Prívatherferð Illuga, 30 ára þvælan og nytsamir sakleysingjar

Illugi Jökulsson er í einkaherferð fyrir ESB-aðild Íslands. Upptakturinn að herferðinni birtist í pistli hans í gær þar sem sagði m.a. að ef við afturköllum ESB-umsóknina verðum við að bíða í 30 ár til að komast að því hvort aðild ,,myndi henta okkur." Orðrétt segir Illugi

Það þýðir að þjóðin verður svipt því tækifæri næstu 30 árin að komast að því hvort aðild myndi henta okkur.

Þessi 30 ára upphrópun er tilbúningur hjá Illuga. Evrópusambandið er ekki með neina reglu um að taka aðeins einu sinni á 30 ára fresti við umsókn frá þjóðríki sem hætti við.

Til að fanga sem flesta sakleysinga stillir Illugi málinu upp þannig að hægt sé að fá óskuldbindandi viðræður við Evrópusambandið, þ.e. viðræður án aðlögunar. En það er óvart ekki hægt.

ESB útskýrir þetta skýrt og skorinort.

Í útgáfu ESB frá 2011 segir á bls. 9

The term "negotiation" can be misleading. Accession negotiations focus on the conditions and timing of the candidate's adoption, implementation and application of EU rules - some 100,000 pages of them. And these rules (also known as the acquis, French for "that which has been agreed") are not negotiable.

Það er einfaldlega ekki boðið upp á viðræður, aðeins aðlögun inn í Evrópusambandið. Og aðlögun felur í sér að við tökum jafnt og þétt upp lög og reglugerðir ESB, alls 100 þús. blaðsíður, á meðan samningaviðræður standa yfir.

Illugi reynir að plata fólk að skrifa undir áskorun um að halda áfram ferli sem ekki er í boði. Allt síðasta kjörtímabil var reynt að semja án aðlögunar en ekkert gekk. Núna segir Illugi að samningaviðræðum megi ljúka á einu ári. Það er álíka trúverðugt og 30 ára þvælan. 

 

Vilja ljúka viðræðunum við ESB

Athugasemdir

[Hans Haraldsson (IP-tala skráð) 22.4.2013 kl. 17:55]

Við þetta má bæta því við að þegar viðræðunum lýkur telst umsóknarríkið vera "acceding country" og tekur þátt í störum ráða og nefnda sambandsins. Það verður aðildarríki fyrir utan það að hafa ekki atkvæðisrétt.

Þjóðaratkvæðagreiðsla getur farið fram á þeim tímapunkti en eins og ferlið er hugsað á hún frekar að vera táknræn ef hún fer fram.

Ef það á að kjósa fyrst þegar aðildarferlinu er lokið þá þýðir það ekkert annað en að það eigi að ganga í ESB og kjósa svo um að ganga úr því aftur.

Auðvitað mun ESB aldrei samþykkja þannig fíflagang. Brussel ræður því hvenær viðræðuhlutanum lýkur og það mun ekki gerast á meðan hér er ekki pólitískur vilji til að ganga inn.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 22.4.2013 kl. 18:32]

Ég get ekki skilið af hverju þessi skýrsla er svona mikið leyndarmál ESB sinna, svo eru þeir að tala um hræðslu andstæðinga ESB, þegar við reynum að benda á að hér er ekkert að kíkja í pakka dæmi.

Hér má lesa betur um þetta mál:

http://ec.europa.eu/enlargement/pdf/publication/20110725_understanding_enlargement_en.pdf

New members are admitted with the

unanimous consent of the democratically

elected governments of the EU Member

States, coming together either in the Council of

Ministers or in the European Council.

When a country applies to join the EU, the

Member States’ governments, represented in

the Council, decide – after receiving an opinion

from the Commission – whether or not to accept

the application and recognise the country as a

candidate. Similarly, the Member States decide when

and on what terms to open and to close accession

negotiations with candidates on each policy area,

in the light of recommendations from the European

Commission.

Who decides?

And it is the Member States who decide when

accession negotiations are satisfactorily completed.

The Accession Treaty has to be signed by every

Member State and the candidate concerned. It

then has to be ratified by each Member State

and the acceding country according to their own

constitutionally established procedures. The

European Parliament, whose members are elected

directly by the EU’s citizens, also has to give its

consent.

Accession negotiations

Accession negotiations concern the candidate’s

ability to take on the obligations of membership.

