Lög á verkföll heilbrigðisstétta

Atvinnulífið þarf að vinna sig í gegnum yfirstandandi kjaradeilur. Þar stendur valið á milli stöðugleikasamninga eða verðbólgusamninga. Krónur og aurar eru í húfi. Allt öðru máli gegnir um heilbrigðisstéttir.

Líf og heilsa almennings er í húfi í verkfalli heilbrigðisstétta. Það er beinlínis ósiðlegt að þessar stéttir séu með líf og limi almennings í hendi sér þegar deilt er um kaup og kjör.

Lög á verkföll heilbrigðisstétta þjónuðu tvíþættu hlutverk. Í fyrsta lagi að koma í veg fyrir heilsutjón almennings. Í öðru lagi að skapa atvinnulífinu svigrúm að átta sig á efnahagslegum staðreyndum.

Einboðið er að setja lög á heilbrigðisstéttir sem banna verkföll. 

„Velferð þjóðarinnar í húfi“

8% launahækkun aftur á borðið

Tilboði um 24% launahækkun var hafnað af verkalýðshreyfingunni vegna skilyrða um breyttan vinnutíma. Verkalýðsforystan notar m.a. samninga við kennara sem fordæmi fyrir sínum kröfum. Kennarar urðu að beygja sig undir breytta skilgreiningu á vinnutíma til að ná fram leiðréttingu.

Þegar verkalýðsforystan hafnar breytingum á vinnutíma eru engin rök fyrir kauphækkun umfram verðbólgu og aukningu þjóðarframleiðslu. Þriggja ára samningur ætti þá að gefa um 8% launahækkun.

Verkföll breyta ekki efnahagslegum staðreyndum. Jafnvel þótt þau standi fram að jólum.

 

„Komnir upp að vegg“

Blýantsnagarar og kennarar - ekki sama fólkið

Stór hluti opinberra starfsmanna er kennarar. Aðhald með mætingu kennara er eðli málsins samkvæmt mun strangara en með opinberum starfsmanni á skrifstofu. Kennari sem verður ber að óeðlilegum fjarvistum og óstundvísi er ekki langlífur í starfi.

Ótækt er að allir opinberir starfsmenn liggi undir grun um að hyskni. Verður að gera kröfu til frekari sundurliðunar.

Mestar líkur á fjarveru í starfi er hjá opinberum starfsmönnum sem eru óþarfir. Nánari greining gæti nýst til að frelsa hluta vinnuaflsins frá óþurftarstarfi og í leiðinni sparað almenningi skattfé.

Opinberir starfsmenn oftar í fríi

Þjóðin kýs Pírata, lata og stefnulausa

Píratar eru stjórnmálaaflið sem þjóðin þarf á alþingi. Þeir eru latir og ekki með neina stefnu nema í smæstu málum. Ef Píratar væru í meirihluta á alþingi þá yrði fátt gert nema föndrað við smámál eins og höfundarrétt. Þingmenn mættu í vinnuna eftir hádegi endurnærðir eftir tölvuleiki næturinnar.

Ef alþingi hreyfir ekki við stórmálum er meiri friður. Fólk yrði laust við afskiptasemi þeirra 63 sem eru á framfæri þjóðarinnar í einni deild við Austurvöll.

Meiri þingleti og minni pólitík er það sem þjóðin óskar sér. Enda eru Píratar með mest fylgi allra stjórnmálaflokka.

Píratar mæta verst

Björt framtíð vill sæstreng til Evrópu - en ekki virkja

Allur þingflokkur Bjartar framtíðar leggur til að lagður verður sæstrengur fyrir rafmagn til Evrópu. Á sama tíma tala þingmenn flokksins sig hása á alþingi gegn virkjunaráætlunum sem eru forsenda sæstrengsins.

Í þingsályktunartillögu nr. 106 leggur þingflokkur Bjartrar framtíðar til að

hrinda án tafar í framkvæmd tillögum ráðgjafarhóps um raforkustreng til Evrópu.

Skýrara getur það ekki ekki verið. Hér eru engir fyrirvarar heldur skal framkvæmt. En, óvart, þá er ekki til rafmagn í landinu til að flytja til Evrópu. Forsendan fyrir því að leggja sæstreng er að virkja eins og tvær eða þrjár Kárahnjúkavirkjanir.

