Grikkland er í fátæktargildru evrunnar

Með evru eru Grikkir fastir í ósjálfbærum skuldum og gengisskráningu sem viðheldur atvinnuleysi upp á 25 prósent, þar sem annar hver undir þrítugu er án vinnu. Gengi evrunnar er ákveðið í Brussel, Frankfurt, París og Berlín og Grikkjum finnst sjálfsagt að aðrar þjóðir ali önn fyrir þeim.

Lífeyrissjóðakerfið í Grikklandi er það dýrasta í Evrópu, og sennilega öllum heiminum, tekur til sín heil 16,2 prósent af þjóðarframleiðslu. Grikkir geta byrjað lífeyristöku 58 ára gamlir sem er með því yngsta í ESB-ríkjum.

Ríku ESB-ríkin í norðri eru ekki tilbúin að niðurgreiða lífeyrisgreiðslur til Grikkja og krefjast þess að þær verði lækkaðar.

Grikkir líta svo á að krafa ESB-ríkja sé íhlutun í grísk innanríkismál. Í Evrópusambandinu, sérstaklega í evru-samstarfinu, eru einstök þjóðríki óðum að fá stöðu héraðsstjórna í sambandsríki Evrópu.

Val Grikkja stendur á milli þess að vera fátækir, atvinnulausir og ósjálfbjarga í evru-samstarfi eða rífa af sér hlekkina og verða þjóð meðal þjóða á ný.

Bankarnir eru akkilesarhæll Grikkja

Evran er pólitík, ekki hagfræði

Evran er pólitískt verkefni en ekki hagfræðilegt. Og þegar pólitík og hagfræði rekast á hlýtur pólitíkin að víkja.

Evran er svo stór mistök að það mun taka áratugi fyrir ábekinga hennar að viðurkenna þau.

Á meðan skilur evran eftir sig sviðið land í efnahagskerfum þeirra þjóða sem eru svo ólánsamar að búa við þennan lögeyri.

„Evran var dauðadæmd frá upphafi“

Krónan er kraftaverkið á Íslandi

Krónan er ástæðan fyrir því að Ísland komst hratt og vel frá hruninu, segir grein í Washington Post eftir Matt O´Brien. Hann gerir samaburð á Íslandi með krónu og Írlandi með evru og niðurstaðan er ótvíræð: sjálfstæður gjaldmiðill gerir kraftaverk.

O'Brien lýkur greininni með því að spyrja hvort Grikkir hafi lært lexíu Íslands.

Á mmánudaginn fáum við svar við því. Kannski að bankar í Grikklandi opni með drökmur sem lögeyri í landi Sókratesar?

Grikkir fá gálgafrest

Misgengi samfélags og hugarfars

Líkt og oft áður mæltist forsetanum vel. Hann sagði

ár­ang­ur í bar­átt­unni fyr­ir breyttu þjóðfé­lagi bygg­ir ekki ein­ung­is á laga­textum. Held­ur bygg­ir ár­ang­ur­inn einnig á hug­ar­fari fólks, siðmenn­ingu, aðstæðum og upp­eldi.

Við búum í samfélagi sem er friðsælt, jafnréttissinnað og efnahagslega vel á sig komið. Hugarfarið okkar, að því marki sem það birtist í opinberri umræðu, endurspeglar ekki að íslenskt samfélag er öfundsvert í alþjóðlegum samanburði.

Misgengið milli samfélagsins og hugarfarsins er að einhverju marki eftirmál hrunsins en þó í vaxandi mæli ótti um að missa af óvenjugóðum hagvexti síðustu ára. Það má merkja það af umræðunni í kjarabaráttunni að starfsstéttir keppast við að fá til sín sem stærstu sneiðina af sístækkandi þjóðarköku. Hávaðinn í kringum veiðileyfagjöld og fiskveiðistjórnunarkerfið er sprottinn af sama ótta.

