Hrun ESB hefst á Íslandi

Ísland er stórpólitískri hringiðu Evrópu þar sem yfirvofandi hrun ESB blasir við öllu sem vilja sjá. Á Evrópuþinginu er vitnað um að smáríki eins og Ísland standa undir meiri hagsæld en stærri ríki, að ekki sé talað um ríkjabandalög.

Tvíhliða samstarf þýskra og íslenskra stjórnvalda á sviði matvælaöryggis vísar veginn í auknu beinu samstarfi þjóða á milli - án aðkomu ríkjasambanda. Það er talandi dæmi að tvíhliða samstarfið leysir af hólmi aðlögunarverkefni inn í Evrópusambandið sem var blásið af þegar útséð var um umsókn Samfylkingar.

Þjóðríki Evrópu horfa til Íslands í leit að fyrirmyndum að samstarfi núna þegar ljóst er að Evrópusambandið er á leiðinni á ruslahauga sögunnar.

Vilja auka matvælaöryggi á Íslandi

Einsmálsfólkið og misheppnaða búsáhaldabyltingin

Búsáhaldabylting er heiti á mótmælum í byrjun vetrar 2009, sem leiddu til falls ríkisstjórnar Geirs H. Haarde og myndun ríkisstjórnar Jóhönnu Sig. í kjölfarið. Byltingin mistókst, um það eru flestir sammála.

Ekki er þó samstaða um hvers vegna fór sem fór; að byltingarflokkarnir þrír Samfylking, VG og Borgarahreyfing guldu afhroð þegar kjósendur fengu að segja sitt álit vorið 2013 - eftir 4ra ára byltingarstjórn.

Einsmálsfólkið var samnefnari búsáhaldabyltingarinnar. Einsmálsfólk er, eins og nafnið bendir til, fólk sem er þrungið sannfæringu að ef eitt tiltekið mál nær fram að ganga verði heimurinn bjartur og fagur á ný. Grunnt er á haturs- og ofstækispólitík hjá einsmálsfólki enda yfirmáta öruggt um hina einu sönnu afstöðu.

Meginhópar einsmálsfólksins voru eftirfarandi: andstæðingar kvótakerfisins, ESB-sinnar, ný-stjórnarskrársinnar, andstæðingar verðtryggingar og hópurinn blint-hatur-á-Sjálfstæðisflokknum.

Einsmálsfólkið reyndi í fjögur ár að mynda samstöðu um megináherslur í stjórnmálum en tókst ekki. Á fjórum árum lærði einsmálsfólkið ekki neitt í pólitík og bauð fram marga lista í kosningunum í vor; Samfylking, VG, Björt framtíð, Píratar, Dögun og Lýðræðisvaktin.

Einsmálsfólkið skilur ekki einfaldasta grunnatriði stjórnmála: til að samfélag fái staðist þarf málamiðlun.   

Lýðræði og hagsæld og stærð ríkja

Eitt einkenni ríkja og ríkjablokka er hve ólýðræðisleg þau eru. Sovétríkin gömlu, núna Rússland, Kína, Indland og jafnvel Bandaríkin eru slæm fyrirmynd lýðræðisins. Og svo er það Evrópusambandið sem rekið er af embættismönnum sem aldrei þurfa að standa frammi fyrir kjósendum.

Tvær helstu sögulegu fyrirmyndir lýðræðisins eru Aþena til forna og Frakkland á dögum byltingarinnar í lok 18. aldar. Í báðum tilvikum var um að ræða þjóðríki þar sem forsenda aðkomu almennings var sameiginlegt tungumál og menningararfleifð.

Evrópuþingmaðurinn Daniel Hannan vekur á því athygli að hagsæld sé almennt meiri í smærri ríkjum en þeim stóru, að ekki sé talað um ofurríki og ríkjabandalög.

Ofurríki og ríkjabandalög byggja ekki á sameiginlegum grunni heldur stórum samnefnara, oft trúarlegum eða hugmyndafræðilegum. Atvinnulífið tekur mið af stærstu hagsmunum heildarinnar og tiltölulega margir verða að láta sér nægja brauðmola. Lýðræðislegt aðhald verður minna og krafan um jafnræði þegnanna byggir á því veikari undirstöðu sem þeir eru ólíkari innbyrðis m.t.t. tungu og sögu.

