Hreyfing og hrúgumálstaður

Deilt er um hve stór hluti landsmanna standi ekki undir fjárskuldbindingum sínum. Talsmenn skuldara gera hlutinn sem stærstan, þeir vilja stofna hreyfingu sem hótar þjóðfélaginu greiðslufalli verði ekki almenn niðurfelling skulda. Síðast liðinn vetur, þegar búsáhaldabyltingin fór af stað, voru þrætur um fjölda þeirra sem mættu á Austurvöll. Skipuleggjendur vildu tilheyra hreyfingu þar sem hver einstaklingur stækkaði af því að vera hluti af fjölda.

Hreyfingar eru 20. aldar fyrirbrigði á Íslandi. Í dreifbýlissamfélagi sjálfsþurftar eru ekki aðstæður að stofna til hreyfinga.

Markmið hreyfinga þurfa að vera einföld. Til að hrúga fólki saman um málstað mega hlutirnir ekki vera flóknir. 

Hrúgumálstaður er stundum víðtækari en svo að hann sé bundinn við hóp fólks. Útrásin er dæmi um málstað með stóra spönn. Hitt er þó algengara að tiltölulega þröngur hópur taki sannfæringu og breiði út boðskapinn.

Þegar Alþýðubandalagið ræddi fyrir áratug hvort flokkurinn ætti að stofna til samfylkingar mæltist einum flokksmanni á þá leið að 'við vitum ekki hvert við stefnum en við ætlum þangað saman' - og vísaði til flokksfélaga sinna,auk krata og kvennalistakvenna. Með stofnun Samfylkingarinnar var lagður grunnur að einsmálsflokki sem fullskapaðist í síðustu kosningum. Flokkurinn bauð eitt mál fram, inngöngu í Evrópusambandið.

Hrúgumálstaður, hvort heldur hann heitir útrás, Evrópusambandið eða skuldaniðurfelling einfaldar veruleikann. Ef tekst að búa til hreyfingu að baki hrúgumálstaðar er voðinn vís.

 

 

 

Ríkisstjórnin frestar uppgjöri, atvinnulífið hikar

Bankarnir eru úttroðnir af peningum sem liggja ónotaðir vegna þess að ríkisstjórnin hefur frestað uppgjöri við útrásina og leyfir að ríkisbankar haldi lífinu í dauðum fyrirtækjum eins og Exista og Högum. Á meðan ekki liggur fyrir hvernig ríkið ætlar að ráðstafa fyrirtækjum sem komust í eigu bankanna við hrunið heldur næsta kynslóð atvinnurekenda að sér höndum.

Ruglstefna Samfylkingarinnar að taka lífeyrissjóði landsmanna í gíslingu og kreista úr þeim peninga í gæluverkefni stjórnmálamanna er uppskrift að spillingu. Það þarf ekki peninga úr lífeyrissjóðum, peningarnir eru til í bönkunum. Til að þeir fari í notkun þarf að klára uppgjörið.

Í lífeyrissjóðum situr fólk sem tók þátt í hringavitleysu útrásarinnar og með því að láta sjóðina fá hlutverk í endurreisninni munu þeir í staðinn fá tækifæri að sópa ábyrgð sinni á hruninu undir teppið.

Ísland þarf að losna við sitjandi ríkisstjórn til að enduruppbyggingin geti hafist.

Einstaklingsvandræði og þjóðarvá

Ein fjölskylda af hverjum fimm á í fjárhagsvanda, eftir því sem næst verður komist. Það þýðir að 80 prósent fjölskyldna er um það bil í lagi hvað fjármál áhrærir. Almenn úrræði fyrir allar fjölskyldur í landinu myndu missa marks. Takmörkuðum fjármunum yrði veitt til fólks sem þarf ekki á þeim að halda og þeir sem þurfa aðstoð fengju ekki nóg.

Gróflega má skipta þeim í tvo hópa sem eru í vandræðum með fjármál sín. Í fyrsta lagi þeir sem voru óheppnir, keyptu húsnæði þegar verð var í toppi og gátu e.t.v. ekki selt fyrri eign sem féll í verði. Atvinnumissir og tekjutap eru áreiðanlega hluti skýringarinnar. Fyrir þennan hóp eiga úrræði að vera fyrir hendi og án efa samstaða um það að setja opinbera fjármuni í þetta verkefni.

