practice by law enforcement officials of targeting individuals for suspicion of crime based on the individuals race, ethnicity, religion or national origin. 

Orðið kynþáttamörkun er á yfirborðinu hlutlaust. En það er með innbyggða fordóma, að lögreglan sé rasísk.

Aðferð vinstrimanna er að búa til orð yfir fyrirbæri sem lítið er um, eða jafnvel alls ekki til. Ef orðið nær flugi, fær viðurkenningu, er óðara litið svo á fyrirbærið sem orðið vísar til sé raunverulegt og jafnvel krefjandi samfélagsvandi. Til þess er leikurinn gerður, að fá fólk til að trúa að það búi i skelfilegu samfélagi.

Eliza forsetafrú er í félagsskap sem nýyrðir fordóma gegn löggæslunni á Íslandi. Það má hugsa sér smekklegri aðkomu að íslensku samfélagi.  

Sálfræðihernaður í Úkraínu

Ruglingur á Írak og Úkraínu hjá George W. Bush, fyrrverandi Bandaríkjaforseti, í áróðursræðu fyrir stjórnina í Kænugarði er neðanmálsgrein í sálfræðihernaðinum í Úkraínustríðinu.

Sálfræðistríðið fer fram fyrir opnum tjöldum í fjölmiðlum og fyrir hálfri gátt á samfélagsmiðlum. Í bakherbergjum er plottað og spunnið. Því er slakað út sem talið er að bitið verði á. Svo er slúðrað maður á mann.

Eins og í raunstríðinu á jörðu niðri og í lofthelginni yfir Garðaríki stendur yfir seinni hálfleikur í sálfræðihernaðinum. Í fyrri hálfleik vegnaði stjórninni í Kænugarði vel með Selenskí forseta sem fyrirliða.

Víxlverkun er á milli raunstríðs og sálfræðihernaðar. Til skamms tíma helst baráttuvilji á vígvellinum í krafti yfirþyrmandi velvildar alþjóðar. Litlir sigrar eru gerðir stórir, t.d. brotthvarf Rússa frá úthverfum Kænugarðs og úkraínska sóknin síðustu tíu daga norður af Karkif. 

Meginherir Rússa og Úkraínumanna etja kappi í austurhéruðum, Donbass. Þaðan er fátt gott að frétta fyrir Kænugarð. Skipulegt undanhald er herfræði Úkraínuhers þar eystra. Ef ekki er haldið vel á spilum gæti framvindan orðið óskipulagðar hrakfarir. 

Meðfram betri stöðu á vígvellinum auka Rússar við sálfræðihernaðinn. Þeir túlkuðu umsóknir Finnlands og Svíþjóðar um Nató-aðild sem fyrsta skref vesturlanda frá Úkraínu. Í gær birti rússneska fréttaveitan RT frásögn af reglulegum samtölum bandarískra og rússneskra herforingja. Yfirbragð fréttarinnar er að dagskráin sé staðan eftir Úkraínustríðið. Nærtæk ályktun er að handverksmenn í stríðsfaginu sjái leikslokin fyrir. Í sama knérunn hjó bandaríski varnarmálaráðherrann fyrir nokkrum dögum þegar hann fór fram á vopnahlé. Á sigurbraut biðja menn ekki um leikhlé.

Uppgjöfinni í Asovstálsmiðjunni er fylgt eftir með fréttum að úkraínskir hermenn leggi niður vopn í Donbass. Á eru floti kenningar um að úkraínska herstjórnin sé þreytt á afskiptum Selenskí forseta og ráðgjafa hans. Misklíð á æðstu stöðum fóðrar vonleysi. 

Stríð vinnast og tapast á vígvellinum. En baráttuþrek á vettvangi ræðst af tiltrú. Þegar saman fara ósigrar í vopnaviðskiptum og sálfræðihernaði er stríðstaugin þanin til hins ítrasta. 

 

 

Sagði innrásina í Írak „tilefnislausa og grimma“

Blaðamenn sameinast um óheiðarleika

Lygari til leigu, sögðu blaðamenn hér áður um almannatengla. Á þeim tíma var faglegur metnaður blaðamanna að segja fréttir byggðar á staðreyndum og traustum heimildum. Almannatenglar voru í hinu liðinu; drógu fjöður yfir sannleikann og sögðu ekki nema hálfa söguna. 

Nú er öldin önnur. Blaðamenn verðlauna glæpi. Tilgangur glæpanna er að hanna frásögn í þágu hagsmuna. Sannindi eru aukaatriði, pólitísk málafylgja aðalatriði. Blaðamenn eru á flótta undan réttvísinni, neita að mæta til yfirheyrslu hjá lögreglunni sem rannsakar sakamál þar sem a.m.k 4 blaðamenn eru sakborningar.

