Myrkt frjálslyndi og frelsi í andnauð

,,Ég er mikil talskona frelsis. Mér finnst að frelsið mætti eiga fleiri vini hér í Alþingishúsinu. Flestir þingmenn í þessu húsi kalla sig frjálslynda, sem mér finnst í sumum tilvikum vera bull. Það fer ekki saman að tala um frjálslyndi og tala síðan stöðugt um að að ríkið verði að hafa vit fyrir fólki,“ segir Hildur Sverrisdóttir þingflokksformaður Sjálfstæðisflokksins í viðtali við Morgunblaðið.

Frjálslyndi og frelsi er ekki sami hluturinn í pólitískri orðræðu samtímans. Raunar tvennt ólíkt.

Frelsi er að borgarar fái jöfn tækifæri til að gera það úr sínu lífi sem hugurinn stendur til. Flestir, þó ekki allir, sem aðhyllast frelsi í þessum skilningi, eru hlynntir að ríkið tryggi lágmarksvelferð og innviði.

Frjálslyndi er að ríkið sjái til þess að niðurstaðan í atvinnuþátttöku almennings verði sem jöfnust og bjóði gott viðurværi feimnum til vinnu, velferðarbætur af margvíslegu tagi, listamannalaun o.s. frv. 

Frelsið samþykkir ójöfnuð sem hluta af mannlífinu enda fólk ólíkt. Frjálslyndið krefst jafnaðar niður á við.

Við búum í frjálslyndu samfélagi víðtækra ríkisafskipta. Álitamál er fyrst og fremst hve víðtæk ríkisafskiptin eigi að vera á hverju sviði. Enginn í pólitík leggur t.d. til einkavæðingu mennta- og heilbrigðiskerfis.

Ofanritað á fyrst og fremst við efnahagskerfið og ríkisfjármál s.s. skattapólitík og innviði. 

Í breiðari skilningi, félags- og menningarlega, eru frjálslyndi og frelsi enn meiri andstæður en í efnahagsmálum. Þar stendur yfir hin raunverulega pólitíska barátta.

Frelsið er þar einstaklingshyggja þar sem hver og einn hagar sínu lífi eins og hann kýs, svo fremi að hann gangi ekki á rétt annarra, borgar sína skatta og hlýðir lögum.

Frjálslyndi er í þessum breiða skilningi krafa um að samfélagið gangi í takt við opinbera- og hálfopinbera stefnu, sem hversdags er kallaður pólitískur rétttrúnaður. Þar gildir að kreddur sem fá gæðavottun ráðandi afla, t.d. manngert veður og trans, skal með öllum tiltækum ráðum troðið ofan í kok borgaranna hvort sem þeir vilja eða ekki. Kreddurnar eru notaðar til að réttlæta margvísleg inngríp í daglegt líf almennings - með þeim rökum að æðri gæði séu í húfi. Kredda hefur aðeins gildi fyrir þá sem á hana trúa. En þeir frjálslyndu eru svo yfirmáta sannfærðir um að þeirra kreddur séu vegurinn, sannleikurinn og lífið að þeir eru meira en tilbúnir að afnema frelsi þeirra sem vilja ekkert með kennisetningarnar að hafa.

Tilfallandi getur alveg lifað við frjálslyndi í efnahagspólitík, svona um það bil eins og hún er rekin. En hann sér óhugnanlega alræðistilburði í félagslegu og menningarlegu frjálslyndi. Í myrku frjálslyndi er frelsið í andnauð. 

Útilokað að ríkisstjórnarsamstarfið haldi áfram

Úkraína opnar víglínu við Kúrsk

Óvænt árás Úkraínuhers inn í Rússland fyrir fjórum dögum var árangursrík, bæði í pólitísku og hernaðarlegu tilliti. Hröð framsókn sýnir að árásin kom Rússum í opna skjöldu, hvorki var til að dreifa á svæðinu varnarlínu, s.s. jarðsprengjusvæðum, né herliði.

Síðustu mánuði hefur Úkraína verið vörn á allri víglínunni, sem er um þúsund km löng. Innrás inn í Rússland sýnir að Úkraínuher er hvergi af baki dottinn og geti sótt fram ef svo ber við.

