Lífeyrissjóðir í bandalagi við auðmenn

Í frétt Sjónvarpsins í kvöld var sagt að lífeyrissjóðir, sem eru stórir kröfuhafar í Existu, séu hlynntir því að Exista fari ekki í gjaldþrot, jafnvel þótt aðeins sé hægt að fá eitt til sjö prósent af skuldum félagsins. Hér þurfa lífeyrissjóðirnir að staldra við. Ef þeir ætla í bandalagi við auðmennina að halda lífi í eignarhaldsfélögum sem voru ein af meinsendum útrásarhagkerfisins þá eru lífeyrissjóðirnir að vinna gegn hagsmunum sjóðsfélaga.

Lífeyrissjóðirnir létu útrásarauðmennina spila með sig. Sjóðirnir þurfa að taka til í bókum sínum og gera upp við fortíðina. Það versta sem lífeyrissjóðirnir gerðu væri að halda lífi í ónýtum útrásarfélögum.

Lífeyrissjóðirnir eru í eigu félagsmanna sem margir hverjir eiga um sárt að binda vegna hrunsins. Ef lífeyrissjóðirnir taka sér ekki strax taki og ganga til liðs við almenning sem krefst uppgjörs við útrásarfortíðina verður að skipta um stjórnir sjóðanna og framkvæmdastjóra.

Viðskipti og réttlæti eftir hrun

Útrásarauðmenn skilja eftir sig sviðna jörð í íslensku atvinnulífi. Almenningur býr við verri lífskjör, jafnvel þeir sem gerðu sér far um að taka ekki þátt í afleiddri firringu útrásarinnar í formi neyslulána í erlendri mynt. Ríkisvaldið mun eiga fullt í fangi með að sannfæra fólk að standa undir auknum álögum og greiða af skuldum.

Til að fá almenning í lið með sér þarf ríkisstjórnin að gera tvennt. Í fyrsta lagi að sýna fram á að útrásarauðmennirnir verði meðhöndlaðir sem slíkir; skuldir þeirra ekki felldar niður og gengið hart fram í allri innheimtu gagnvart þeim. Í öðru lagi þarf að búa til úrræði fyrir fólk sem er í hvað mestum vandræðum. Stjórnvöld og bankar hafa kynnt greiðsluaðlögun og Seðlabankinn gert úttekt á stöðu heimilanna. Vinna og umræða um hvernig úrræði eigi að bjóða mun taka tíma, en viðleitnin skiptir máli.

Kröfur upp á 316,6 milljarða