Menntun er lífsgæði - ekki sósíalískt verkefni

Allir Íslendingar án tillits til efnahags eiga kost á skólagöngu fram á þrítugsaldur. Sumir nota skólagönguna til að mennta sig, aðrir að afla sér starfsréttindina (þetta tvennt getur farið saman) og enn aðrir nota tímann til að slæpast.

Samfélagið býður öllum skólagöngu en það er einstaklinganna að nýta sér tækifærið og afla sér hæfni og færni til að glíma við líf og starf að loknu námi.

Það er engin leið að vita hvers konar hæfni og færni verður metin í atvinnulífinu eftir fimm til 15 ár. Það er einfaldlega ágiskun út í loftið. Við vitum þetta vegna þess að efnahagsspár, sem eru til lengri tíma en þriggja til fimm ára, eru marklausar. Enginn býr yfir hæfni til að sjá lengra fram tímann.

Ef ríkisvaldið myndi leggja línurnar um hvaða eftirspurn yrði eftir lögfræðingum, hagfræðingum, félagsráðgjöfum og kennurum eftir fimm til 15 ár væri það ígildi þess að tilteknum fjölda fólks með þessar prófgráður væri lofað störfum.

Slíkt fyrirkomulag heitir sósíalismi. Tilraunir með sósíalsima voru gerðar í Austur-Evrópu eftir seinna stríð. Heildarniðurstaðan var að tilraunirnar skiluðu ekki lífvænlegu samfélagi.

 

Lítil þörf fyrir hópa menntafólks

Athugasemdir

[Jónas Ómar Snorrason, 11.4.2015 kl. 14:24]

Þetta er rangt há þér Páll. Menntun er sósíal verkefni, ekki sósíaliskt verkefni,en í leiðini lífsgæði, þar sem samstaða fólks er um það, að börnin geti fengið þá menntun sem það kýs sér, án tillits til efnahags. Sama á við um margt annað eins og t.d. heibrygðisþjónustu!  En þessum grundallar mannréttindum ert þú smátt og smátt að gleyma!því miður.