Guðsþöggun

Guð er, ef hann er, burtséð frá trú manna eða vantrú. Enginn, sem á annað borð trúir, efast um guð. Aðrir, kannski flestir, láta sér fátt um finnast, lifa og hrærast án íhugunar um annað er hönd á festir. Fáeinir, á hinn bóginn, gera fár yfir guðstrú annarra og ólmast út í viðtekna siði.

Á hverjum tíma eru meðal okkar bæði viðrini og snillingar sem hafna viðteknum sannindum. Við sjáum ekki fyrr en frá líður hvaða spámenn voru í hvorum hópi. Íhald er þar betra viðmið en róttækni. Helför tveggja isma síðustu aldar, með forskeytin nas og kommún, er áminning um óhjákvæmilega endastöð róttækni.  

Í þúsund ár og 22 betur er kristni viðtekin hér á landi. Nokkuð fjörugt var í trúarlífinu á köflum, t.d. við siðaskiptin um miðja 16. öld. Eftir það varð lúterska ríkistrú og er enn í dag, þó útvötnuð.

Biskup segir ekki vinsælt að nefna Jesú í opinberri umræðu. Ástæðan er að Jesú á ekki heima í opinberri umræðu. Trú er fyrir löngu orðin einkamál. Mönnum er frjálst að eiga hana eða ekki. Við segjum guð hjálpi þér, þegar einhver hnerrar, af kurteisi en ekki trúarsannfæringu. Þeir sem halda annað eru illa siðaðir.

Kristni er margfalt meira en trú. Kristni er siðir, venjur og lífsviðhorf genginna kynslóða. Fræðsla í kristni er nauðsynleg siglingafræði um mannlífið. Menn geta staðið innan eða utan trúfélaga en þurfa engu að siður að kunna skil á siðum og venjum. Annars verða þeir óalandi og óferjandi.

Kirkjan ber sjálf nokkra ábyrgð hvernig er komið fyrir kristni. Í stað kjarngóðrar gamaldags kristni eltir kirkjan tísku sem er ein í dag og önnur á morgun. Kirkjan á öllum tímum reynir að virka á samfélagið sem hún þjónar, það er köllun hennar. Hún hlýtur þó alltaf að vera síðust að taka upp nýbreytni í samfélagsviðhorfum. Eilíf sannindi eru sérgrein kirkjunnar, ekki hégómi hversdagsins.

Sjálfsupphafning mannsins er leiðarstef veraldarhyggju samtímans. Maðurinn er í senn almáttugur, ræður kyni sínu og loftslagi jarðar, burtséð frá líffræði og sögulegum staðreyndum, en jafnframt tortímandi lífs á jörðu. Róttæku viðrinin, sem telja sig snillinga, eyðileggja menningarverðmæti undir formerkjum góðmennsku. Það er eins og að skjóta sig í hausinn til að öðlast betra líf. Slíkur félagsskapur hlýtur að vera kirkjunni framandi.

Kirkjan á að bjóða upp á samveru við sannindi sem maðurinn getur aðeins haft hugboð um, treyst á að er og verði yfirskilvitleg. Námundun í eilífðarmálum er betri kostur en fullvissa. Hryðjuverk eru framin í nafni fullvissu. Óvissa er aftur móðir hennar íhygli.  

Guð sem léti þagga niður í sér stæði ekki undir nafni. Þöggunin er öll kirkjunnar þar sem froðan hylur kjarnann.

  

Ekki vinsælt að nefna nafn guðs