Áhlaupastjórnmál

Með samspili bloggs, samfélagsmiðla og fjölmiðla eru orðin til áhlaupastjórnmál.  Þeir sem standa fyrir áhlaupastjórnmálum finna flugufót fyrir staðhæfingu um stjórnmálamann eða stjórnmálaflokk og síðan gildir að búa geðshræringu fyrir staðhæfingunni í samspili ólíkra miðla. Þannig verður til skoðanabylgja í samfélaginu um að fordæma menn og málefni.

Elliði Vignisson fékk hótun um aðför þar sem skyldi beita aðferðum áhlaupastjórnmála. Forsætisráðherra er í gær og dag skotmark vegna umræðu um kjötinnflutning. Í áhlaupastjórnmálum verður hver fjöður að fimm hænum. Moskumálið í vor var skýrt dæmi um þessa tegund stjórnmála.

Samvinna stjórnmálamanna og flokksbrodda annars vegar og hins vegar fjölmiðla er eitt einkenni áhlaupastjórnmála. Þessi samvinna er öll á bakvið tjöldin.

Mótmælaflokkar og nýgræðgisvæðing

Norsk-íslenski blaðamaðurinn Mímir Kristjánsson telur nýgræðgisvæðingu og mótmælaflokka mest einkennandi fyrir eftirhrunssamfélagið á Íslandi. 

Nýgræðgisvæðingin lýsir sér í sjónarmiðinu allt-er-falt-ef-það-skapar-störf og mótmælaflokkar eru Besti flokkurinn, Björt framtíð, Píratar, Viðreisn og Fylkisflokkurinn auk Borgaraflokksins, Dögunar og fleiri.

Sumpart eru þessi viðbrögð skiljanleg. Við hrun óttaðist þjóðin að landlægt atvinnuleysi skyti rótum og brást við samkvæmt því. Mótmælaflokkarnir eru aftur endurkast vantraustsins á stjórnmálakerfinu.

En núna þegar sex áru frá hrun er kannski kominn tími til að ná áttum og láta af gelgjuviðbrögðunum.

Íslendingar í Noregi eru vinsælir

Trú, menning og RÚV

Nokkur munur er á því að umgangast kristni, og önnur trúarbrögð, sem menningarfyrirbæri annars vegar og hins vegar sem trú. Trúmaður lítur vitanlega á trú sína sem veigamikinn þátt í menningunni en trúleysinginn getur notið siðboðskapar og jafnvel helgihalds kirkjunnar án þess að trúa.

RÚV var til skamms tíma miðstöð menningar, sem rækti skyldur sínar við kristni líkt og önnur menningarfyrirbæti, t.d. bókmenntir.

RÚV telur ekki lengur þörf á að sinna kristnum menningararfi með sama hætti og áður. Núna skal kristni flokkuð með önnur trúarbrögðum. Rökin eru þau að morgunbænir og andakt séu ,,barn síns tíma."

RÚV er líka barn síns tíma. 

Orði kvöldsins og Morgunbæn hætt

Elliði fær haturspóst

Elliði Vignisson skrifaði rökstudda stuðningsyfirlýsingu við Hönnu Birnu Kristjánsdóttur. Í kjölfarið fær hann haturspóst. Elliði birtir sýnishorn en þar er hótað að hann verði fyrir skipulögðu aðkasti og ,,tekinn niður".

Nafnkunnur penni benti á að ég ætti að hafa vit á því að halda mig til hlés ef ég myndi ekki vilja „....verða undir þeirri sömu öldu og kom Sjálfstæðisflokknum út úr þinghúsinu í hruninu

Hverjir standa fyrir skipulögðum hatursherferðum?

Nato/ESB í Úkraínu og friður í Evrópu

Tvær stórstyrjaldir á meginlandi Evrópu á síðustu öld virðast ekki hafa kennt stjórnmálaelítunni í Vestur-Evrópu að halda friðinn. Aðfarirnar í Úkraínu eru ekki til þess fallnar að stuðla að friðsamlegri sambúð við nágrannann í austri.

Eftir hrun Sovétríkjanna komst Úkraína í hendur gerspilltra stjórnmálamanna og skipti engu hverjir voru við völd. Úkraína er næsti nágranni Rússa og ef Vestur-Evrópuríki skipta sér af innanlandsmálum verða Rússar tortryggnir.