,,Blaða- og frétta­menn þurfa að þétta raðirn­ar og standa sam­an gegn þeim ógn­um sem steðja að stétt­inni," segir annar tveggja formanna í blaðamannafélögum sem nú sameinast.

Það á að þétta raðirnar um óheiðarleika og lögbrot. Blaðamenn standi saman gegn réttarríkinu.

Ekki einu sinni almannatenglum dytti í hug lífslygin sem blaðamenn hafa gert að sinni.  

Uppgjöf kynnt sem björgun

Uppgjöf úkraínska hersins á Asovstal við Maríupól er sálrænt fremur en hernaðarlegt áfall. Borgin var þegar komin í hendur Rússa, stálverksmiðjan í útjaðrinum skipti litlu hernaðarlega en hafði þeim mun meira áróðursgildi.

Skilaboð stjórnarinnar í Kænugarði þartil fyrir skemmstu voru að herinn í Asovstal ætti að berjast til síðasta manns. Goðsagan um 300 Spartverja var heimfærð upp á úkraínsku stálin stinn í hafnarborginni.

Baráttuandi er ómælanlegur þáttur í stríðsrekstri en skiptir höfuðmáli, einkum þegar á bjátar. Og það hallar á úkraínska herinn í Donbass.

Til að bjarga andlitinu er uppgjöfin í Maríupól kynnt sem björgun. Úkraínsku hermennirnir eru fangar Rússa og halda lífi. Það er nokkurs konar björgun. Tvennum sögum fer af ástæðum ,,björgunarinnar." Ein er að úkraínsku hermennirnir hafi ákveðið að forða eigin skinni, þvert á beinar skipanir að berjast til síðasta manns. Í framhaldi kúventi stjórnin í Kænugarði og gaf skipun um að leggja niður vopn.

Uppgjöf blæs ekki baráttuanda í brjóst. Þvert á móti. Er hetjurnar í Asovstal gefast upp gæti einhverjum undir linnulausri stórskotahríð Rússa í Donbass dottið eitthvað svipað í hug.

Donbass er, þrátt fyrir allt, að mestu byggð Rússum. Ýmsum í vesturhluta Úkraínu kann að þykja óþarft að fórna lífi og limum fyrir landssvæði sem aðeins að forminu til er úkraínskt.

Pólitíska atburðarásin tekur mið af síversnandi stöðu á vígvellinum. Bandaríkin og Nató ætla að taka við Svíþjóð og Finnlandi og kalla það sinn sigur og ósigur Rússa. Eftir uppgjöf í Úkraínu þurfa Washington og Brussel líka að bjarga andlitinu.  

 

 

 

 

 

Koma síðustu hermönnunum frá Asovstal

Hatrið á hvítri móður

Guðríður Þorbjarnardóttir átti sveininn Snorra í vesturheimi á 11. öld, samkvæmt arfsögn sem rataði í bækur. Guðríður varð stytta í höndum Ásmundar Sveinssonar og fékk heitið Fyrsta hvíta móðirin í Ameríku.

Nýverið var styttunni stolið undir þeim formerkjum að hún væri rasísk og komið fyrir í öðru verki. Gjörningurinn er í takt við samtímakenningu, fræðilega kynþáttahyggju (critical race theory), er kennir að allir hvítir á hörund séu rasistar.

Í gær fór styttan af Guðríði til síns heima. Sama dag sagði í fréttum að frá 2014 hefur 14 sinnum verið ákært fyrir hatursorðræðu. Ekki er hermt hvort ákært hafi verið fyrir hatur á hvítum mæðrum. Sennilega ekki, þær eru jú allar rasistar samkvæmt kenningunni og njóta sem slíkar ekki verndar gegn ,,háðung, róg­b­urði, smán­un eða ógn­un."

Fyrsta hvíta móðirin ekki lengur í eldflauginni

Stríð er hvorki svart né hvítt

Í stríði er frásögnin ýmist hvít eða svört. Í viðtengdri frétt segir yfirmaður leyniþjónustu Úkraínuhers sigur vinnast fyrir árslok. Rússar segjast á áætlun með markmið sín í Úkraínu.

Fyrir þá sem ekki líta á átökin í Garðaríki sem fótboltaleik, heldur dauðans alvöru og þyngri en tárum taki, líkt og tilfallandi höfundi, er verulega snúið að átta sig framvindu stríðsins.

Tilfallandi höfundur gefur sér að Rússar sigri Þeir eru þrisvar fleiri en Úkraínumenn og sitja á stafla af kjarnorkuvopnum á meðan stjórnin í Kænugarði á engin. Áður en Rússar tapa nota þeir kjarnorkuvopnin. Sá sem ekki skilur það veit ekki að stríð, eins og það sem háð er í Úkraínu, snýst um tilvist ríkja. Engin dæmi eru um að ríki hafi tapað stríði án þess að neyta ítrustu úrræða til að bjarga sér. Kjarnorkuvopnum yrði beitt stæðu Rússar frammi fyrir ósigri.

