Kerfið, rasismi og réttur skammtur af ofbeldi

Það sem hét vestræn menning fyrir fáeinum dögum heitir núna ,,kerfið". Og kerfið er rasískt hvort heldur í Bretlandi, Bandaríkjunum, Kanada, Frakklandi eða á öðru byggðu bóli vestrænnar menningar.

Leiðari Telegraph í Bretlandi segir yfirvöld án myndugleika og lögreglu ekki tryggja almannafrið. Frjálslyndir vinstrimenn í Bandaríkjunum vilja ganga lengra og afnema lögregludeildir stórborga - enda eru þær vörn kerfisins.

Kerfið, sem til skamms tíma hét vestræn menning, þarf að hrynja. Í hruni endurnýjast menning. Óhjákvæmilega fylgir ofbeldi og eignatjón. Hruni kerfismenningar fylgja öfgar sem aðeins skammtur af ofbeldi læknar. Evrópa þurfti stóran skammt ofbeldis 1914-1918 en Bandaríkin öllu smærri í Víetnamstríðinu.

Enginn mannlegur máttur finnur réttan skammt ofbeldis. Síkvikar aðstæður skrifa lyfseðilinn. Þegar óöldin er um garð gengin og dauðir komnir í frostfría jörð klóra menn sér í kollinum og spyrja: til hvers vorum við að þessu? Hmm, jú, til að skapa okkur betri menningu.

 

 

Rasismi til staðar í öllum stofnunum Kanada

Athugasemdir

[Hörður Þormar, 14.6.2020 kl. 13:21]

Kannski er orðið tímabært að birta lista yfir þau fyrirmyndarríki þar sem rasismi þekkist ekki.

[Benedikt Halldórsson, 14.6.2020 kl. 13:26]

Andfélagslega fólkið ætlar að fagna á sinn hátt. (feitletranir eru mínar)

No Borders Iceland kallar til andþjóðhátíðardags 17. júní

Til skrafs og niðurrifs-ráðagerða. Þjóðríkið í ruslið

Síðustu vikur höfum við verið vitni að uppreisn í hinum svokölluðu Bandaríkjum, þar sem fólk rýs upp gegn lögreglunni, og þar með ríkisvaldinu, með kröfu um endalok rasisma, hvítra forréttinda og lögregluembættisins.

En hvað með hið svokallaða Ísland?

Barátta gegn þjóðríkinu og öllum kúgandi aðgerðum þess fylgir í beinu framhaldi. Fyrir okkur er þjóðríkið ekkert annað en stofnun sem ber ábyrgð á mörgum af helstu grimmdarverkum sögunnar á við þrælahald og fjöldamorðum í hverri einustu heimsálfu.

Venjulegir íslendingar sem eru ekki með hörmungar í hausnum fagna sjálfsstæði þjóðarinnar þann 17. júní, fyrst árið 1944. Sjálfsstæðið hefur ekkert að gera með grimmdarverk, þrælahald eða fjöldamorð.  Spyrjið okkur. Það er lýðræði.

Þjóðríki bera ábyrgð á mannskæðustu stríðum sögunnar, þau hafa sett á laggirnar stofnanir á við herinn, lögregluna, réttarkerfið og fangelsi, stofnanir sem svipta fólk lífi, frelsi og reisn á kerfisbundinn hátt eftir línum sem fylgja stéttaskiptingu, húðlit, kynhneigð, -vitund og -tjáningu og sem og uppruna.

Ef þjóðríkið Ísland er svona hræðulegt, af hverju þá flytja fólk sem þjáist - inn í þjáninguna?

Andfélagslega fólkið í No border leysir engin vandamál, hvorki sín eigin né annarra. Það notar flóttamenn til að leggja niður ríkið sem það hatar. Lífið er svo svart og hvítt. 

Það er ekki bæði hægt að leggja búið niður, slátra mjólkurkúnum, en sjá jafnframt öllum farborða sem þess óska. Það er ekki bæði hægt að leggja réttarkerfið niður, ásamt stofnunum samfélagsins en á sama tíma krefjast þess  "kerfið" sé réttlátt og að allir fái frábæra ókeypis heilbrigðisþjónustu og ókeypis lögfræðiþjónustu sem "kerfið" sem No border vill leggja niður - veitir. 

Vinnusmiðja: Hvernig á að styðja einstakling sem þarf að ganga í gegnum hæliskerfið á Íslandi? 

[Benedikt Halldórsson, 14.6.2020 kl. 15:37]

Fórnarlambskúltúrinn byggir á vel völdum lygum; heimurinn þjáist vegna hvítra karlmanna. Þess vegna er vonda feðraveldið aðeins í "hvítum" löndum. Þótt skipt hafi verið um hamar og skaft á "karlhelvítinu" sem er ekki lengur á meðal vor, breytir það engu, alls engu.

Ekkert skánar samkvæmt forstjórum fórnarlambsiðnaðarins. Rasisminn eykst bara ef eitthvað er, kvenfyrirlitningin líka. Nasismi er þjóðarplága, en 17, júní gera nasistar sér glaðan dag, samkvæmt lygunum. 

Á öllum öðrum sviðum mannlífsins eru bullandi framfarir en lygarnar taka engum framförum. Þær  munu blómstra hér eftir sem hingað til, þar til fólk hættir að láta sem það trúir þeim. 

[Benedikt Halldórsson, 14.6.2020 kl. 21:36]

The central thesis is thus: Our institutions of higher education are under attack from the virus of post-modernism, along with its various sub-fields of post-colonialism, queer theory, gender studies, intersectional feminism, and so forth. They are all revolutionary theories and subversive in nature. They share some common themes, such as a blurring of boundaries, an excessive focus on the power of languages and words, ahistorical cultural relativism, and a penchant for collectivism at the cost of both the individual and the universal.

This elimination of boundaries and differences, in effect, is a rebellion against anything “normal”—an actual rebellion against the very concept of normal—that rejects “anything considered normal and innate” in society.

When nothing is normal, there are no rules. The very structure of civilization collapses into anarchy, and that is the ultimate aim.