The term “negotiation” can be misleading.

Accession negotiations focus on the conditions and

timing of the candidate’s adoption, implementation

and application of EU rules – some 100,000 pages of

them. And these rules (also known as the acquis,

French for “that which has been agreed”) are not

How the enlargement process works:

meeting the requirements

negotiable. For candidates, it is essentially a

matter of agreeing on how and when to adopt and

implement EU rules and procedures. For the EU, it

is important to obtain guarantees on the date and

effectiveness of each candidate’s implementation

of the rules.

Negotiations are conducted between the EU

Member States and each individual candidate

country and the pace depends on each country’s

progress in meeting the requirements. Candidates

consequently have an incentive to implement the

necessary reforms rapidly and effectively. Some of

these reforms require considerable and sometimes

difficult transformations of a country’s political

and economic structures. It is therefore important

that governments clearly and convincingly

communicate the reasons for these reforms to the

citizens of the country. Support from civil society

is essential in this process. Negotiating sessions

are held at the level of ministers or deputies, i.e.

Permanent Representatives for the Member States,

and Ambassadors or Chief Negotiators for the

candidate countries.

To facilitate the negotiations, the whole body of EU

law is divided into “chapters”, each corresponding

to a policy area. The first step in negotiations is

called “screening”; its purpose is to identify areas

in need of alignment in the legislation, institutions

or practices of a candidate country

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 22.4.2013 kl. 18:33]

Svo geta menn spurt sig hvort hér sé um aðildarumræður að eiga, eða innlimun.

[Jón Steinar Ragnarsson, 22.4.2013 kl. 20:14]

Þeir sem vilja hætta Essu feigðarflani geta skráð nafnið sitt á Skynsemi.is þar eru ríflega 12000 þegar búnir að skrá sig. ;)

[Jón Valur Jensson, 22.4.2013 kl. 21:05]

Það angaði nú ekki af því lýðræðisástin, þessu valdbeitingarliði Samfylkingar og Vinstri grænna, þegar þau höfnuðu því ítrekað á Alþingi í júlí 2009 að bera sína ESB-inntökuumsókn undir þjóðina.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 22.4.2013 kl. 22:07]

Jón Steinar ég er löngu búin að skrifa undir á Skynsemi.is.

[Páll Vilhjálmsson, 22.4.2013 kl. 22:39]

Illugi bað mig fyrir þessa athugasemd

Sæll Páll. Ég ætlaði að setja inn athugasemd við bloggið þitt, en virðist ekki geta það. Þú kannski skýtur þessu inn fyrir mig?

Sæll Páll. Í tilefni af orðum þínum um að "30 ára upphrópun" mín sé "tilbúningur", þar eð ESB hafi enga reglu um að taka aðeins við umsóknum á 30 ára fresti, þá langar mig að taka fram eftirfarandi:

Auðvitað hefur ESB enga slíka reglu. Ég gef það heldur ekki í skyn. Ég held einfaldlega að pólitískt séð sé út í hött að við sæktum aftur um næstu 30 árin, ef umsóknin nú yrði dregin til baka. Það kæmi vart til greina hér innanlands, og ESB myndi væntanlega líka frekar letja okkur en hvetja ef umsókn yrði dregin til baka í miðju kafi, og rúmlega það.

30 árin eru sem sagt pólitískt mat, en snýst ekki um lög og reglur ESB.

Með bestu kveðju, Illugi

[Páll Vilhjálmsson, 22.4.2013 kl. 22:44]

Ef það er pólitískt mat Illuga að það líði 30 ár þangað til annað tækifæri gefst til að sækja um ESB-aðild, verði umsóknin afturkölluð núna, þá bendir það til þess að hann telja bakland umsóknarinnar býsna veikt. Ennfremur að málstaðurinn sé fremur veikur og sé ekki líklegur til að sópa til sín fylgi.

[Ingibjörg Guðrún Magnúsdóttir, 22.4.2013 kl. 22:51]

Akkúrat Páll.

[Rakel Sigurgeirsdóttir, 22.4.2013 kl. 23:00]

Ertu svo viss um að þessi herferð sé eitthvað „prívat“ hjá Illuga?

[Helga Kristjánsdóttir, 23.4.2013 kl. 00:27]

Ég var búin að setja þetta allt á Faecbook,dreyfist fljótt. Mb.KV.