Hvor sigrar, og hvað telst sigur, er ein spurning. Önnur spurning varðar réttmæti stríðsins.

Til að mynda sér skoðun er hægt að horfa yfir sviðið í sögulegu ljósi. Báðir aðilar eiga þar sök og vesturlönd bera verulega ábyrgð. Önnur leið er að meta aðstæður á vettvangi, eftir tiltækum heimildum.

Hér á eftir fara tvær andstæðar frásagnir af borginni Maríupól við Azov-haf sem Rússar tóku fyrir nokkru. Báðar frásagnirnar eru frá enskumælandi mönnum, sem þekkja borgina eftir heimsóknir þangað.

Í Telegraph lýsir Jack Losh Maríupupól sem rússneskri borg er vill verða vestræn. Hann rekur kynni sín af borginni síðustu ár, segir frá ,,frjálslyndu" fólki sem tekur kannabisefni fram yfir áfengi og óskar sér vestrænnar framtíðar undan rússnesku oki. Nú er borgin rústir einar, segir Losh, og rússnesk kúgun yfirþyrmandi.

Graham Phillips var í Maríupól þegar Rússar og Úkraínumenn börðust um hana 2014. Hann heimsækir borgina fyrir nokkrum dögum og talar um frelsun frá úkraínskum þjóðernissinnum og nasistum. Myndbönd sem Phillips sýnir, bæði frá 2014 og 2022, gefa til kynna úkraínskt ofbeldi gegn rússneskum borgurum.

Hvorri frásögninni skal trúa?

Ekkert einfalt svar er við spurningunni. Stríðsfrásagnir eru jafnan svartar eða hvítar. Litbrigði veruleikans eru fleiri.

Hvorki Úkraínumenn né Rússar eru villimenn. Á hinn bóginn eru stríð miskunnarlaus og krefjast fórna. Sannleikanum er fyrst fórnað. Þegar eitt ríki sigrar annað verða til ný sannindi. Sigurvegarinn ræður frásögninni er vopnin þagna. 

Úkraína vinni stríðið fyrir lok árs

Hægri-Framsókn eða vinstri?

Án þess að nokkur tók eftir er Framsóknarflokkurinn orðinn hinn turninn í íslenskum stjórnmálum. Flokkurinn fylgir eftir sigrum á alþingskosningum á landvísu og styrkir sig í sveitarstjórnarkosningum, einkum á höfuðborgarsvæðinu. Elsti starfandi stjórnmálaflokkur landsins er spriklandi af ungu fólki. 

Enn á eftir að greina hvaða þættir það eru í þjóðlífinu sem valda fylgisaukningu flokksins er til skamms tíma var nánast hreinn landsbyggðarflokkur. Framsókn hefur löngum verið hugmyndafræðilega hlutlaus og ekki eru á yfirborðinu nein merki um að það sé breytt.

Framsókn mun því með verkum sínum fremur en orðræðu skilgreina sig á pólitíska litrófinu. Fyrsta verkefnið eftir kosningar er myndun meirihluta. 

Hvort mun Framsókn fremur kjósa að vinna til hægri eða vinstri?

Þar liggur efinn.

Yngsti borgarfulltrúinn: „Þetta er ákall um breytingar“

Grunaður umræðustjóri á degi saklausra

Saklausir menn voru dæmdir af dómstól götunnar, með dyggri aðstoð RÚV.

Daginn sem saksóknari fellur frá fjölmiðlastýrðu máli tveggja ungra manna er umræðuþáttur í sjónvarpinu.

Hver er umræðustýra?

Jú, sakborningur í kynferðisbrotamáli.

Smekkvísi á Efstaleiti.

Mál Arons og Eggerts fellt niður

Helgi og Rakel, fjölmiðlar í þágu blaðamanna

Fjórir blaðamenn á RSK-miðlum, RÚV, Stundinni og Kjarnanum, fengu tilkynningu frá lögreglunni 14. febrúar að þeir væru með stöðu sakbornings í rannsókn á byrlun Páls skipstjóra og stuldi á síma hans. Síðan eru liðnir 3 mánuðir. Þeir eru enn á flótta undan réttvísinni.

Um áramótin hættu Helgi Seljan og Rakel Þorbergsdóttir störfum á RÚV án skýringa. Bæði hafa ríka hagsmuni að láta það berast að þau séu ekki með stöðu sakbornings. Ekki múkk hefur heyrst í 5 mánuði.

