Ísland yrði skiptimynt Evrópusambandsins

Um miðja 19. öld áttu Danir í erjum við Þjóðverja vegna hertogadæmanna Slésvík og Holstein. Í stuttu stríði voru Danir gersigraðir og sáu fram á að tapa hertogadæmunum, þar með talið aldanskri byggð nyrst í Slésvík. Danir leituðu hófanna hjá Þjóðverjum að taka Ísland og einhverjar nýlendur í þriðja heiminum en leyfa Dönum í staðinn að halda nyrsta hluta Slésvíkur.

Þjóðverjar vildu heldur Slésvík alla en Ísland. Löngu seinna sameinuðust Danir beggja vegna landamæranna, eftir að Þjóðverjar töpuðu stærra stríði.

Danir höfðu vitanlega ekki fyrir því að spyrja Íslendinga hvort þeir vildu undir Þjóðverja. Íslendingar voru í þeirra augum skiptimynt og höfðu sem slíkir minni þýðingu en Slésvíkurdanir.

Evrópuþjóðir lærðu af reynslu 19. aldar ófriðar og þó enn frekar af tveim heimsstyrjöldum næstu öld þar á eftir að vígaferli væru heldur óhagkvæm leið að leysa deilumál. Evrópusambandið varð til eftir seinni heimsstyrjöld og hafði það að meginmarkmiði að tryggja frið í álfunni. Í aðalatriðum hefur það tekist. Mínus illindin í ríkjum gömlu Júgóslavíu er gamla Evrópa búin að vera stillt í meira en hálfa öld.

Ágreiningur milli ríkja er tíðast leystur við samningaborð. Evrópusambandið sér um hagsmunagæslu fyrir sambandsríkin gagnvart öðrum, til dæmis Rússum. Í samningum stórvelda á milli er margs að gæta. Ef ólík deilumál eru til umræðu á sama tíma er reynt að semja um pakkalausnir þar sem aðskiljanlegum málum er steypt saman í heildarsamning.

Íslendingar eiga margvíslegra hagsmuna að gæta gagnvart Evrópusambandinu annars vegar og Rússum hins vegar. Margir þessara hagsmuna lúta að sjávarútvegi og náttúruauðlindum. Eftir því sem norðurslóðir verða mikilvægari, vegna hlýnunar og greiðari siglinga, verða þessir hagsmunir víðtækari.

Ísland sjálfstætt og fullvalda semur sem slíkt við aðrar þjóðir og þjóðabandalög eins og Evrópusambandið. Ef við myndum ganga inn í Evrópusambandið yrðu íslenskir hagsmunir settir í pakka með hagsmunum annarra Evrópuþjóða.

Evrópa er háð gasi frá Rússlandi, svo dæmi sé tekið. Í samningum milli Rússa og Evrópusambandsins um gas gætu aðrar auðlindir auðveldlega verið undir. Olíuleit á norðurslóðum eða fiskveiðiheimildir.

Væri Ísland aðili að Evrópusambandinu myndu stjórnarerindrekar frá Brussel meta íslenska hagsmuni í réttu samræmi við Evrópubúa sem eiga hér heima. Hagsmunir 300 þúsund Íslendinga myndu allaf víkja fyrir hagsmunum meginlandsins með sínar rúmlega 400 milljónir íbúa.

Evrópusambandið myndi ekki bjóða okkur Rússum í heildsölu, líkt og Danir buðu Þjóðverjum fyrir 150 árum. En Evrópusambandið myndi bjóða hagsmuni okkar gegn öðrum hagsmunum sem það áliti mikilvægari.

Ísland er fullveðja nútímasamfélag (ok, að bankastarfsemi frátaldri) vegna þess að Íslendingar fara sjálfir fyrir sínum málum og eru eigin fulltrúar í alþjóðasamfélaginu.

Innganga í Evrópusambandið fæli í sér víðtækt framsal á þjóðarhagsmunum. Útlendingar ókunnugir íslenskum aðstæðum myndu semja fyrir okkar hönd. Með tíð og tíma græfi framsalið undan sannfæringunni um að hér sé gerlegt fullveðja þjóðríki.

Taugaveiklunin í kjölfar bankahrunsins má ekki leiða til þess að við köstum á glæ sjálfsforræði okkar sem þjóðar.