Forseti fólksins, skrílsins eða lýðveldisins

Fyrsta alvöru embættisverk nýkjörins forseta Íslands, að leiða fram vilja alþingis, gefur til kynna að Guðni Th. vilji vanda til verka. Hann talaði við alla formenn flokka sem eiga fulltrúa á alþingi. Að því loknum veitti hann sigurvegara kosninganna umboð til stjórnarmyndunar.

Guðni Th. reyndi að leggja gott til umræðunnar um launamál þingmanna og stjórnarráðsins þegar hann gaf færi á fjölmiðlaviðtölum vegna stjórnarmyndunar. Augljóst er að forsetinn meinti vel þótt orðalag hefði mátt vera varkárara.

Nýkjörinn forseti vill tileinka sér alþýðilega framkomu. En það er skammt á milli fólksins og skrílsins í umræðunni. Hæfileg og virðingarverð fjarlægð frá hitamálum samfélagsmiðlanna væri heppilegri nálgun en alþýðubragur. En á meðan Guðni Th. sýnir meginreglum lýðveldisins virðingu eru góðar líkur á farsælum ferli hans sem forseta þjóðarinnar.

„Meðlimir kjararáðs eru ekki vont fólk“

Ísland og stundatafla ESB - engar viðræður

Evrópusambandið semur ekki við ný ríki um aðild að sambandinu. Fyrirkomulagið er þannig að ný ríki óska eftir inngöngu þegar þing- og þjóðarvilji stendur til þess. Ef ESB telur viðkomandi ríki hæft til að ganga í sambandið byrjar aðlögunarferli. Með orðum ESB:

ESB starf­ræk­ir víðtækt samþykkt­ar­ferli sem sér til þess að ný ríki eru aðeins samþykkt þegar þau geta sýnt fram á það að þau muni og geti sinnt hlut­verki sínu sem full­gild­ir aðilar, það er með því að upp­fylla all­ar regl­ur ESB og staðla, hafa samþykki stofn­ana sam­bands­ins og ríkja þess og með því að hafa samþykki eig­in borg­ara - annaðhvort í gegn­um samþykki þjóðþinga þeirra eða þjóðar­at­kvæði.

Evrópusambandið breytti inngönguferlinu inn í sambandið um síðustu aldamót. Fyrir þann tíma, t.d. í samningum við Noreg 1994, var hægt að tala um að samningar í venjulegum skilningi þess orðs færu fram. En þegar ESB sá fram á aðild Austur-Evrópuríkja var ferlinu breytt. Engir samningar fara núna fram, aðeins aðlögun. Eins og segir í svari ESB til Svavars Alfreðs:

Regl­ur Evr­ópu­sam­bands­ins sem slík­ar (einnig þekkt­ar sem acquis) eru óumsemj­an­leg­ar; þær verður að lög­leiða og inn­leiða af um­sókn­ar­rík­inu. Inn­göngu­viðræður snú­ast í raun um það að samþykkja hvenær og með hvaða hætti um­sókn­ar­ríkið tek­ur upp og inn­leiðir með ár­ang­urs­rík­um hætti allt reglu­verk ESB og stefn­ur. Inn­göngu­viðræður snú­ast um skil­yrði og tíma­setn­ingu upp­töku, inn­leiðing­ar og fram­kvæmd­ar gild­andi laga og reglna ESB.

Ísland fær engar samningaviðræður við Evrópusambandið um aðild, aðeins er spurning um að fylla út stundatöflu ESB þar sem Ísland lofar að taka upp lög og reglur sambandsins á tilteknum tíma. 

Reglur ESB „óumsemjanlegar“

Kata, Karl Th. og vinstripólitík

Karl Th. fyrrum framkvæmdastjóri Samfylkingar gerir upp við hrun Samfylkingar og kallar leiðandi flokksmenn, sem hann nafngreinir að vísu ekki, ,,Reykjavíkurpakk."

Katrín Jakobsdóttir stendur frammi fyrir annars konar uppgjöri - við ímyndina af vonda hægrimanninum. Katrín, sem er orðvör og háttvís, myndi seint uppnefna nokkurn mann. En margir í kringum hana eru þjakaðir af sama hugarfarinu og Karl Th.: ,,þeir sem ekki eru sammála mér eru vitleysingjar."

Vinstrimönnum á Íslandi á því herrans ári 2016 til afsökunar er þess að geta að guðfaðir þeirra, þýski blaðamaðurinn Karl Marx, sló tóninn í umtalsillsku þegar á 19du öld. Höfundur ævisögu Marx, Frank E. Manuel, tileinkar heilan kafla þeirri hneigð Marx að útmála flokksfélaga sína er fylgdu ekki línunni sem óbermi. Skeggjaði gyðingurinn átti það til að kalla félaga sína júða ef þeir villtust af réttri leið. Manuel tekur uppnefnið til marks um sjálfshatur, en látum það liggja milli hluta.

Vinstrimenn gefa sig út fyrir að vera fólk hugmynda en er tamt að líta á manneskjuna sem verkfæri í þágu háleits málstaðar. Og upp á íslenska vísu kennir árinni illur ræðari.

Tímabært er að láta af pólitískri sálgreiningu og snúa sér að málefnum, einkum nú um stundir þegar hugmyndafræði Trierstráksins er löngu komin á öskuhaugana.

Verkefni Katrínar sem formanns Vinstri grænna er að gera flokkinn að ábyrgu stjórnmálaafli sem skorast ekki undan lýðræðislegum áskorunum. Vinstri grænir eru næst stærsti flokkurinn eftir kosningar. Sú staðreynd ein ætti að vekja til umhugsunar þá sem halda í fyrnsku um að flokkurinn fái þrifist sem mótmælahreyfing. Lög landsins og úrlausnarefni ríkisstjórnar eru inni á alþingi en ekki á flötinni í kringum styttu Jóns Sigurðssonar.

Vinstri grænir standa frammi fyrir tveim kostum. Í einn stað veiku fjölflokkabandalagi þar sem Saga class útgáfa Sjálfstæðisflokksins, Viðreisn, ræður ferðinni. Þessi flokkur vel stæðra og enn betur tengdra er óþjálfað lið með óskýra ásýnd líkt og nýríkur spjátrungur. Fjölflokkabandalagið er sjálfu sér sundurþykkt frá fyrsta degi.

Í annan stað eiga Vinstri grænir þess kost að mynda ríkisstjórn með Sjálfstæðisflokki og einum smáflokkanna. Slík ríkisstjórn væri byggð á málamiðlunum sem gæti verið forsenda samfélagssátta og aukis trausts á stjórnmálamenningunni. Sem ekki veitir af.

Ef Vinstri grænir kjósa að viðhalda gamaldags óvinaímynd úr kalda stríðinu og hafna ríkisstjórn með Sjálfstæðisflokknum er alls óvíst að flokkurinn beri sitt barr. Kjósendur Vinstri grænna nenna trauðla að styðja á ný flokk sem kastar frá sér ábyrgð þegar ábyrgðar er vænst. Það fer öðrum betur en Vinstri grænum að slá í tunnur undir styttu þjóðhetjunnar.

 

Enginn meirihluti án Sjálfstæðisflokks