Rússland og Kína styrkjast; vesturlönd veikjast

Vesturlönd töpuðu stríðinu í Sýrlandi. Bandaríkin með stuðningi Evrópusambandsins ætluðu að skipta út Assad forseta, líkt og gert var við Hussein í Írak og Gadaffi í Líbíu. Með stuðningi Rússa hélt Assad velli.

Vesturlönd standa höllum fæti í Úkraínu. Bandaríkin og ESB styðja gerspillta ríkisstjórn í Kiev en Rússar uppreisnarmenn í austurhluta landsins.

Flestir stærstu fjölmiðlar á vesturlöndum fylgja þeirri frásögn að Rússar séu uppspretta óstöðugleika í heimspólitíkinni. En því er öfugt farið. Miðausturlönd loga í ófriði, ekki vegna þess að Rússar kveiktu bál heldur hernaðarævintýra Bandaríkjanna, sem hófust með innrásinni í Írak 2003. Miðausturlönd eiga nóg með að umbreyta miðaldaháttum í samfélagsskipan á eigin forsendum. Afskipti Bandaríkjanna gerðu illt verra.

Smærri fjölmiðlar á vesturlöndum, t.d. The Nation í Bandaríkjunum, sem er virt vinstriútgáfa og stendur á gömlum merg, birta reglulega greinar er gefa betri innsýn í þróun heimsmála en frásagnir stóru miðlanna.

Patrick Lawrence skrifar um árlegan blaðamannafund Pútín Rússlandsforseta sem varir í nokkrar klukkustundir, tæpar fjórar í ár, og er vettvangur Pútín að ræða allt milli himins og jarðar. Lawerence vekur athygli á orðum Pútín um nánari samskiptum Rússa og Kína sem forsetinn telur að sé bandalag til langs tíma.

Á meðan vesturlönd eru ráðvillt og innbyrðis sundurþykk styrkist bandalag Rússlands og Kína. Úr austri kemur krafa um stöðugleika og raunsæi á meðan vesturlönd eru eins og óviti með eldspýtur.

 

„Samskiptin hafa verið erfið“