Réttindi, hópar og bágindi

Dökkhærðir eru án réttinda. Þeir sem eru 175 sm á hæð búa ekki við réttindi. Frímerkjasafnarar eru réttindalausir. Fólk með hægðatregðu nýtur ekki réttinda. Karlar með risvanda eru fullkomlega réttindalausir.

Þegar grannt er skoðað er ógrynni minnihlutahópa í samfélaginu án réttinda.

En allir njóta mannréttinda til að skilgreina sig á hvað veg sem vera skal og stofna til félagsskapar um hvaðeina.

Krafan um að tilteknir hópar eigi að njóta réttinda slær tvennu saman sem í grunninn er ólíkt. Í fyrsta lagi mannréttindum sem fá viðurkenningu í framhaldi af tveim byltingum á 18. öld, þeirri amerísku og frönsku. Í öðru lagi velferðarþjónustu við þá sem eiga bágt en það er 19. og 20. aldar þróun.

Með því að slá þessu tvennu saman, mannréttindum og velferðarþjónustu, verður til hvati að fólk stofni hópa og auglýsi bágindi sín til að fá opinbera framfærslu og/eða atbeina ríkisvaldsins að ná fram breytingum á samfélaginu í þágu hópsins.

Þeir sem eiga raunverulega bágt líða fyrir þegar fullfrískir lýsa sig jaðarhóp og heimta velferðarþjónustu. 

Athugasemdir

[Sigurður Kristján Hjaltested, 7.8.2022 kl. 13:17]

Ekki hægt að lýsa þessu betur.

[Steingrímur Helgason, 7.8.2022 kl. 23:31]

Leitt að fregna þetta með rizwanda þinn, þó það það útzkúri mázke ýmizlegt...

[Jónatan Karlsson, 8.8.2022 kl. 07:19]

Líkt og eflaust flestum öðrum finnst, þá kemur mér ekkert við hvaða ástarleiki vinir eða vinnufélagar mínir stunda heima hjá sér og fordómalaust þá hef ég sannarlega ekki minnsta áhuga á því.