Össur verslar með ráðherrastóla

Samfylkingarbloggarinn Gísli Baldvinsson segist hafa heimildir fyrir tilboði til Framsóknarflokksins um að fá nýtt atvinnuvegaráðuneyti í ríkisstjórn Jóhönnu Sig.

Gísli er beintengdur forystu Samfylkingarinnar og af því má álykta að Össur bjóði Framsóknarflokknum ráðherrastólinn til að framlengja líf stjórnarinnar sem tapað hefur trausti og tiltrú almennings.

Viðskipti af þessu tagi koma óorði á stjórnmálin og fara langt með að skýra hvers vegna aðeins einn af hverjum tíu aðspurðum ber traust til alþingis.

Fóstbræður í Samfylkingu og Framsókn

Í röðum Framsóknarflokksins var búist við því að Dagur B. Eggertsson borgarfulltrúi Samfylkingar og fyrrum formannskandídat fylgdi með Guðmundi Steingrímssyni yfir í Framsóknarflokkinn. Þeir félagar eru fóstbræður í pólitík og Degi B. leiddist tilveran í Samfylkingunni. Guðmundur fór á endanum einn yfir en hefur frá upphafi tónað samfylkingarstef í Framsóknarflokknum.

Þegar ríkisstjórnin riðar til falls og áhugi þingmanna á kosningum er í sögulegu lágmarki (gildir bæði um stjórn og stjórnarandstöðu) skapast ýmsir möguleikar. 

Einn er að þremenningarnar í þingflokki Framsóknar sem eru aðildarsinnar, Siv Friðleifs og Birkir Jón auk Guðmundar, gangi í ríkisstjórnarliðið. 

Guðmundur yrði aldrei formaður í Framsóknarflokknum enda á hann hvort eð er enga möguleika á þeirri vegsemd. 

Ríkisstjórnarvaldið góss Samfylkingar?

Kjósendur snúa baki við ríkisstjórnarflokkunum í tugþúsundavís, stjórnarþingmenn lýsa vantrausti á stjórnarstefnuna og þá boðar samfylkingarþingmaður að réttast sé að ,,stækka" ríkisstjórnina með því að taka Framsóknarflokkinn inn í ríkisstjórnina. Samfylkingin lítur svo á að ríkisstjórnarvaldið sé góss í flokkseign.

Samfylkingin stundar ekki stjórnmál í þágu almennings heldur viðskipti með völd. Dæmigert er að maður eins og Sigmundur Ernir Rúnarsson skuli falbjóða ríkisstjórnaraðild á opinberum vettvangi og ekkert skammast sín fyrir braskið.

Ríkisstjórnin er rúin fylgi, trausti og situr án starfhæfs meirihluta. Stjórnin á að biðjast lausnar strax í dag.

Framsókn eðlilegur kostur

Framsókn myndi starfsstjórn fram að kosningum

Þjóðin þarf að ná í skottið á þeim sem sluppu inn á þing við síðustu kosningar og eiga ekkert erindi á þann vettvang. Þjóðin þarf líka að gjalda þeim rauðan belg fyrir gráan sem sá á svikráðum við kjósendur og buðu fram undir merkjum fullveldis en höfðu áður gert hrossakaup um að styðja umsókn um aðild að Evrópusambandinu.

Vinstriflokkarnir báðir fengu sitt tækifæri og klúðruðu því eftirminnilega. Nú er komið að öðrum að reyna sig.

Réttast er að Framsóknarflokkurinn myndi starfsstjórn fram að kosningum með stuðningi Ögmundararms Vinstri grænna og Sjálfstæðisflokksins.

Kosningar verði í apríl eða maí.

Engar stjórnarmyndunarviðræður

Samfylkingin er flokkur bakdyrafólks

Fréttir um að samfylkingarþingmenn þreifi á Framsóknarflokki um að koma inn í ríkisstjórnina staðfesta orðspor Samfylkingarinnar. Undirferli og lævísi einkennir eðli flokksins. Árni Páll viðskiptaráðherra reynir að berja lífi í dauða aðildarumsókn með því að níða skóinn af krónunni. Hann er ekki maður til að horfast í augu við þann veruleika að andstaðan við aðild að Evrópusambandinu vex í hlutfalli við haldbetri upplýsingar um hvað aðild hefur í för með sér.

Í stað þess að viðurkenna pólitísk afglöp eru eldar kveiktir annars staðar í samfélaginu til að draga athyglina frá mistökunum. Við síðustu kosningar gerði Samfylkingin útgerðina að blóraböggli. Til stóð að kippa fótunum undan rekstri sjávarútvegsins með vanhugsuðum breytingum á kvótakerfinu.

Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra og formaður Samfylkingarinnar getur valið á milli þess að kannast við pólitískan veruleika sagt af sér með reisn eða berjast um hæl og hnakka öskrandi og emjandi. Auðvitað velur hún seinni kostinn og í því ljósi er að skilja þreifingar þingmanna Samfylkingarinnar.

 

Steingrímur J. að einangrast

Steingrímur J., að nafninu til formaður Vg, er kannski með helminginn af þingliði flokksins með sér. Á hinum vængnum eru móralskir þungaviktarmenn eins og Ögmundur, Guðfríður Lilja og Atli Gísla, framtíðarforingjar eins og Ásmundur Einar og faglegir leiðtogar á borð við Lilju Mósesdóttur.

Í kringum Steingrím J. er pólitísk eyðimörk. Handlangari hans og helsti stuðningsmaður, Árni Þór Sigurðsson, sameinar mesta óþverrann úr sögu vinstrihreyfingarinnar; moskvuþjónkun og tækifærismennsku.

Flokksmenn fylkja sér um þremenningana enda vísa þeir veginn til framtíðar.

 

Tekur til varna fyrir Ásmund

Agi í skjóli Baugs og krónan

Útrásin einkenndist ekki af aga heldur heimsku, fordild og afbrotahneigð. Ritstjóri sem ræður sig til útrásarafganga eins Baugsútgáfunnar og skrifar leiðara um aga í efnahagsmálum ætti að íhuga merkingu orðsins.

Agi byrjar heima hjá manni, með sjálfsaga. Þeir sem ekki hafa sjálfsaga til að neita atvinnutilboði frá glæpamönnum vita ekki hvað agi er.

Krónan var ekki gerandi í útrásinni og hún var heldur ekki þátttakandi í verðbólgusamningum verkalýðsforystunnar og atvinnurekenda í áratugi.