Þegar efnahagslegum þáttum sleppir stafar misgengið af valdabaráttu í samfélaginu. Vinstriflokkarnir töldu sig komna í kjörstöðu til að ráða samfélaginu til framtíðar eftir hrun. Kjörtímabilið 2009 til 2013 átti að vera upphaf að löngu valdatímabili vinstriflokkanna.

Kjósendur voru á öðru máli og kusu sér hægristjórn Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks við síðustu kosningar. Vinstrimenn eru síðan með böggum hildar. Og þeir eru jú nokkuð áberandi í umræðunni.

 

Enn fjarlægur draumur víða um heim

Ísland stendur sig betur en ESB-ríki

Fullvalda Ísland með eigin gjaldmiðil stendur sig mun betur en meðalríkið innan Evrópusambandsins. Landsframleiðsla á mann er yfir 20 prósent hærri á Íslandi en meðaltal ESB-ríkja.

Ísland myndi borga með sér í Evrópusambandinu. Þrátt fyrir þá staðreynd eru meginrök ESB-sinna að Ísland myndi græða á aðild.

Innan ESB yrði Ísland efnalítil hornkerling.

21% yfir meðaltali ESB-ríkja

Meira Danmörk, minna ESB

Danski þjóðarflokkurinn er sigurvegari kosninganna í Danmörku og er stærsti hægriflokkurinn þar í landi. Líkt og breski Íhaldsflokkurinn, sem vann kosningasigur í maí, er Danski þjóðarflokkurinn gagnrýninn á Evrópusambandið.

Danski þjóðarflokkurinn vill, líkt og Íhaldsflokkurinn í Bretlandi, takmarka valdheimildir Evrópusambandsins og minnka umsvif Brusselvaldsins.

Sigrar Danska þjóðarflokksins og Íhaldsflokksins í Bretlandi staðfesta vaxandi fylgi við þá skoðun að Evrópusambandið er ekki lausnin heldur sjálfur vandinn.

Ríkisstjórn vinni þvert á flokkslínur

Jörundur var okkar Napoleón

Í dag, 18. júní, eru 200 ár frá orustunni við Waterloo þar sem Napoleón tapaði fyrir herjum Breta og Prússa. Napoleón er tvíeggjaður í sögunni. Hann er einræðisherrann sem bar fram hugsjónir frönsku byltingarinnar um frelsi, jafnrétti og bræðralag.

Enskir vinstrimenn eru tvíbentir í afstöðu sinni til arfleifðar herstjórans frá Korsíku sem talaði alltaf frönsku með ítölskum hreim. Í einn stað markaði Waterloo endalok yfirvofandi hættu af franskri innrás í Bretland. Í annan stað urðu afturhaldsöfl Evrópu ráðandi eftir Waterloo. Konungar, aðall og krikja í álfunni vildu hverfa tilbaka og ómerkja frönsku byltinguna.

Íslendingar eignuðust sinn Napoleón í Jörundi sem kallaður er hundadagakonungur. Sumarið 1809, sex árum fyrir Waterloo, tók Jörundur völdin hér á landi í skjóli ensks kaupmanns sem vildi versla í friði fyrir dönsku yfirvaldi. Jörundur hélt á lofti hugsjónum frönsku byltingarinnar og boðaði Íslendingum frelsi undan Dönum.

 

Íslendingar höfðu ekki áhuga á boðskap frönsku byltingarinnar. Anna Agnarsdóttir, helsti sérfræðingur okkar um þetta tímabil, segir um stjórnarbyltingu Jörundar

Frá sjónarmiði Íslendinga var árangurinn hins vegar næstum enginn. Jörgensen ætlaði að koma miklu í verk en tíminn var of naumur. Hann var of snemma á ferðinni á Íslandi. Ólíkt Napóleon var hann ekki réttur maður, á réttum tíma, á réttum stað. Leiðtogi Íslendinga, Magnús Stephensen, hafði enga trú á að Íslendingar væru undir það búnir að verða sjálfstæð þjóð.

