ESB-umsóknin, Brexit og íslensk sátt

Bretland er á leiðinni út úr Evrópusambandinu. Kannski tekur það sjö ár, líkt og þegar Grænland fór út 1985, en kannski skemur. Þótt enginn viti hve langan tíma úrsögnin tekur er öllum ljóst, sem kynna sér málið, að tvennt breytist.

Í fyrsta lagi breytast utanríkismál Breta. Þeir mun leggja áherslu á að auka og dýpka samskiptin við nærþjóðir sínar utan ESB; Noreg, Ísland, Færeyjar og Grænland. Þó ekki sé nema til að freista þess að breikka baklandið andspænis meginlandsþjóðunum. Stóraukin bein samkipti við skyldar þjóðar handan Atlantsála, Bandaríkin og Kanada, verða einnig á dagskrá samhliða því að samvinna við ESB verða stokkuð upp.

Í öðru lagi breytist Evrópusambandið í kjölfar Brexit. Leiðtogar ESB-ríkja leggja höfuðáherslu á að þjóðaratkvæði verði ekki regla í þeim ríkjum sem eftir eru í sambandinu. Reynslan sýnir að málstaður ESB stendur veikt hjá evrópskum almenningi. Afleiðing af þeirri áherslu verður að bein milliríkjasamskipti aðildarríkja ESB aukast og miðstjórnarvaldið í Brussel, framkvæmdastjórnin og þingið, fá minna vægi. Engin veit hver langtímaáhrifin verða.

Næstu 4 til 6 ár, hið minnsta, fara í að Bretland og ESB finni sér nýja stöðu í alþjóðasamfélaginu. Á þeim tíma eru engar líkur að ESB-umsókn Íslands fengi hljómgrunn, hvorki hér heima né í Evrópusambandinu. Óvissuþættirnir eru alltof margir, bæði séð frá Íslandi og Brussel.

ESB-umsókn ríkisstjórnar Jóhönnu Sig. frá 16. júlí 2009 er úrelt og kemur ekki að neinu gagni verði hljómgrunnur einhvern tíma í framtíðinni fyrir því að Ísland verði aðildarríki Evrópusambandsins. Umsóknin er fleinn í stjórnmálaumræðu okkar.

Við eigum tækifæri til að ná meiri sátt í íslenskum stjórnmálum með því að alþingi dragi formlega tilbaka aðildarumsóknina sem nú er orðin sjö ára gömul. Við ættum að nýta það tækifæri.

 

Umsókn Íslands verði dregin til baka

Takk fyrir vaktina, Vigdís

Vigdís Hauksdóttir stóð vaktina þegar á reyndi, á tíma vinstristjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur sem vildi hraðferð inn í ESB og borga fargjaldið með Icesave.

Vigdís var ávallt sannfærð um fullveldi Íslands ætti ekki að fórna þótt eitthvað hafi farið úrskeiðis í fjármálagjörningum bankamanna og meðhlaupurum þeirra.

Vigdís er oft gagnrýnd fyrir að hlaupa á sig. En hún hljóp aldrei frá sannfæringu sinni um hvað væri Íslandi fyrir bestu. Fyrir það ber að þakka.

Ekki erfið ákvörðun að hætta