En Björt framtíð vill ekki virkja. Formaður flokksins, Guðmundur Steingrímsson, segist ætla að tala gegn virkjunaráformum út kjörtímabilið.

Það sér hver heilvita maður að málflutningur Bjartrar framtíðar gengur ekki upp. Er búið að mæla greindarvísitölu þingflokksins? Eru engin neðri mörk fyrir andlegt atgervi þess fólks sem tekur sæti á alþingi?

Ég þarf ekki Eygló í mín mál

Eygló Harðardóttir segist smíða húsnæðisfrumvörp um öll heimili landsins. Ég þarf ekki Eygló að vasast í mínum húsnæðismálum og frábið mér afskipti hennar.

Eygló þjáist af pólitísku oflæti. Hún tilheyrir þeirri stétt landsmanna, atvinnustjórnmálamanna, sem er í minnstum metum meðal þjóðarinnar.

í stað þess að leggja sitt á vogarskálarnar til að fólk fái traust á stjórnmálum stundar Eygló íkveikjupólitík að hætti samfylkingarmanna á síðasta kjörtímabili sem ekki máttu sjá gott mál án þess að iða í skinninu að eyðileggja það.

Þegar ríkisstjórn þarf á því að halda að tala einu máli stundar Eygló eyðileggjandi einkaflipp.

Yfirlýsing hennar að ríkisvæða öll heimili landsins er fádæma dómgreindarlaus. Meginhluti heimila landsins er í einkaeigu. Að ráðherra skuli hóta öllum almenningi með lagafrumvarpi um heimili þess er fáheyrður andskoti sem sýnir svart á hvítu að Eygló er ekki starfi sínu vaxin.

Vinstrimenn vilja banna reiðufé; frelsið í húfi segja hægrimenn

Í verðhjöðnun eykst verðmæti peninga en þeir rýrna í verðbólgu. Ef ekki væri fyrir reiðufé væri til muna auðveldara, í gegnum rafræna peningastjórnun seðlabanka, að stýra verðmæti peninga til samræmis við stefnu stjórnvalda.

Nokkur umræða er í Evrópu um afnám reiðufjár. Stjórnvöld í Evrópusambandinu og seðlabanka sambandsins finna til þess að eiga ekki öflug stjórntæki til að stýra efnahagsbúskap evru-svæðisins og vildu gjarnan afnema reiðufé.

Þýski hagskríbentinn Wolfgang Münchau tekur þýsku umræðuna um reiðufé saman í Spiegel og segir vinstrimenn vilja afnema reiðufé en hægrimenn segja frelsið sjálft í húfi ef það gerðist.

Peningar þjóna þríþættu hlutverki. Þeir eru greiðslumiðlun, greiðslueining og verðmæti.

Um tvö fyrst nefndu hlutverkin er varla álitamál, segir Münchau. Hvort heldur við greiðum með greiðslukorti eða reiðufé er um að ræða greiðslumiðlun og greiðslueiningin er sú sama, þ.e. króna, dollar, evra eða önnur tilgreind mynt.

Styr stendur aftur um peninga sem verðmæti. Vinstrimenn segja að án reiðufjár væri hægt að virkir neikvæðir vextir í samræmi við stefnu stjórnvalda. Með neikvæðum vöxtum á rafpeningum er verðmæti þeirra skipulega fært niður. Ef stjórnvöld vilja auka neyslu og fjárfestingu þá meyndu þau setja á neikvæða vexti - til að koma peningunum í umferð. En slík stefna virkar ekki við núverandi kringumstæður. Við neikvæða vexti hættir fólk að geyma peninga í banka, það tekur út reiðufé til að forða þeim frá rýrnun. Peningarnir fara annað í geymslu en ekki endilega í neyslu eða fjárfestingar. Í verðhjöðnun eykst verðmæti peninga með því að vörur og þjónusta lækkar. Peningar geymdir undir kodda aukast þannig að verðgildi. 

Hægrimenn telja inngrip stóra bróður í verðmæti peninganna skapa fordæmi fyrir eignaskerðingu og þar með sé frelsið sjálft í húfi.

