Lífeyrissjóðir fyrir og eftir hrun

Lífeyrissjóðir voru leiksoppar auðmanna fyrir hrun. Sjóðirnir töpuðu milljörðum króna í glórulausar fjárfestingar. Framkvæmdastjórar og yfirmenn í sumum lífeyrissjóðum þáðu ýmis fríðindi frá auðmönnum s.s. ferðir á knattspyrnuleiki á Englandi.

Eftir hrun var engin hreinsun í lífeyrissjóðunum, skrifuð var skýrsla og eitthvað föndrað við reglur um að mútur væru ekki við hæfi. Að öðru leyti var haldið áfram eins og ekkert hefði í skorist.

Lífeyrissjóðirnir eru nánast með ótakmarkaða getu til að tapa fé. Innstreymið í sjóðina er gerist sjálfkrafa, launþegar eru skuldbundnir að setja hluta launa sinna í hítina. Sjóðirnir lagfæra bókhaldið sitt með því að lækka réttindi félagsmanna sinna og munu, ef í harðbakkann slær, hækka lífeyristökualdurinn.

Í ljósi reynslunnar af sukksemi lífeyrissjóðanna á tímum útrásar er full ástæða til að efast um skynsemi þess að lífeyrissjóðirnir verði ráðandi á hlutabréfamarkaði.

Fjórir stærstu virkir hluthafar