Hugmyndir frönsku byltingarinnar fengu ávöxt upp úr miðri öldinni þegar íslenskir menntamenn, t.d. Fjölnismenn og Jón Sigurðsson, fléttuðu þær inn íslenska sögu. Hálfdanska valdastéttin á Íslandi móaðist gegn nýmælum aldarinnar en almenningur tók undir fullveldiskröfur þegar leið á 19. öld.

Jörundi, greyinu, var um megn að setja framandi hugmyndir inn í íslenskan veruleik. Hann var jú aðeins danskur túlkur.

 

Launafeluleikur og áróðursstríð

Stéttafélög komast upp með að dylja almenning hverjar launakröfurnar eru í vinnudeilum en reka engu að síður áróður í fjölmiðlum sem höfðar til samúðar almennings.

Fyrirkomulag vinnudeilna er algerlega út í hött og þarf að stokka upp. Verkföll eru misnotuð af stéttum sem bestan höggstað hafa á almannahagsmunum.

Verkalýðshreyfingin, bæði sú almenna og opinbera, verður að taka ná samstöðu um ásættanlegt ferli á vinnudeilum.

Nái verkalýðshreyfingin ekki samstöðu verður ríkisvaldið að grípa inn í atburðarásina og setja lög sem koma í veg fyrir misnotkun verkfallsréttarins.

Þorsteinn fari með rangt mál

17. júní mótmælin og pólitískt ástleysi Dags og Halldórs

Alla stjórnmálamenn dreymir um pólitíska ást almennings. Það er sú ást sem skilur á milli feigs og ófeigs í stjórnmálum, valda og valdleysis.

Sumir stjórnmálamenn verða svo ástsjúkir að þeir skilja dómgreindina eftir heima þegar þeir mæta í fjölmiðla að viðra sig upp við fólk. Fréttablaðið leiðir fram tvo slíka í dag. Dagur B. Eggertsson borgarstjóri vinstrimanna og Halldór Auðar Svansson háseti hans mæla 17. júní mótmælunum bót.

17. júní mótmælin voru gegn þjóðhátíðardegi Íslendinga. Þau voru hróp og öskur gegn stúlknakór, truflun á ljóðmæli fjallkonunnar og gjamm fram í ræðu forsætisráðherra.

Stjórnmálamenn sem taka undir mótmælasóðaskap af þessu tagi skipa sér í lið með þeim sem vanvirða og fyrirlíta sameign okkar. Að kaupa sér ást slíks safnaðar segir heilmikið um Dag og Halldór.

Rökin fyrir breyttri stjórnarskrá drepin 17. júní 2015

Ný stjórnarskrá var verkefni vinstristjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur. Stjórnarskráin var flokkspólitískt verkefni vinstriflokkanna sem rakst á vegg almannaviljans í þingkosningum 2013: Samfylking fékk 12,9 prósent fylgi og Vg 10,9 prósent.

Aðgerðasinnar úr röðum vinstrimanna létu ekki segjast við niðurstöðu lýðræðislegra kosninga og halda áfram að krefjast nýrrar stjórnarskrár.

Núverandi stjórnarskrá er að grunni frá 1874 og fylgt þjóðinni frá torfkofum inn í tækniöld. Engin rök standa til þess að hún sé úrelt.

Aðgerðasinnar í þágu nýrrar stjórnarskrár vanvirða þjóðhátíðardaginn með mótmælum á Austurvelli. Þjóðhátíð er til að minnast þess sem við eigum sameiginlegt. Fólk sem vanvirðir sameign okkar er ekki hæft til að setja þjóðinni stjórnarskrá.

Reynslan sýnir að eftirgjöf í meginmálum veit á uppgjöf. Í fyrirsjáanlegri framtíð á ekki undir neinum kringumstæðum að vekja máls á endurskoðun stjórnarskrárinnar. Það væri uppgjöf fyrir þeim öflum sem vilja stjórnskipun okkar feiga.

„Gagnrýnin byggð á misskilningi“