Uppskera útrásarinnar

Íslensk viðskiptalíf er gjörspillt. Leiðin til að endurreisa tiltrú fólks á atvinnulífinu er að setja allt í gjaldþrot sem hefur minnstu tengsl við útrásina. Ríkisvaldið hefur bankana til að snúa upp á hendur þeirra útrásarfyrirtækja sem lafa enn og á vitanlega að leggja sig fram um að uppræta illgresið.

Eignarhaldsfélög, Exista og Teymi koma í hugann, eiga að vera sérstakt skotmark. Það tekur engu tali að slík fyrirtæki fái að halda áfram starfsemi sinni.

Ríkisvaldið á að beita sér fyrir dreifðu eignarhaldi á þeim rekstri sem talinn er eiga framtíð fyrir sér. Bjóða á starfsmönnum að kaupa lífvænlegan rekstur.

Margir telja spillingu ríkja í þjóðfélaginu

Íslenska tvöfeldnin í öllu sínu veldi

Ræðu formanns Rafiðnaðarsambandsins ætti að meitla í stein á Austurvelli. Í henni birtist íslenska tvöfeldnin eins skýr og tær og gruggugt vatn getur orðið. Í einu orðinu er sagt að Íslendingar geti ekki gert kröfu um sérmeðferð gagnvart erlendum lánadrottnum en í því næsta er lagt til að við leitum eftir sérskilmálum í Brussel vegna aðildarsamninga. Ein málsgrein hvetur til áræðni og dirfsku en í þeirri næstu segir að besta leiðin úr ógöngunum sé að skríða til Brussel.

Yfir öllum textanum hvílir frekjubragur íslenska heimalningsins sem eina stundina er herra alheimsins en liggur þá næstu snöktandi í göturæsinu.

Vel gert, Guðmundur Gunnarsson.

„Skuldsetning hugarfarsins"

Samfylkingin er í valþröng - þjóðin bíður

Samfylkingin var neina varaáætlun í kosningabaráttunni, heldur var keyrt á prinsippinu heimsyfirráð eða dauði, þ.e. innganga í Evrópusambandið eða ekki neitt. Samfylkingin fékk ekki þann liðsstyrk sem hún sóttist eftir hjá kjósendum og því stendur val flokksins á milli tveggja slæmra kosta. Annars vegar að játa sig sigraða, fara í stjórnarandstöðu og hins vegar að leggja til hliðar kröfuna um aðildarumsókn.

Forysta Samfylkingar veit að hún er í valþröng. Þess vegna er reynt að slá ryki í augu almennings, og þó sérstaklega fjölmiðla sem gjarnan vilja láta rykblinda sig, og sagt  að samkvæmt hausatalningu þingmanna þá sé meirihluti á alþingi fyrir aðildarumsókn. Þetta er þvættingur. Tveir flokkar, Vinstri grænir og Sjálfstæðisflokkur, eru með flokkssamþykktir um að Íslandi sé betur borgið utan Evrópusambandsins. Þingmenn þessara flokka geta ekki vikist undan samþykktum flokksmanna. Framsóknarflokkurinn er með stífar kröfur um samningsmarkmið, kröfur sem fyrirséð að eru óaðgengilegar fyrir Evrópusambandið. Þingmenn Framsóknarflokksins geta því ekki samþykkt að senda almenna opna umsókn til ESB. Borgarahreyfingin sagði fátt um Evrópumál í sinni kosningabaráttu og þingmennirnir fjórir þar á bæ hafa ekki úrslitaáhrif.

Ef Samfylkingin væri heiðarlegur flokkur myndi hann horfast í augu við staðreyndir og annað tveggja láta af kröfunni um aðildarumsókn eða hætta stjórnarmyndunarviðræðum. Það á ekki að bjóða þjóðinni upp á þennan blekkingarleik. Ef Samfylkingin vill ekki kannast við stöðu mála verða Vinstri grænir að taka af skarið.

Það er hvorki meirihluti á þingi né meðal þjóðarinnar að senda aðildarumsókn til Brussel. Látum nú staðar numið í Evrópuumræðunni og hefjumst handa við endurreisnina.