Tvöföld ástæða Illuga að segja af sér

Ráðherrar verða að hafa eldtraust einkafjármál. Án þeirrar forsendu eiga þeir ekkert erindi í stjórnarráðið að taka ákvarðanir um opinber fjármál.

Ráðherrar eiga að gera skýran mun á einkamálum sínum og opinberum málum. Til einkamála teljast bestu vinir.

Illugi Gunnarsson menntamálaráðherra er með allt niður um sig í einkafjármálum. Hann tilkynnir í einkaviðtali að hann hafi tekið besta vin sinn, Hauk Harðarson, með sér til Kína að opna dyr fyrir fyrirtæki Hauks. Besti vinurinn er líka leigusali Illuga; bjargaði ráðherra með því að kaupa íbúðina þegar ráðherra var kominn að fótum fram fjárhagslega.

(Það er aukaatriði í málinu að bestu vinir sem rukka fyrir vinargreiða eru ekki ýkja góðir vinir).

Illugi ætti að segja af sér sem ráðherra í ríkisstjórn Íslands. Með því að sitja áfram grefur hann undan tiltrú þjóðarinnar á stjórnmál. Ríkisstjórnin og Sjálfstæðisflokkurinn gjalda fyrir það að Illugi sitji áfram.   

Bætir örugglega ekki stöðu mína segir Illugi

Athugasemdir

[Þorsteinn H. Gunnarsson, 9.10.2015 kl. 10:53]

Maður sem ekki er bjargálna er ósjálfstæður í opinberri umræður.

Alþingismaður sem er illastaddur fjárhagslega og hefur ekki traust í bönkum til að taka lán og verður að flýja á vit einkaaðila og prívat manna er nauðstaddur.

Allan lýðveldistíman voru bændur, lögfræðingar, útgerðarmenn  og forustumenn félagasamtaka, áberandi á Alþingi þeir höfðu upp til hópa traustan fjárhag og vor því engum háðir.

Þetta er grundvallarskilyrði.