Venesúela, Pétursborg og Landsbankinn

Björgólfsfeðgar bjuggu sér til orðspor í Rússlandi og Austur-Evrópu þegar lögleysa var ráðandi í þessum heimshluta. Þeir komu heim, fengu Landsbankann fyrir slikk og lága útborgun lánaða hjá Búnaðarbanka.

Allt frá heimkomu feðganna hefur verið umræða um að bjórverksmiðja þeirra í Pétursborg hefði aldrei orðið jafn stór og raun bar vitni án samvinnu við ráðandi öfl. Og ráðandi öfl voru ekki löglega kjörin stjórnvöld.

Samkvæmt fréttum RÚV klukkan sex mætti Jón Gerald Sullenbergar með pappíra frá Venesúela í Landsbankann í ágúst 2006 sem grunur leikur á að hafi verið tilraun til peningaþvættis.

Landsbankinn sem þvottastöð? Tja, hvað skal segja.

 

Þökkum fyrir Lehman-gjaldþrotið

Misjafnt orð fer af útlenskum bankamönnum. Á Íslandi vitum við að þorri þeirra sem áttu og stýrðu íslensku bönkunum er illa gert fólk. Hjá þessu fólki fór saman hroki, græðgi og heimska. Þótt aðeins einn eða tveir dómar hafa fallið er nær öruggt að glæpaeðli er þáttur í geðslagi íslensku bankamannanna.

RÚV segir að nánast fyrir misskilning hafi Lehman orðið gjaldþrota í september 2008 en það leiddi til hrunsins hér heima þegar alþjóðlegir bankar lokuðu á íslensku áhættufíklana.

Ef rétt er ber að þakka forsjóninni fyrir misskilninginn. Ef bankaviðrinin á Fróni hefðu ekki verið sett í þrot haustið 2008 mynd skaðinn hafa orðið stærri síðar meir.

Ráðstefnunni í Davos að ljúka

Flokksþreytan staðfest

Stjórnmálaáhugi er aldrei meiri en í dag, það sést á umræðum í þjóðfélaginu, þátttöku í undirskriftarlistum og meðvitund um jafn flókin og leiðinleg mál og Icesave. Áhugi almennings á stjórnmálaflokkum og stjórnmálamönnum er á hinn bóginn lítill. Þátttaka í prófkjöri Samfylkingarinnar í Reykjavík  gær var 34 prósent. Útkoma Sjálfstæðisflokksins í borginni um síðustu helgi var álíka. Í Hafnarfirði er sömu sögu að segja, þótt hafnfirskir samfylkingarmenn hafi verið duglegri að mæta á kjörstað en sjálfstæðismenn.

Stjórnmálaflokkar standa höllum fæti vegna þess að þeir eru hluti af kerfinu sem brást í hruninu. Krafa um endurnýjun er hávær en það er seigt í flokkum sem komnir eru í ákveðna stærð. Fólk sem reynir fyrir sér í fyrsta sinn þarf tíma til að læra listina að vera frambjóðandi.

Gjáin sem staðfest er á milli stjórnmálaflokka og almennings er óheppileg en um margt eðlileg. Fólk finnur stjórnmálaáhuga sínum annan farveg. Stjórnmálaflokkum bíður á hinn bóginn það verkefni að sannfæra fólk um að þeir séu til einhvers nýtir.