Enn er ekki ljóst hve mikill her fór inn í Rússland og hvort landvinningar haldi áfram. Þá eru markmiðin ekki ljós. Nefnt er að kjarnorkuver nærri Kúrsk-borg sé á aðgerðaáætlun Úkraínuhers. Rússar yrðu ragir að berjast um kjarnorkuver í nágrenni byggðar og myndu tæplega jafna það við jörðu. Kjarnorkukatastrófa yrði verulegt högg fyrir Kremlarherra.

Innrásin er áfall fyrir Rússa, hernaðarlega, pólitískt og sálfræðilega. Hingað til hefur eingöngu verið barist á úkraínsku landi. Innrás í móðurlandið gæti haft afleiðingar fyrir stöðu Pútín forseta. 

Síðustu fregnir í morgun herma að dregið hafi úr framrásinni í Kúrsk. Í morgun segir myndbandabloggari hlynntur Úkraínu að Rússar hafi flutt nægt herlið á vettvang til að stemma stigu við framrás Úkraínuhers. Það viti ekki á gott með framhaldið. Annar bloggari, sem reynir að vera hlutlaus, dregur upp sömu mynd.

Síðustu vikur er rætt um mögulega friðarsamninga. Ein tilgáta er að Úkraína ætli sér að leggja undir sig rússneskt land til að nota í skiptum fyrir úkraínsk landssvæði í friðarsamningum.

Opin spurning er hvort Úkraínumenn nái að bíta sig fasta á rússnesku landi. Ef ekki fer fyrir lítið ávinningur síðustu fjögurra daga í Kúrsk. 

 

 

Reiði og fyrirgefning, sjálfsvirðing og hefnd

,,Ef fyrirgefning er svar við (flest)öllu því sem aflaga fer, er hún ekki svar við neinu," skrifar Sólveig Anna Bóasdóttir prófessor í guðfræðilegri siðfræði við Háskóla Íslands í grein sem fjallar um ofmat samtímans á fyrirgefningunni annars vegar og hins vegar vanmat á mikilvægi reiðinnar, sem Sólveig kallar gremju.

Greinin er tólf ára gömul en hefur, af ástæðum tilfallandi ókunnugum, fengið nýdreifingu á netinu. Það sem segir í síðustu efnisgreinum þessa bloggs, um hefnd og samfélagsmiðla, er ekki gagnrýni á Sólveigu Önnu, enda voru samfélagsmiðlar ekki þeir sömu fyrir rúmum áratug og þeir eru nú. 

Sólveig Anna les það úr tíðarandanum að krafa sé höfð í frammi að þolendur fyrirgefi misgjörðamönnum sínum. Við það, segir Sólveig Anna, getur tapast sjálfsvirðingin. Þolandinn fær tvöfalda útreið. Verður fyrst fyrir tjóni af völdum geranda og glatar sjálfvirðingunni í framhaldi vegna kröfu samfélagsins um að fyrirgefa. Gildi réttlátrar reiði/gremju er að með henni heldur þolandinn stoltinu - eða virðingu fyrir sjálfinu.

Hugmyndin um fyrirgefningu finnst í þekktum eingyðistrúarbrögðum, líkt og Sólveig Anna rekur. Í okkar menningu er fyrirgefningin með kristnar rætur. Í athyglisverðum efnisgreinum ræðir höfundur valdahlutföll þolanda og geranda í samhengi við fyrirgefninguna. Sólveig Anna gerir því skóna að þar kenni mismunar. Sögulega, t.d. á miðöldum, gat sá einn fyrirgefið sem hafði vald yfir þeim er hlaut. Þannig gat leiguliði aldrei vænst, hvaða þá krafist, að lénsherra bæðist fyrirgefningar. Leiguliða, sem galt ekki landsskuldina, gat aftur verið miskunnuð óskilvísin við sér æðri.

Það má skilja boðskap Sólveigar Önnu á þann veg betra sé að burðast með gremju í stað þess að fyrirgefa. Þannig haldi maður sjálfsvirðingunni. Langvinn gremja er þó tæplega farsælt hugarástand og gerir menn fremur smærri í sniðum en stærri. 