Münchau, sem heldur hallast til vinstri í pólitík, tekur undir með hægrimönnum og sér ekki fyrir sér að reiðufé verði afnumið í bráð. Rök Münchau eru þó hagkvæmnisrök en ekki pólitísk. Hann segir enn langt í land að hægt sé að komast af án reiðufjár, jafnvel í tiltölulega þróuðu samfélagi eins og því þýska. 

 

Verðhjöðnun í fyrsta sinn í 55 ár

Sjálfstortímandi verkföll

Verkföll skapa ekki verðmæti heldur eyða þeim. Verkalýðshreyfingin, þessi á almenna markaðnum, gerir lágmarkssamninga sem ekki einu sinni sumarstarfsmenn taka laun eftir. Launþegar eru yfirborgaðir sökum þess að atvinnuástandið er launafólki í hag - ekkert atvinnuleysi þýðir yfirborganir.

Verkalýðshreyfingunni virðist í mun að eyðileggja atvinnulífið og stuðla að atvinnuleysi og verðbólgu.

Eina sem kemur í veg fyrir sjálfstortímingu verklalýðshreyfingarinnar er staðfesta ríkisstjórnarinnar sem ætlar ekki undir nokkrum kringumstæðum að liðka fyrir verðbólgusamningum.

 

 

Óttast uppsagnir í öðru hverju fyrirtæki

Mótsögn mannúðar

Í Norður-Afríku og Miðausturlöndum er fólk sem þjáist vegna stríðsátaka og samfélagsupplausnar. Mannúðlegt væri að Vestur-Evrópa, sem býr við frið og velsæld, tæki við flóttafólkinu.

Ástæðan fyrir því að víðast í Vestur-Evrópu er lítill vilji til viðtöku flóttamanna frá þessum heimshlutum er sú að reynslan kennir að múslímska menningin, sem fólkið flytur með sér, lagar sig ekki að vestrænum samfélögum.

Múslímskir menningarkimar í Vestur-Evrópu fóstra andstyggð á vestrænni menningu og ala af sér einstaklinga sem reglulega fremja hryðjuverk á vestrænum almenningi. Fjölgun múslíma í Evrópu er uppskrift að fjölgun ofbeldisverka þar sem saklausir borgarar eru helstu fórnarlömbin.

Mannúð, sem leysir vanda í Norður-Afríku og Miðausturlöndum, með því að flytja vandann til Vestur-Evrópu, er ekki mannúð heldur mistök.

Vandi flóttamannanna verður ekki leystur nema í heimahögum þess. Og það mun taka tíma. Múslímsk menning stendur frammi fyrir áskorunum sem kristin menning leysti úr, með blóðsúthellingum, á tímabilinu frá 30 ára stríðinu á 17. öld og fram yfir frönsku byltinguna.

Grípa til aðgerða gegn smyglurum

Eygló ætti að segja af sér - en gerir það ekki

Eygló Harðardóttir félagsmálaráðherra er einangruð í ríkisstjórninni og einangruð í Framsóknarflokknum. Eygló starfar eins samfylkingarráðherra og leikur vinstrieinleik hápólitísku máli í miðhægristjórn. Helsti talsmaður hennar er Stefán Ólafsson samfylkingarmaður.

Eygló er hluti gamla Framsóknarflokksins, þar sem kápan var borin á báðum öxlum, sbr. afstöðu hennar í ESB-málinu. Til stóð að Willum Þór Þórsson tæki sæti hennar en klúðraði málinu á kjördæmisþingi þegar íþróttalið Willums hvarf heim en skjólstæðingar Eyglóar sátu kjurt.

Ríkisstjórn Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks hefur ekkert með samfylkingarráðherra að gera. Ekki síst í ljósi þess að brú milli Samfylkingar og Framsóknarflokks er álíka sennileg og brú milli Íslands og Færeyja.

Eygló mun á hinn bóginn ekki segja af sér, líkt og Egill Helga óskar sér. Afsögn Eyglóar myndi aðeins einangra hana. Hún er ekki með neina burði til að vera gerandi í pólitík og yrði hornkerling á þingi.

Ríkisstjórn Sigmundar Davíðs sýnir hve sterk hún er með því að Eygló Harðardóttir er ráðherra með löngun til einleiks en er þvinguð til að vera hluti af liðsheildinni.

 

Einhugur um húsnæðisfrumvörpin