Þegar fjölmiðlar fjalla um sakamál og grunur beinist að tilteknum aðilum eru þeir vanalega aðgangsharðir og spyrja spurninga. Í tilfelli Helga og Rakelar eru engar spurningar á vörum blaðamanna. 

Fjölmiðlar starfa í þessu máli í þágu blaðamanna. Gagnrýnar spurningar í þágu almennings eru óspurðar. Þögnin ein ríkir. Í þögninni þrífst spillingin. 

Það varðar almenning miklu að vita hvort og þá hvaða blaðamenn eru sakborningar í sakamáli. Blaðamenn sem þannig háttar með eru skemmd epli. Sakamenn í refsimáli geta ekki þjónað almannahag. Hagsmunir almennings eru að lög séu virt og að sakamál verði upplýst. Blaðamenn sem tefja framgang réttvísinnar vinna gegn almannahagsmunum.

Fyrir en varir er öll eplatunnan ónýt, - haldi fjölmiðlar áfram að starfa í þágu blaðamanna en ekki almannhagsmuna. 

Umboðsmaður til varnar tjáningarfrelsi

Tilfallandi bloggari fékk ágjöf sl. haust fyrir að fletta ofan af tilraun RÚV að skilgreina Helga Seljan sem ofsótt fórnarlamb. Eftir tilfallandi afhjúpun var fátt um varnir á Efstaleiti. Helgi var sendur á hjáleiguna undir lúðrablæstri útvarpsstjóra.

Tilfallandi bloggari starfar sem framhaldsskólakennari. Þess var krafist að Kristinn Þorsteinsson skólameistari FG ræki bloggarann úr starfi fyrir rangar skoðanir. Skólameistari tók kröfurnar til athugunar og hafnaði þeim. Fyrir það þakkaði bloggari.

Tilfallandi borgara var ljóst að hart væri sótt að tjáningarfrelsinu þegar það væri tekið til athugunar að svipta mann atvinnu fyrir að tjá hug sinn. Enginn úrskurðaraðili túlkar meginreglur stjórnarskrár, nema auðvitað dómstólar. Dómsmáli var ekki til að dreifa og ekkert tilefni til að höfða mál. 

Aftur fylgist umboðsmaður alþingis með meginreglum réttarríkisins og gefur álit þyki honum málefnið brýnt. Umboðsmaður tekur aðeins við kvörtunum, ekki hrósi um að vel sé að verki staðið eða athugasemdum. Til að fá álit umboðsmanns varð tilfallandi bloggari að senda kvörtun með rökstuðningi. Það var gert til að knýja fram álit á réttarstöðu opinberra starfsmanna með skoðanir.

Niðurstaða umboðsmanns liggur fyrir. Í bréfi dags. 26. apríl 2022 segir:

Opinberir starfsmenn njóta verndar tjáningarfrelsisákvæða 73. gr. stjórnarskrárinnar og 10. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. samnefnd lög nr. 62/1994. Meginreglan er því sú að opinberir starfsmenn eiga rétt á að láta í ljós hugsanir sínar og skoðanir, þ.m.t. þær er lúta að mati á atriðum er tengjast starfi þeirra, án afskipta stjórnvalda, og takmarkanir á þeim rétti má eingöngu gera að uppfylltum þeim skilyrðum sem fram koma í 3. mgr. 73. gr. stjórnarskrárinnar og 2. mgr. 10. gr. mannréttindasáttmálans, sbr. einnig 41. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993. Slíkar takmarkanir verða þannig að byggjast á lögum, stefna að lögmætum markmiðum og mega ekki ganga lengra en nauðsyn krefur. (undirstrikun pv)

Þar með liggur það fyrir. Opinbera starfsmenn má hvorki reka né áminna fyrir skoðanir sem þeir láta í ljós. Hvort yfirmenn hafi aðrar skoðanir og kynni þær hverjum sem vill hafa er aukaatriði í málinu. Aðalatriðið er að málfrelsið fær vörn sem heldur. Ástæða er til að þakka umboðsmanni.

Hér eftir geta opinberir starfsmenn með skoðanir sem og yfirmenn þeirra með önnur sjónarmið flett upp afstöðu umboðsmanns alþingis. Ódannaði skríllinn og virkir í athugasemdum munu vitanlega hvorki fletta upp á einu né neinu heldur heimta blóð sem fyrrum. En það þarf ekki einu sinni að athuga hvort reka megi opinbera starfsmenn fyrir að tjá hug sinn. Það er andstætt lögum.

Tjáningarfrelsið á undir högg að sækja. Það sést best á því að blaðamenn, sem ættu að vera í fremstu víglínu að verja skoðanafrelsi, eru orðnir böðlar málfrelsis. Risið á sumum blaðamönnum er ekki hærra en á virkum í athugasemdum. Enda oft sama fólkið.