Gnarrvædd vinstristjórnmál

Best heppnaða pólitíska nýsköpunin eftir hrun, mælt í fylgi, er framboð Jóns Gnarr og Besta flokksins til borgarstjórnar 2010. Vinstrimenn, sem leita stöðugt að nýjastu tísku, reyndu að afrita árangur Jóns Gnarr í forsetakosningunum 2012 með framboði Þóru Arnórsdóttur en tókst ekki.

Aftur var reynt að Jón Gnarra fólk til að kjósa vinstriframboð í vor en Björt framtíð floppaði. Vinstrimönnum, a.m.k. þeim skynsamari þar á bæ, er orðið ljóst að gnarrvæðing stjórnmálanna er tapað spil. Gnarrvæðingin gengur út á uppákomur í kringum einstaklinga. Samherjum er lyft á stall en andstæðingar rifnir niður. Málefni eru engin en persónur allt.

Margrét Björnsdóttir, einn af reyndari pælurum á vinstri kanti stjórnmálanna, skrifar grein í Fréttablaðið um stöðu vinstri stjórnmála. Margrét leggur til að vinstrimenn finni sér sameiginlegan vettvang líkt og þeir gerðu um miðjan níunda áratuginn. En upp úr málfundafélögum varð uppstokkun á vinstri kanti stjórnmálanna um aldamótin, þegar Samfylking og VG komu til sögunnar.

Grein Margrétar birtist á mánudag. Nær engin umræða er um greinina. Alla vikuna hafa vinstrimenn verið uppteknir að níða skóinn af Vigdísi Hauksdóttur. En það er einmitt einkenni gnarrvæddra stjórnmála að einblína á persónur. 

Athugasemdir

[Rakel Sigurgeirsdóttir, 16.8.2013 kl. 01:15]

Hnífskörp greining! M.ö.o: Boltinn inn!