Pútín hefur þegar sigrað

Úkraína er ekki Nató-ríki. Austur-Úkraína, Donbass, auk Suður-Úkraínu og Kherson-hérað hálft í suðvestri eru hluti af Rússlandi.

Úrsúla von der Leyen, forseti framkvæmdastjórnar ESB, segir Pútín hafi „mistekist að ná einu einasta markmiði sínu“. Í reynd er forseti Rússlands þegar búinn að ná helstu markmiðum sínum.

Vestræna áætlunin gekk út á að úkraínski herinn, byggður upp í sjö ár og þjálfaður af Nató-foringjum, skyldi veita Rússaher þá ráðningu að hann hypjaði sig til Moskvu og gerði þar stjórnarbyltingu. Í framhaldi yrði Rússland bútað i sundur með vestrænni reglustiku, líkt og Afríka á 19. öld.

Úrsúla lætur eins og áætlun hafi gengið eftir. Veruleikinn er annar. Úkraína er ónýtt ríki og mun ekki bera sitt barr um langa framtíð. Í friðarsamningum, sem verða á dagskrá, líklega í ár en kannski ekki fyrr en 2024, verða öryggishagsmunir Rússlands virtir, sem þeir voru ekki áður. Úkraína verður stórlega skert og gengur ekki í Nató.

Bandaríkin og ESB eiga vopn og fjármagn en skortir baráttuþrek. Á vígvellinum ræður baráttuþrekið úrslitum að öðru jöfnu. Á sléttum Garðaríkis hallar á Úkraínu í mannafla og vopnum. Engir Nató-hermenn verða sendir á austurvígstöðvarnar. Almenningur á vesturlöndum er afhuga og elíturnar þora ekki blóðfórnum án stuðnings frá kjósendum.

Deilan sem hófst vorið 2008, þegar Bandaríkin buðu Úkraínu Nató-aðild, setti tilvist tveggja ríkja á vogarskálarnar. Annað hvort hlaut Úkraína að beygja sig í duftið eða Rússland. Vesturlönd veðjuðu á að efnahagslegt og pólitískt vald myndi knýja Rússa til uppgjafar án stríðsátaka.

Eftir stjórnarbyltinguna í Kænugarði veturinn 2014 tóku Rússar Krímskaga. Það lá fyrir að Rússar ætluðu ekki að leggja upp laupana. Vesturlönd hefðu betur látið þar við sitja og nálgast Rússland með samningum en ekki hótunum.

Stríð er þeirrar náttúru að það býr til eitt ríki en tortímir öðru. Þar sem vesturlönd höfðu þau tök á Úkraínu að landinu mætti etja á foraðið án áhættu fyrir vestrið var kylfa látin ráða kasti. Úkraína skyldi skapa 1917-ástand í Rússlandi þar sem rússneska þjóðin varpaði af sér oki Pútín og félaga, líkt og þegar keisarastjórninni var steypt fyrir rúmri öld.

Ímynduð atburðarás var byggð á heimskublandinni óskhyggju. Í augum Rússa er Pútín bjargvættur móðurlandsins eftir niðurlægingu Yeltsín-áranna í lok síðustu aldar. Rússland var gjaldþrota, auðmenn með vestrænum stuðningi stálu náttúruauðlindum og ríkiseignum. Pútín skóp stjórnfestu og velmegun í 20 ár áður en hann lét sverfa til stáls í Úkraínu. Engar líkur voru á að rússneska þjóðin sneri baki við bjargvættinum. 

Úkraína væri betur í sveit sett ef friðarsamkomulag frá 2015, kennt við Minsk, hafði verið virt. En það stóð aldrei til. Af hálfu Bandaríkjanna og ESB var Úkraína ekki neitt annað en verkfæri til að brjóta upp Rússland.

Pútín hefur þegar sigrað. Það má bara ekki viðurkenna það. Nema í tilfallandi bloggi. 

Pútín „mistekist að ná einu einasta markmiði“