Evrópusambandið virðist vinna skipulega að því að koma Úkraínu undir sitt áhrifasvæði m.a. með stórfelldum fjárstuðningi við ýmsa hópa sem ekki endilega eru þjakaðir af lýðræðisást. Nato bakkar upp ásælni ESB með því að hnykla vöðvana.

Með skynsamlegri diplómatíu er hægt að kæla niður ástandið í Úkraínu. Engin þörf er á að efna til ófriðar í Austur-Evrópu, sem þarf fyrst og fremst tíma til að ná áttum eftir eymdartíma kommúnismans. Í stað þess að fjármagna undirróður og sýna vígtennur ætti Nato/ESB að vinna að því ásamt Rússum að Úkraínumenn sjálfir fái ráðrúm að taka til hendinni í stjórn landsins. Ekki veitir af.

 

Ræddu um Úkraínu og Miðausturlönd

Trú, óöld og þjóðríki

Þjóðríki er vestræn fyrirmynd að samfélagi sem alls ekki er víst að megi með góðu móti fella að öðrum þjóðfélagsaðstæðum en þeim sem einkenna Vesturlönd.

Þegar þjóðríkjareglan samþykkt fyrir forgöngu Bandaríkjamanna eftir fyrra stríð, og Íslendingar nutu m.a. góðs af, þá var hún ekki látin gilda utan Evrópu. Engu að síður urðu fyrrum nýlendur vestrænna ríkja í Afríku og Asíu sjálfstæð ríki næstu áratugina eftir með vísun í þjóðríkjaregluna en ekki í staðbundnari gildi.

Meginmurinn á Vesturlöndum annars vegar og hins vegar múslímskum ríkjum fyrir botni Miðjarðarhafs er að trúin er aukaatriði á Vesturlöndum en aðalatriði meðal múslíma.

Jafnvel í einsleitum múslímaríkjum eins og Egyptalandi, sem býr að mörg þúsund ára samfelldri þjóðarsögu, þá eru innlendar trúarerjur uppspretta ófriðar. Önnur ríki, t.d. Sýrland og Írak, þar sem búa ólíkar þjóðir,  virðast dæmd til að rifna í sundur með ólýsanlegum hörmungum fyrir allan almenning.

„Nú deyjum við. Vertu sæll.“

Ísland svo gott sem án fordóma

Í skýrslunni um hatursorðræðu ber mest á greiningu á ummælum sem féllu í moskuumræðunni. Í skýrslunni segir

Það er um það bil 8-10 manna hópur sem er mjög virkur í umræðunni um byggingu mosku og búsetu múslima á Íslandi. Nokkrir af þeim halda úti vefsíðum þar sem settur er fram haturs- og hræðsluáróður gagnvart múslimum. Sumir þessara aðila eru mjög meðvitaðir um hversu langt þeir geta gengið í málflutningi sínum án þess að gerast brotlegir við lög.

Samkvæmt þessu telja hinir fordómafullu ekki tylftina og eru jafnframt meðvitaðir um lögin.

Hvert er vandamálið? 

Hatrið mest í garð múslima

Múslímar og vestrænn vanmáttur

Framsæknasta trúarhreyfing múslíma, Isis, boðar afturhvarf til kalífadæmis sem varð til á miðöldum. Aðferðirnar við að setja saman kalífadæmið eru líka frá miðöldum. Herskáir múslímar herja ekki aðeins á kristna og aðra ekki-múslíma á styrjaldarsvæðum heldur þjösnast múslímar á fólki annarrar trúar á Vesturlöndum.

Vesturlönd standa ráðþrota gagnvart uppgangi múslíma. Á Vesturlöndum er búið að setja trúarbrögð á bás með tómstundaiðju, sem virðing er borin fyrir en teljast ekki miðlæg í pólitík eða samfélagi. Múslímar, á hinn bóginn, setja trú sína ofar öllum öðrum samfélagslegum gildum. Múslímaríki fallast ekki einu sinni á vestrænar skilgreiningar á mannréttindum.