Í öðru lagi eru það glannar sem tóku lán fyrir eignum sem þeir tæplega réðu við og fjármögnuðu neyslu með lánum. Þessi hópur þarf að leiðrétta sig án opinberrar aðstoðar.

Einstaklingsvandræði á ekki að gera að þjóðfélagslegum vanda.

Frekjufylkingin verður klumsa

Stjórnarandstaðan lætur ekki Samfylkinguna segja sér fyrir verkum í Icesave-málinu enda búin að læra inn á taktíkina sem er blanda af blekkingum og ósvífni. Ríkisstjórnin ætlaði að múlbinda stjórnarandstöðuna með því að krefjast trúnaðar á kröfum Breta og Hollendinga á ómerkingu fyrirvara Alþingis við ríkisábyrgð á Icesave-skuldum.

Blekkingin sem átti að nota að keyra málið heim var að hér væri aðeins um smáatriði að ræða, - eiginlega bara stafsetningarleiðrétting á samningnum. Vitanlega býr meira að baki, Hollendingar og Bretar ætla að gera sitt ítrasta til að verja þann fáránlega hagstæða samning sem þeir fengu í upphafi.

Við höfum séð áður að ríkisstjórnin er tilbúin að fórna íslenskum hagsmunum til að tryggja völd sín. Ríkisstjórnin stendur og fellur með Icesave-samningnum. Frekjufylkingin ætlar að búa svo um hnútana að ríkisstjórnin standi en þjóðarhagsmunir falli með Icesave.

Léleg vörn fyrir vondan málstað

Icesave-lögin voru lélegt klastur á ónýtan samning sem ríkisstjórnin ber alfarið ábyrgð á. Þegar Bretar og Hollendingar hafna fyrirvörum Alþingis er fátt um varnir hjá ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttir. Til að drepa málinu á dreif reynir ríkisstjórnin að píska upp stemningu fyrir trúnaðarbresti stjórnarandstöðu.

Þegar ríkisstjórnin gerði upphaflega samninginn reyndu ráðherrar að telja þjóðinni trú um að leynd ætti að hvíla á samningnum, að kröfu Breta og Hollendinga. Það reyndist bein lygi. Núna er sama brellan reynd aftur. Það eru einfaldlega engin efnisleg rök fyrir leynd á einu eða neinu í þessum samningi. Þetta er fordæmalaus samningur og verður ekki gerður aftur af þeirri einföldu ástæðu að ónýta regluverk Evrópusambandsins, sem er ástæða fyrir tilurð Icesave-reikninganna, verður endurskoðað.

Ríkisstjórnin ætti að pakka saman og þakka fyrir sig.

Trúnaðarbrestur stjórnarandstöðu

Lífeyrissjóðir í útrás

Lífeyrissjóðir landsmanna létu stórfé í útrásarfyrirtækin. Hvort sem það var handvömm eða löngun til að taka þátt í græðisspillingunni þá fóru lífeyrissjóðirnir ógætilega með fjármuni almennings. Til að bíta höfuðið af skömminni stunda lífeyrissjóðir það í dag að koma í veg fyrir uppgjöri gagnvart hrunfyrirtækjum með því að veita ónýtum fyrirtækjum greiðslufrest. Með því að fyrirtækin fara ekki í gjaldþrot þurfa lífeyrissjóðirnir ekki að afskrifa strax hlutafé og eða lánsfé í föllnu fyrirtækjunum. Aukaverkun af þessari háttsemi er að atvinnulífið verður seinna að ná sér á strik. Ónýtu útrásarfyrirtækin hamla því að nýr atvinnurekstur komi í stað þess gjaldþrota.

Í gær var sagt frá Baugsgjaldþroti í frétt í Viðskiptablaðið Morgunblaðsins. Þar kom þetta fram

Gunnar Baldvinsson, framkvæmdastjóri Almenna lífeyrissjóðsins, segist ekki vongóður um að eitthvað fáist upp í kröfur lífeyrissjóðsins. „Ég óttast hreinlega að það fáist ekki mikið upp í almennar kröfur á eftir forgangskröfum og veðkröfum," segir hann. „Við töldum þetta [Baug] ágætan kost á sínum tíma og höfðum til hliðsjónar ársreikninga og upplýsingar um reksturinn sem þá virtist vera í ágætu lagi," segir Gunnar, en sjóðurinn er með veð fyrir hluta krafna sinna. Hann segir að draga megi lærdóm af tapi sjóðsins á fjárfestingum.  

