Kosningar strax

Kosningar eru samtal þjóðar við sjálfa sig. Höfuðborgarbúum leið í vor eins og fávitum og kusu bjálfaflokkinn. Akureyringum leið eins og allt væri betra en fjórflokkurinn og leiddu til valda valkost. Við þurfum þingkosningar til að hreinsa út af alþingi og ef það þýðir að eðjót koma í stað spillingarliðsins verður svo að vera.

Afgreiðum fjárlögin í október, rjúfum þing og kjósum í desember.

Stjórnin óttast kosningar

Góður ESB-samningur er ekki málið

Forysta Samfylkingarinnar skilur ekki kjarna málsins í umræðunni um Evrópusambandið. Þjóðin vill ekki inngöngu í sambandið vegna þess að aðild er ekki í samræmi við grundvallarhagsmuni Íslands. Árni Páll fetar í fótspor Össurar og talar um að ná góðum samningi. Búðarlokuhugsunarháttur af þessu tagi er til marks um hversu illa tengd forysta Samfylkingarinnar er við þjóðina.

Evrópusambandið hentar ekki íslenskum hagsmunum og enginn samningur breytir þeirri staðreynd.

Meirihluti með góðum samningi

Lýðræðishallinn í Brussel

Tveir reyndir blaðamenn kveðja Brussel í sumar og skrifa að skilnaði samantekt um stöðu Evrópusambandins. Báðir eru blaðamennirnir hlynntir tilrauninni með Evrópusambandið og vonast til að hún heppnist. Efasemdir beggja snúa fyrst og fremst að lýðræðishalla Evrópusambandsins.

Tony Barber sá um Brussel-skrifstofu Financial Times þangað til í sumar. Hann segir Evrópusambandið standa frammi fyrir þrem áskorunum. Í fyrsta lagi að stuðla að friði og hagsæld í nærsveitum; Balkanskaga, Tyrklandi og Úkraínu. Í öðru lagi að gyrða sig í brók í efnahagsmálum og loks er það lýðræðishallinn sem er átakanlega nakinn.

Dálkahöfundur Karlamagnúsar í Economist (nafnleynd er á blaðamönnum tímaritsins) rifjar upp  merkisatburði í lífi Evrópusambandsins á vaktinni hans sem stóð í fimm ár. Lýðræðishallinn er honum nærtækur og hann segir örsögu um viðbrögðin í Brussel við írska nei-inu í þjóðaratkvæðinu um Lissabon-sáttmálann 2008.

Sitting on a gilt armchair in a panelled stateroom, I was told by the head of a Brussels think-tank that the Irish result proved the idiocy of putting EU treaties to the people. “Fucking voters,” he declared, languidly extending one arm so the hovering steward could refill his champagne glass. “I mean, fucking voters, what do they know?” I still wish I had walked out.

 Þegar skynsamir aðildarsinnar eru gangrýnir á framtíð Evrópusambandsins er kannski ástæða til að þjóðir á jaðri álfunnar íhugi sinn gang og dragi tilbaka vanhugsaða aðildarumsókn.