Samfylkingin og nýauðvaldið

Samfylkingin rótaði í pólitísku sorpi þegar hún tók upp á sína arma Kaupþingsstjórana Sigurð og Hreiðar Má, Jón Ólafsson í Skífunni og Baugssamsteypuna. Sjálfstæðisflokkurinn hafði þvegið hendur sínar af nýauðvaldinu þar sem ófyrirleitni leiddi græðgi hönd í hönd. Í Borgarnesræðu sinni í febrúar 2003 tók Ingibjörg Sólrún Gísladóttir nýauðvaldið í faðm sér. Þegar Baugur veturinn eftir átti undir högg að sækja vegna fjölmiðlafrumvarpsins, sem átti að tryggja fjölræði á fjölmiðlamarkaði, innsiglaði Samfylkingin bandalagið við nýauðvaldið.

Ásamt forseta Íslands kom Samfylkingin í veg fyrir að frumvarpið yrði að lögum. Slagurinn um fjölmiðlafrumvarpið gerði útslagið. Eftir það hélt nýauðvaldinu engin bönd.

Forkólfar Samfylkingarinnar ætluðu að stæla Blair og breska Verkamannaflokkinn sem hafði náð vopnum sínum með því að herma eftir Íhaldsflokknum þar í landi, sérstaklega Margréti Thatcher. Björgvin G. Sigurðsson og Össur Skarphéðinsson auglýstu félagsaðild sína að breska Verkamannaflokknum og hér heima var unnið í samræmi við fyrirmyndina. Samfylkingin taldi sig vera að plokka fjaðrir af Sjálfstæðisflokknum með skrauti nýrra viðskiptavelda, svo sem Kaupþings og Baugs.

Aðstæður í Bretlandi eru nokkuð aðrar en á Íslandi. Viðskiptalífið á sér lengri sögu og venjur og hefðir sem auk lagaramma setja viðskiptum skorður. Nýauðvaldið á Íslandi var ekki venjuleg viðskipti heldur samansúrruð spilling sem þurfti á pólitísku lögmæti að halda til að vaxa og dafna. Samfylkingin veitti útrásarliðinu pólitískt lögmæti.

Það heyrast fréttir af uppgjöf félagsmanna á Samfylkingunni. Vonum seinna er að renna upp fyrir fólki hvað Samfylkingin hefur gert íslensku samfélagi.