Þegar smærri þjóðir eiga raunhæft val á milli þess að standa á eigin fótum eða verða hluti stærri ríkis eða ríkjabandalags er sjálfstæðið besti kosturinn, hvort heldur mælt á stiku lýðræðis eða hagsældar.

Viðurkenna að það sé gott að vera lítill

Árni Páll í ræsinu

Árni Páll Árnason formaður Samfylkingar ber meiri ábyrgð en forsætisráðherra á því að gefa MP banka afslátt af bankaskatti. Árni Páll situr í efnahags- og viðskiptanefnd alþingis og stóð að frumvarpinu sem veitt MP banka afslátt.

Samfylkingin sérhæfir sig í neðanbeltispólitík og reynir að festa vængi á söguburð. Sigmundur Davíð forsætisráðherra gerir rétt í að senda formanni Samfylkingar sneiðina tilbaka með vöxtum.

Árni Páll missir tiltrú þegar hann er negldur fyrir ósvífni af þessu tagi og hugsar sig kannski tvisvar um í næsta umgangi.

 

Ógeðfellt að blanda ættingjum í málið

Kröfuhafar planta frétt í Reuters

Erlendir kröfuhafar föllnu íslensku bankanna láta líta svo út að erlendar fjárfestingar skili sér ekki til landsins vegna bankaskattsins. Samanburður við evru-ríkin um lántökukostnað er markleysa, enda eru þau lán með ábyrgð Seðlabanka Evrópu, a.m.k. enn sem komið er.

Írski hagfræðingurinn David McWilliams útskýrir svikamyllu Seðlabanka Evrópu sem lætur banka fá peninga svo að þeir kaupi ríkisskuldabréf hjá gjaldþrota ríkissjóðum. Atvinnulífið fær mest lítið af þessu fé enda enginn hagvöxtur í jaðarríkum ESB - og sáralítill hjá stórþjóðum eins og Frakklandi.

Kröfuhafar föllnu íslensku bankanna kaupa sér almannatenglaþjónustu til að planta fréttum um að Ísland sé á kúpunni. Samfylkingin og meðreiðarsveinar flokksins taka svo að sér að útbreiða fagnaðarerindinu hér heima - gjaldfrítt eða hvað?

Fjárfesta ekki ennþá á Íslandi

Eyju-umræða um lýðræði

Þorfinnur Ómarsson fréttamaður sagði það sem flestir vita, að báðir stjórnarflokkarnir eru andvígir aðild að Evrópusambandinu að að þessir flokkar lofuðu kjósendum sl. vor

a) að hætta aðlögunarferlinu inn í Evrópusambandið

og

b) að taka ekki upp þráðinn að nýju nema að undangengnu þjóðaratkvæði.

Af athugasemdum að ráða virðast ESB-sinnar blákalt og yfirvegað neita þessum staðreyndum.

Merkilegt.

Evrópuverkefnið 1914 og evru-verkefnið 2014

Fyrri heimsstyrjöld hófst með því að Þjóðverjar gáfu fjölþjóða tvíríkinu Austurríki-Ungverjalandi skilyrðislausan stuðning í deilunni við Serbíu vegna morðsins á ríkisarfanum Frans Ferdínand og Sofíu konu hans í Sarajevo 28. júní 1914.

Þjóðverjar óttuðust einangrun í Evrópu og héldu því dauðahaldi í bandalagið við fjölþjóðaríkið Austurríki-Ungverjaland, sem var komið að fótum fram. Þýski sagnfræðingurinn Dominik Geppert sér hliðstæður milli stöðu Þýskalands í dag og fyrir hundrað árum.

Í dag styður Þýskaland skilyrðislaust evruna þótt gjaldmiðillinn fjölþjóðlegi sé illa á sig kominn og býr við tvísýnar framtíðarhorfur. Eins og fyrir hundrað árum þá óttast Þjóðverjar einangrun ef þeir láta evruna lönd og leið.

