Pútín sigrar, fjölmiðlar blekkja, Biden talar af sér

Biden Bandaríkjaforseti tryggði Pútín pólitískan sigur í Úkraínudeilunni með því að krefjast stjórnarskipta í Moskvu. Ríki Asíu og Afríku munu fylkja sér um Pútín, aðeins Evrópa og Ástralía standa með Biden. Bandaríkjaforseti talar eins og nýlenduherra og það fer ekki vel ofan í aðra en gömlu nýlenduríkin sem á 19. öld boðuðu yfirburði hvíta mannsins.

Áður en Biden færði rússneskum starfsbróður sigur á silfurfati var rússneski herinn búinn að leggja undir sig þá hluta Úkraínu sem skiptu máli. Vestrænir fjölmiðlar fatta það ekki en Pútín forseti Rússlands er búinn að ná þeim árangri í Úkraínu að kalla má að sigur sé í höfn.

Úkraína verði ekki Nató-ríki var fyrsta markmið Rússa. Það hefur náðst. Aðeins útfærslan er eftir. Úkraína fær ekki Nató-aðild á meðan rússneskur her er í landinu. Engir friðarsamningar verða gerðir án skuldbindinga um hlutleysi. Hvort heldur sem er verður Úkraína ekki Nató-ríki.

Annað markmið Rússa var að tryggja stöðu Krímskagans og austurhéraðanna, Donbass. Rússneski herinn stjórnar allri strandlengjunni við Azov-haf frá Rússlandi til Krímskaga. Donbass liggur norður af strandlengjunni og er tryggilega undir stjórn Rússa.

Þriðja markmið Rússa var að afvopna úkraínska herinn. Það er hægt með tvennu móti. Í fyrsta lagi með samningum en í öðru lagi með sigri á vígvellinum. Meginstyrkur herliðs Úkraínu var staðsettur vestan við Donbass. Rússar eru um það bil að umkringja þennan her með sókn úr norðri og austri. Meiri líkur en minni eru að meginherafli Úkraínu, sem er samtals um 200 þúsund, verði sigraður. Afvopnun sem sagt.

Eina markmið Rússa, sem ekki hefur náðst, er að skipta um ríkisstjórn í Úkraínu. Vafi leikur um þetta markmið. Pútín hefur ekki sagt það berum orðum. Með því að rússneski herinn, sem beitt er gegn Úkraínu, er ekki nema um 150 þúsund, af milljón manna herliði, er hæpið að hugur Rússa hafi staðið til að leggja undir sig allt landið og setja upp leppstjórn í Kænugarði. Leppstjórnir, sýnir sagan, virka illa. Finnlandisering virkar vel.  

Vestrænir fjölmiðlar hafa ekki greint þessa þróun enda blindaðir af hugmyndafræði. Ráðandi frásögn vestrænna fjölmiðla er að nokkrar klukkustundir séu í það að síðasti Rússinn skríði heim frá Úkraínu með buxurnar á hælunum. Bandaríkjamaður, sem hefur verið búsettur í Donbass sl. átta ár, hefur aðra sögu að segja, svo dæmi sé tekið.

Í sjálfu sér er fallegt að standa með Úkraínu gegn ofurvaldi Rússa. En að láta það villa sér sýn á hvað gerist í raunheimi, á vígvellinum í þessu tilviki, er að taka óskhyggju fram yfir harðar staðreyndir. Fjölmiðlar sem klappstýrur eru kannski með skemmtigildi en heldur lítið upplýsingagildi. 

Átök í Úkraínu standa enn yfir, því miður. Engin leið er að spá fyrir um hvenær þeim linnir. Það veit ekki á gott fyrir vesturlönd almennt að helstu fjölmiðlar stundi kerfisbundna sjálfsblekkingu um að vestrænn málstaður sé á sigurgöngu þegar hann geldur afhroð. Vesturlönd munu seint skilja hverjum klukkan glymur í Úkraínu þegar fjölmiðlaumræðan er út í móa.

Söguleg stefnubreyting dregin til baka