Búrkur og krossar

Búrkur eru fyrir múslímum það sem krossar eru kristnum, segir breskur þingmaður í deilunni klæðaburð múslímakvenna.

Ef svo er segir það heilmikla sögu um trúarbrögðin og hve ólík þau eru. Kristnir, sumir hverjir, bera lítinn kross á brjósti sér, sem hlédrægt og hófstillt tákn um trúarafstöðu. Múslímar á hinn bóginn klæðast trúnni frá toppi til táar og bæta oft við andlitsdulu til að undirstrika að trúin sé mennskunni æðri.

Skýrara getur það ekki verið. Valið stendur á milli einstaklingsfrelsis og trúarsannfæringar.

Í fréttinni, sem vitnað er til hér að ofan, segir að 60 prósent Breta eru hlynntir banni á búrkur á almannafæri.

Skal engan undra.

Þorgerður Katrín: fullveldið er dýrt spaug

Formaður Viðreisnar, Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir, segir íslensku krónuna dýrt spaug sem við ættum að afleggja. Viðreisn berst fyrir afnámi fullveldis, með inngöngu í ESB, og fyrsta skrefið er að farga krónunni.

Þorgerður Katrín, eins og fleiri ESB-sinnar, þorir ekki að taka umræðuna um fullveldið en heggur þess í stað í krónuna. Hvorki Þorgerður Katrín né aðrir ESB-sinnar leggja til að við tökum upp bandaríska dollara sem lögeyri hér á landi. Þó er dollarinn mun traustari gjaldmiðill en evran.

Krónan aðlagar íslenskt atvinnulíf að raunhagkerfinu. Hvorki dollar né evra myndu gera það. Þorgerður Katrín og ESB-félagar hennar kenna krónunni um hagsveiflur. Það er eins og að kenna hitamæli um veikindi.

Réttlæti, almannarómur og réttarríkið

,,Mér finnst ég ekki fá réttlæti," er orðið algengt viðkvæði meintra þolenda í dómsmálum þar sem dómstóll sýknar þann ákærða. Í framhaldi tekur við almannarómur (les: samfélagsmiðlar) sem fordæmir þann ákærða og sýknudóminn.

Réttlæti, að ekki sé talað um persónulegt réttlæti, getur ekki gengið framar réttarríkinu sem krefst þess að sönnun á meintum glæp sé hafin yfir allan vafa. Ef ákæruvaldið getur ekki sannað refsiverðan verknað ber að sýkna þann ákærða.

Jón Steinar Gunnlaugsson lögmaður skrifar grein í Morgunblaðið í gær þar sem hann kemst að kjarna málsins:

Þess­ar regl­ur mega telj­ast ekk­ert minna en grunn­regl­ur hins frjálsa sam­fé­lags, því þær hindra ríkj­andi stjórn­völd í því að beita borg­ara valdi án nægi­legs til­efn­is. Þær vernda líka per­sónu­leg rétt­indi manna að því leyti að þær eiga að hindra að menn séu dæmd­ir til refs­ing­ar fyr­ir af­brot sem þeir ekki hafa framið. Við vit­um vel að regl­an kann að leiða til þess að maður sem brotið hef­ur af sér kann að sleppa ef ekki TEKST að sanna á hann brotið. Það eru út­gjöld sem við verðum að sætta okk­ur við vegna þess að við vilj­um hindra að sak­laus­ir séu dæmd­ir auk þess sem við vilj­um ekki að rík­is­valdið hafi heim­ild til að koma fram refs­ing­um borg­ara af geðþótta sín­um.

Réttarríkið tekur á sig mynd í framhaldi af frönsku byltingunni á ofanverðri 18. öld. Áður hafði ríkisvaldið dæmt menn eftir geðþótta eða almannarómi.

Þannig var Ari Pálsson dæmdur fyrir galdra og brenndur árið 1681. ,,Við rannsókn á málinu voru vitnisburðir mjög Ara í óhag en margir létu uppi grun um að hann myndi valdur að veikindum fólks," segir í samantekt um dómsmálið.

Við viljum ekki dómskerfi þar sem nægilegt er að ,,nógu margir láti upp grun" um sekt til að ákærður maður fái dóm. ,,Réttlæti" almannaróms samfélagsmiðla er ávísun á skipuleg dómsmorð.