Mannréttindi eru hafin yfir trú á Vesturlöndum og styðjast við veraldleg lög, eins og má sjá á mannréttindayfirlýsingu SÞ. Múslímar skrifa ekki upp á vestræn mannréttindi. Kaíró-yfirlýsingin er réttindaskrá þeirra og hún er innblásin trúarkreddum.

Andspænis múslímum eiga Vesturlönd fá svör. Enginn jarðvegur er fyrir herskárri kristni til að verjast ásælni múslíma. Ekki heldur er hægt að takmarka trúfrelsi enda eru þau ásamt málfrelsi hornsteinn vestrænna mannréttinda.

Eina færa leiðin er að stjórnmálakerfið takmarki völd og áhrif múslíma á vestræn samfélög. Ef stjórnmálakerfið virkar ekki að þessu leyti er skammt í ofbeldið.

Hverjir eru Jasídar?

Fylkisflokkurinn falsar söguna

Ísland var aldrei fylki í Noregi. Ísland var sjálfstætt ríki í meira en 300 ár áður en það gekk Hákoni gamla á hönd 1262/64. Sjálfstæðisbarátta okkar frá og með 19. öld byggði á þeirri forsendu að Ísland hefði aldrei verið hluti af öðru ríki, hvorki Noregi né Danmörku, aðeins játað konungsvaldi - fyrst því norska og síðar hinu danska.

Fylkisflokkur Gunnars Smára byrjar starfsemi sína með sögufölsun. Á heimasíðu flokksins segir ,,Fylkisflokkurinn vinnur að endursameiningu Íslands og Noregs með því að Ísland verði 20. fylki Noregs." 

Jón Sigurðsson lagði grunninn að sjálfstæðisbaráttu Íslandinga á 19. öld. Hann skrifaði í Hugvekju til Íslendinga

Það er öllum kunnugt, sem nokkuð vita um sögu landsins, að Íslendíngar gengu í samband við Noreg á seinasta stjórnarári Hákonar konúngs Hákonarsonar og fyrsta ári Magnús lagabætis, sonar hans. Ísland gekk í samband við Noreg sjálfviljuglega, ekki sem sérstakt hérað eða ey, sem heyrði Noregi til, heldur sem frjálst land, sem hafði stjórnað sér sjálft um rúm 300 vetra, án þess að vera Noregi undirgefið í neinu. Það samtengdist Noregi með þeim kjörum, sem Íslendíngar urðu ásáttir um við Noregs konúng, og þar á meðal þeim kosti, að öll stjórn þeirra og lög skyldi vera innlend...

Stjórnmálaflokkur sem byrjar vegferðina á sögufölsun er ekki líklegur til stórafreka.

Stríð stælir stráka - og stelpur

Staðalímyndir hermanna eftir stríðsþátttöku eru tvær. Í fyrsta lagi bugaður maður sem ekki fær notið lífsins vegna erfiðra minninga frá víglínunni. Í öðru lagi siðleysinginn sem naut lífshættunnar og er albúinn að hefja átök að nýju. Einstaklingar sem svara til staðalímyndanna eru ekki þénanlegir borgaralegu samfélagi, eins og nærri má geta. Ný rannsókn á þýskum hermönnum sem þjónuðu í Afganistan kippir stoðum undan staðalímyndunum.

Tæp 70 prósent hermannanna, sem voru af báðum kynjum, segja stríðsreynsluna gera sig meðvitaðri; um 56 prósent sögðust kunnu betur að meta lífið og 43 prósent voru með afslappaðri lífsafstöðu en áður.

Sumir stæltust ekki í stríðinu. Fjögur prósent hermannanna sögðu eftirstríðslífið framandi; sex prósent mynda ekki vináttu nema með stríðsfélögum; tíu prósent drógu sig til hlés félagslega og ein 15 prósent urðu árásagjarnari.

Rannsóknin byggir á svörum 849 hermanna sem voru að meðaltali fjóra mánuði í Afganistan. Helmingur varð fyrir óvinaárás og þriðjungur tókst á við dauða félaga.

Fjórðungur hermannanna taldi samband sitt við maka batna eftir herför en sama hlutfall að makasambandið væri verra.

Ein 43 prósent hermannanna fannst skrifræðið illþolanlegt eftir þjónustu í víglínunni. Við erum jú að tala um Þýskaland.