Þriðja og mest afgerandi hliðstæðan milli stöðunnar í Evrópu í dag og fyrir einni öld, segir Geppert, er að fyrir hundrað árum taldi  stjórnmálaelítan í Evrópu að engin lausn væri möguleg á pólitískum deilum í álfunni önnur en stríð. Í dag telur stjórnmálaelíta álfunnar að enginn valkostur sé við evruna - falli evran þá fellur Evrópusambandið.

Víð eigum að vara okkur á stjórnmálamönnum sem segja engan valkost við markaða stefnu, segir Geppert.

Í Þýskalandi er einmitt nýstofnaður stjórnmálaflokkur sem vill vinda ofan af evru-verkefninu. Flokkurinn heitir Alternative für Deutschland, Valkostur fyrir Þýskaland.

Sigrún útskýrir pólitík fyrir Helga Hjörvari

Þjóðaratkvæðagreiðsla er aðeins nauðsynleg ef ríkisstjórnarflokkarnir breyta stefnu sinni og endurvekja aðlögunarferlið inn í Evrópusambandið. Á meðan báðir flokkarnir telja hagsmunum Íslands betur borgið utan ESB en innan þá er engin ástæða til þjóðaratkvæðagreiðslu.

Sigrún Magnúsdóttir þingflokksformaður Framsóknarflokksins útskýrði í einföldu máli grunnstaðreyndir íslenskra stjórnmála fyrir starfsbróður sínum í Samfylkingu Helga Hjörvari.

Helgi gat ekki mikið sagt við þessum ummælum Sigrúnar. 

 

Ekki þörf á þjóðaratkvæðagreiðslu

Jón Baldvin, Ólafur Ragnar og aldamótamistök vinstrimanna

Um aldamótin síðustu varð uppstokkun á vinstri væng stjórnmálanna, þegar Samfylking og VG urðu til á grunni eldri vinstriflokka, einkum Alþýðuflokki, Alþýðubandalagi og Kvennalista.

Tveir menn, Jón Baldvin Hannibalsson formaður Alþýðuflokksins og Ólafur Ragnar Grímsson formaður Alþýðubandalagsins, voru að mörgum öðrum ólöstuðum mennirnir á bakvið uppstokkun vinstriflokkanna þótt báðir væru farnir af vettvangi þegar til kom.

Ólafur Ragnar og Jón Baldvin voru merkisberar ólíkrar hugmyndafræði fyrir vinstripólitík 21stu aldar. Jón Baldvin vildi gera Ísland að hjáríki Evrópusambandsins en Ólafur Ragnar að við myndum reka sjálfstæða utanríkispólitík og ekki gerast aðilar að ESB, - líkt og Egill Helgason rifjar upp.

Stefna Jóns Baldvins var sterkari í Samfylkingunni sem gerði ESB-aðild að lífshugsjón sinni með þeim afleiðingum að flokkurinn fékk 12,9 prósent fylgi í kosningunum í vor.

Útflutningsleið Ólafs Ragnars, sem var hafnað af nýja vinstrinu í Samfylkingu og sniðgengin af öfgafólkinu í VG, var með víðtæka skírskotun og fékk á endanum heimilisfestu bæði í Sjálfstæðisflokknum og Framsóknarflokknum.

Pólitík Ólafs Ragnars var hönnuð fyrir sigurvegara, eins og glöggt kom fram í síðustu forsetakosningum þegar ESB-sinnar auk forystu VG buðu fram vinsæla sjónvarpsstjörnu sem galt afhroð fyrir Ólafi Ragnari sem naut víðtæks stuðnings fyrir framsýna fullveldispólitík.

Vinstrimenn munu lengi gráta að taka upp hjálendustefnu Jóns Baldvins fremur en fullveldispólitík Ólafs Ragnars. Gráturinn kemur glöggt fram hjá samfylkingarþingmanninum fyrrum, sem varð miðaldra langt fyrir aldur fram, Björgvini G. Sigurðssyni, en hann var einn af alþýðubandalagsmönnunum sem féll fyrir hjálendustefnu Jóns Baldvins.

