Litla lýgin og stóri sannleikurinn

Jón Ásgeir Jóhannesson lýgur því í Morgunblaðsgrein í dag að hann hafi eignast Fréttablaðið árið 2003. Hann gerði Gunnar Smára Egilsson og Ragnar Tómasson útaf örkinni sumarið 2002 til að stofna nýtt félag sem keypti þrotabú útgáfufélags Fréttablaðsins. Leynd var yfir eignarhaldi á Fréttablaðinu fram á sumar 2003. Baugur var almenningshlutafélag þangað til Jón Ásgeir og fjölskylda leystu það til sín sumarið 2003.

Almenningshlutafélagið Baugur stóð undir einkafjárfestingu Jóns Ásgeirs og nokkurra viðskiptafélaga, s.s. Pálma í Fons og Árna Hauks Húsasmiðjueiganda, með því að Fréttablaðið fékk auglýsingar frá Baugi.

Sjálfur stóð Jón Ásgeir fyrir því að Jim Schafer framkvæmdastjóri Bonus Stores í Bandaríkjunum var rekinn í júlí 2002 fyrir að eiga einkafyrirtæki sem var í viðskiptum við Bonus Stores. Í fréttatilkynningu dagsettri 20. júlí er Schafer sakaður um trúnaðarbrot og að misnota aðstöðu sína. ,,Stjórn Bonus Stores þykir í hæsta máta óeðlilegt að framkvæmdastjóri hagnist á viðskiptum við eigið fyrirtæki," stendur svart á hvítu í fréttatikynningunni sem er undirrituð af Tryggva Jónssyni aðstoðarforstjóra Baugs. Það sem Jim Schafer var rekinn fyrir í Bandaríkjunum stundaði Jón Ásgeir hér heima í trausti þess að vera ekki afhjúpaður. Enda eignaðist Jón Ásgeir fjölmiðla til að stýra innihaldi þeirra.

Á meðan eignarhald Fréttablaðsins var falið notaði Jón Ásgeir tækifærið og skáldaði upp fréttir í samráði við Gunnar Smára og Reynir Traustason blaðamann á Fréttablaðinu um að Davíð Oddsson hafi sigað lögreglunni á Baug síðsumars 2002, en það var upphaf Baugsmála í dómskerfinu.

Að öðru leyti hlýtur allr að vera rétt í Morgunblaðsgrein Jóns Ásgeirs í dag enda fer þar sérstaklega vandaður maður sem má ekki vamm sitt vita.

Jón Ásgeir tekur dóma nærri sér

Tvísvindlað á þjóðinni

Samfylkingin og þeir þingmenn Sjálfstæðisflokksins sem vilja keyra Ísland hraðleið inn í Evrópusambandið ætla að tvísvindla á þjóðinni. Fyrra svindlið var bankahrunið og aðdragandi þess. Svindlið fólst í því að framkvæmdavaldið, þ.e. ríkisstjórnin og eftirlitsstofnanir, leyfðu auðmönnum að fara á svig við reglur og stunda fjárplógsstarfsemi handan heilbrigðra viðskiptahátta. Í skugga bankahrunsins er ætlun sumra að blekkja okkur til að trúa að lausn efnahagsvandans sé að segja okkur til sveitar hjá Evrópusambandinu. Það er seinna svindlið.

Nær allir sem látið hafa í ljós skoðun á aðild að Evrópusambandinu, bæði þeir sem eru með og á móti, eru sammála um að innganga sé stærsta pólitíska álitamál sem þjóðin hefur staðið frammi fyrir í áratugi.

Af þeirri staðreynd er sú ályktun nærtæk að umræða og aðdragandi aðildarumsóknar sé ekki í skugga stærstu fjármálakreppu sem dunið hefur á þjóðinni.

Sanngjörn og eðlileg krafa er að almennar þingkosningar fari fram áður en aðildarumsókn er send til Brussel. Í þingkosningum og aðdraganda þeirra, þegar framboð eru ákveðin og raðað á lista, fer fram pólitísk umræða um landsins gagn og nauðsynjar.

Þeir sem áhuga hafa á inngöngu, einstaklingar, félög og pólitískt samtök, geta í þingkosningum aflað fylgis við málstaðinn.

Við síðustu kosningar, fyrir hálfu öðru ári, var enginn stjórnmálaflokkur með ESB-aðild í forgrunni. Aðeins Samfylkingin getur vísað til texta um að Ísland ætti að huga að aðild. Í kosningabaráttunni sjálfri dró flokkurinn í land með þeim orðum formannsins, Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur, að fyrst enginn annar flokkur vildi aðild væri til lítils fyrir Samfylkinguna að setja aðild á dagskrá.

Í lok janúar hefst landsfundur Sjálfstæðisflokksins þar sem tekin verður afstaða til hugmynda um að sækja um aðild að Evrópusambandinu. Þótt einstakir þingmenn iði í skinninu að kveikja evrópubál í íslenskum stjórnmálum, til að þurfa ekki að ræða afleiðingar bankahrunsins, verður því ekki trúað að stjórnmálaflokkur með sögu og arfleifð Sjálfstæðisflokksins gangi fyrir björg.