Fyrsti lærdómurinn er að viðurkenna mistök. Baugur var afskráður úr Kauphöllinni árið 2005 og enginn fjárfesti með réttu ráði hefði átt að setja krónu í Baug þegar alþjóð var orðið ljóst að Jón Ásgeir Baugsstjóri stóð ekki í venjulegum rekstri heldur í sjúskuðu valdabraski.

Hvernig væri nú að lífeyrissjóðirnir gerðu hreint fyrir sínum dyrum?

Dulbúin hótun bræðra í garð íslenskra kröfuhafa

Tilræði við þingræðið

Ríkisstjórnin ætlar að fallast á kröfur Breta og Hollendinga um að fyrirvarar Alþingis við Icesave-samninginn verði ómerktir. Tvíeykinu í forystu ríkisstjórnarinnar er ekkert heilagt er völd eru annars vegar. Steingrímur J. og Jóhanna vita að falli Icesave-samningurinn fer ríkisstjórnin sömu leið.

Icesave-samningurinn var ónýtur samningur sem Alþingi reyndi að gera bærilegan með stífum og ákveðnum fyrirvörum. Bretar og Hollendingar ætla ekki að samþykkja fyrir sitt leyti þessa fyrirvara.

Af því leiðir að Icesave-samningurinn er fallinn.

Í stað þess að ríkisstjórnin standi með þjóðinni er ætlunin að grafa undan þingræðinu með því að ómerkja lög frá Alþingi. Ríkisstjórnin er bandamaður Breta og Hollendinga gegn íslensku þjóðinni ef hún heldur fast í þessa afstöðu.

Ríkisstjórnin verður að fara frá völdum og boða til nýrra kosninga.

Ekki „afsláttur" af fyrirvörum

Ríkisstjórnin í höndum Breta og Hollendinga

Bretar og Hollendingar hafa líf ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur í höndum sér. Ef bresk og hollensk stjórnvöld neita að fallast á fyrirvara Alþingis á ríkisábyrgð vegna Icesave-skuldanna er ríkisstjórn Íslands fallin.

Það eitt að afdrif íslenskrar ríkisstjórnar sé í höndum stjórnvalda í London og Haag er lýsandi fyrir vandræðin sem útrásarauðmennirnir skópu þjóðinni.

Líkurnar eru fyrir því að Hollendingar og Bretar sjái aumur á ríkisstjórn Jóhönnu og hafni ekki alfarið niðurstöðu Alþingis. Þeir vita sem er að samningsstaða Íslands er snöggtum betri núna en hún var í kjölfar hrunsins. Á hinn bóginn vakna grunsemdir við það hvernig staðið er að kynningu á viðbrögðum útlendinganna. Ef málið væri sæmilega klippt og skorið hefði einföld fréttatilkynning frá fjármálaráðuneytinu útskýrt niðurstöðuna. Sérstakir þingnefndarfundir þegar þingið er í fríi veit ekki á gott.

Hugmyndir Breta og Hollendinga kynntar

Blaut tuska Bakkavararbræðra

Bakkavararbræður, Lýður og Ágúst Guðmundssynir, tóku sér lán úr Exista, sem þeir stjórna en lánadrottnar eiga, til að kaupa Bakkavör úr Exista. Þetta heitir sjálftekt og einkennandi fyrir græðgishugarfar útrásarinnar. Rökin sem þeir bræður færa fyrir gjörningnum er að þeir sjálfir séu best til þess fallnir að hámarka verðmæti Exista.

Einmitt, setjum brennuvargana í slökkviliðið.

Afgangar útrásar hamla endurreisn

Fyrirbæri eins og Exista, Hagar og fleiri afgangar útrásarinnar hamla endurreisn atvinnulífsins. Starfsemi Exista og Haga er grundvölluð á útrásarlögmálum um ógagnsæi, svikum og prettum. Á meðan þessi starfsemi líðst leggja menn ekki fjármuni sína í rekstur sem er samkeppni við útrásarafgangana.

Bankarnir og lífeyrssjóðirnir eru meðvirkir í að halda á floti útrásarafgöngum með því að veita greiðslufrest og fyrirgreiðslu til ónýta hluta atvinnulífsins. Samtök atvinnulífsins og Viðskiptaráð eru skipuð mönnum sem eru á mála hjá útrásarafgöngum.

Mest er þó ábyrgð ríkisstjórnarinnar sem trassar að senda skýr skilaboð um stefnu sína í endurreisn atvinnulífsins.