Vinstriflokkarnir eru núna þrír og hver um sig rekur hjárænupólitík þar sem einhver örmál eru pískuð upp í von um atkvæði, t.d. skapandi greinar hjá VG í dag. Enginn vinstriflokkanna er með neina framtíðarsýn, nema Samfylkingin sem enn vill að Ísland verði hjáríki ESB, sem hægt en örugglega er að sökkva. Samfylkingin er óðum að verða að pólitískri sjálfsmorðssveit sem ætlar sér í Valhöll og sitja þar með embættismönnum úr Brussel; bulla á daginn og svalla á kvöldin.

Aldamótamistök vinstrimanna verða þeim dýrkeypt í áratugi.

 

 

ESB-sinni gefst upp á evru; Stór-Evrópa er dauð

Evran var metnaðarfull tilraun til að auka samrunaþróunina í Evrópu, en við sambandssinnar verðum að horfast í augu við það að tilraunin mistókst. Og áður en evru tilraunin eyðileggur Evrópusambandið verðum við að vinda ofan af gjaldmiðlasamstarfinu. Á þessa leið skrifar stjórnmálafræðingurinn François Heisbourg í grein sem núna fer víða um lönd.

Heisbourg stýrir alþjóðlegri hugveitu Institute for Strategic Studies (IISS) og er yfirlýstur stuðningsmaður samrunaferlisins í Evrópu. Hann var áður embættismaður í franska utanríkisráðuneytinu.

Heisbourg bendir á að öll orka Evrópusambandsins fari núna í að verja evru-samstarfið frá falli. Og þrátt fyrir alla þá vinnu sem lögð er í að bjarga evrunni gerir gjaldmiðillinn ekkert annað en að auka á eymd og vandræði Evrópusambandisns.

Í evru-ríkjunum, segir Heisbourg, er orðin til ,,týnda kynslóðin", ungt fólk sem ekki fær vinnu þegar það lýkur námi og mun þess vegna ekki verða hluti af vinnumarkaðnum; týnda kynslóðin lærir að vera utan atvinnulífsins, annað hvort á félagslegum bótum eða í svarta hagkerfinu.

Þar fyrir utan er Evrópusambandið að klofna vegna evrunnar. Ástæðan fyrir því að Bretland er á leiðinni út úr ESB er evran. Sterk lönd eins og Pólland og Svíþjóð, ásamt Bretlandi, vísa veginn fyrir þjóðríki að þrifast vel utan gjaldmiðlasamstarfins.

Til að núverandi evru-samstarf ætti minnstu möguleika á að heppnast yrði miðstýring frá Brussel að vera langtum meiri en hún er á sviði ríkisfjármála og með millifærslum á milli ríkari og fátækari hluta ESB líkt og gerist innan Bandaríkjanna, Indlands og Brasilíu. Hængurinn er sá að enginn pólitískur vilji er til þess meðal þjóðríkjanna sem mynda ESB að auka miðstýringuna.

Umræðan í Bretlandi er þannig að Evrópusambandið með evru er talið liðin tíð,  spurningin er aðeins hvernig verður undið ofan af misheppnuðu tilrauninni, hvort það verði gert skipulega eða með hvelli.

Heisbourg segir að það verði alltaf erfitt að afbyggja evru-samstarfið. Alger forsenda sé að Frakkland og Þýskaland verði samstíga og verði bakhjarlar að tillögum um að taka upp að nýju gjaldmiðla þjóðríkja og afnema evru sem lögeyri 18 ríkja af 28 ríkjum ESB.

Greining Heisbourg er í tóni og takti við samstöðu sem er að myndast meðal fræðimanna í Evrópu um að evran fær ekki staðist nema með ríkisvaldi Stór-Evrópu annars vegar og hins vegar að engar pólitískar forsendur eru fyrri Stór-Evrópu. Óhjákvæmileg niðurstaða af þessum tveim forsendum er að evran mun ekki halda velli og hugmyndin um Stór-Evrópu er dauð.

Það er hjákátlegt en engu að síður staðreynd að umræðan í Evrópu hefur ekki borist til eyrna íslenskra ESB-sinna. Þeir tala enn eins og evran sé gjaldmiðill framtíðarinnar og að Stór-Evrópa sé á teikniborðinu.