Að skapa sér óvissu og krefja aðra um mannúð

Ef Íslendingur telur sér ekki vært á Fróni, tekur sig upp og flyst til framandi lands þá skapar hann sér óvissu. Taki hann fjölskylduna með sér eykst óvissan. Ef pappírarnir eru ekki í lagi og óvíst með landvist og ný heimkynni er viðkomandi að leggja á tæpasta vað.

Ef þessi ímyndaði Íslendingar er öfgamaður og aðhyllist pólitík um guðs ríki á jörðu, þar sem dauðarefsing liggur við að afneita trúnni og helmingur mannkyns, kvenkynið, er settur skör lægra en karlar, tja, þá er um sérstaklega ósvífinn einstakling að ræða ef hann heimtar mannúð og landvist í ríki sem er andstæða við trú hans.

Egyptinn sem kom hingað með fjölskyldu sína lýsir stoltur yfir því að hann tilheyri Bræðralagi múslíma. Samtökin eru viðurkennd öfgasamtök, áhöld eru um hvort þau séu hryðjuverkasamtök.

Egyptinn uppfyllir ekki skilyrði til að fá landvist hér á landi. Sé honum veitt landvist bitnar það á öðrum, sem eru verðugri. 

Löng bið eftir úrlausn ómannúðleg

Guð, eins og hann hentar mér

Menning er að gera hlutina vel, sagði Þorsteinn heitinn Gylfason heimspekingur. Gildir líka um trúarmenningu.

Guð, ef hann er til, hlýtur að eins í fyrndinni og hann er í dag. Allir, sem á annað borð gefa því gaum, vita þó að guðsskilningur er ólíkur frá einum tíma til annars.

Sérhver einstaklingur hefur fullan rétt að trúa á sinn guð. Aftur er ætlast til af stofnun sem treyst er fyrir kristni, þjóðkirkjunni, að hún reyni að gera hlutina vel.

Þjóðkirkjunni er nokkur vorkunn. Gildismat virðist meira á reiki en oft áður. Vestræn kristin menning er í stríði við sjálfa sig. Sumir hópar, háværir í meira lagi, telja vestræna kristni ógeð kvenhaturs hvítra miðaldra karlmanna er sitja yfir hlut minnihlutahópa og freista þess sí og æ að gera vonda hluti verri.

Aðrir hópar í yfirstandandi stríði, yfirleitt lágværir íhaldsmenn, segja vestræna kristna menningu þá skástu sem völ er á. Í skjóli þessarar menningar þrífst meira persónufrelsi en sögur fara af; ríkir meiri hagsæld og velferð en dæmi eru um fyrr og síð. Lágværa íhaldsfólkið tekur vara á fyrirmyndarríkinu, hvort heldur það sé kennt við guð eða veraldlega isma. Innbyggt í allar manngerðar áætlanir um fyrirmyndarríkið er andstæðan; martröð sem hefur birst okkur með kennileitum eins og Auschwitz og Gúlaginu.

Þjóðkirkjan vill taka þátt í menningarstríðinu, sem er ekkert ýkja vel ígrundað, og tekur sér stöðu með þeim hópum er telja kristna vestræna menningu meira og minna hörmulega sögu valdníðslu.

Guð er, samkvæmt þjóðkirkjunni, hvað hver og einn vill. En mestu skiptir þó að hann sé alls ekki neitt í námunda við það að vera miðaldra hvítur karlmaður.

En guð sjálfur í öndverðu stal glæpnum frá íslensku þjóðkirkjunni. Hann lét son sinn eingetinn deyja á krossinum um þrítugt. Jesú var unglingur við andlátið. Engum sögum fer af kynskiptaaðgerð guðsbarnsins eða að það hafi brutt hormón til að láta sér vaxa brjóst. Það er seinni tíma verk fólks er vill vel en gerir illt. Eins og þeir einatt gera sem trúa á jarðneskt fyrirmyndarríki. 

Augljóst að myndin hefur sært marga