Misgjörð sem særir stolt þarf meiri leiðréttingu en að neita gerandanum um fyrirgefningu. Það vissu heiðnir menn og fyrstu kynslóðir kristinna Íslendinga. Til að sefa gremjuna þurfti annað tveggja hefnd eða miskabætur og þær oftast ríflegar.

Hefnd er enn stunduð af þolendum sem eru minnimáttar gerendum. Ekki hefnd til líkamstjóns, eins og karlar tíðkuðu í Íslendingasögum og Sturlungu, oft eftir vélráð kvenna, heldur á samfélagsmiðlum. Blóðhefnd til forna og mannorðsatlögur á samfélagsmiðlum eru tvær útgáfur óopinbers réttarvörslukerfis. Í þúsund ár er maðurinn samur við sig, hvað sem líður menningu og trú.

Tilfallandi telur að fyrirgefning og gremja/reiði séu tvær hliðar sömu myntar. Í báðum tilvikum er um að ræða tilfinningar í brjósti hvers manns. Einstaklingurinn velur hvorn kostinn hann tekur.  Í Svínfellingasögu valdi Ögmundur bóndi gremju fram yfir fyrirgefningu og deyddi 17 ára fósturson sinn Guðmund og bróður hans. Ögmundur galt manngjöld fyrir bræðurna, varð eignalítill og héraðsrækur. Sjálfsvirðingin fólst í valinu. Sjálfgefið er að viðhorf samfélagsins skipta máli. Tilfinningar eru persónulegar en útrás þeirra samfélagslegt málefni að því marki sem þær varða aðra. Ögmundur var 13du aldar maður. Tilfallandi gisk er að hann hefði í dag valið fyrirgefninguna.

 

 

Hatursglæpur Samtakanna 78 skilaði 60 m. kr. í kassann

Fyrir 11 mánuðum blésu Samtökin 78 í herlúðra. Hatursglæpur var framinn í miðborg Reykjavíkur gegn hinsegin manni, sögðu samtökin. Krafist var aðgerða, aukinnar verndar með löggjöf sem bannaði gagnrýni á hinseginfræði. En fyrst og fremst var krafist meiri peninga úr ríkissjóði. Fjárkúgunin heppnaðist.

Tilfallandi tók saman stöðu mála rétt eftir tilkynnta árás:

Framkvæmdastjóri Samtakanna 78 sagðist finna til ótta í viðtali við Morgunblaðið, tveim dögum eftir kærða árás. Framkvæmdastjórinn átti fund, bæði með dómsmálaráðherra og forsætisráðherra um öryggismál félagsmanna samtakanna. Jafnframt kemur fram í viðtalinu að þolandi hafi haldið heim á leið þá um morguninn, hálfum öðrum sólarhring eftir atvikið. Ekki eru nánari fréttir að hafa um miska. Merkilegt í ljósi þess að Samtökin 78 stóðu fyrir víðtæku upplýsingaflæði um kærða árás. Var kannski markmiðið að valda ótta og óreiðu fremur en að birta hlutlægar og sannar fréttir af málsatvikum? Víst er að fjölmiðlar éta allt hrátt sem frá samtökunum kemur og spyrja ekki nánar út í efnisatriði.

Á alþingi voru öryggismál félagsmanna Samtakanna 78 rædd og fordæmt að þeir geti ekki um frjálst höfuð strokið í íslenska haturssamfélaginu. Ráðherra kvaðst ,,svolítið hræddur" um líf og limi. Allt þetta vegna atviks sem enn er á huldu hvernig bar að og með hvaða afleiðingum. Enginn er grunaður;  málið er á frumstigi rannsóknar. En ekki skortir stórkarlalegar yfirlýsingar, m.a. frá forsætisráðherra, sem gerir sér far um að ala á ótta og öryggisleysi og ásaka almenning um ofstæki.

Leið nú og beið en enginn fannst árásarmaðurinn. Meint fórnarlamb hefur aldrei komið fram í fjölmiðlum. Engar mergjaðar frásagnar um hrikalegt ofbeldi gegn hinsegin fólki. Líkast til var aldrei um að ræða árás á útlendan hinsegin gest. Glæpurinn var að öllum líkindum skáldskapur sem þjónaði þeim eina tilgangi að komast með hinseginklærnar í skattfé almennings.

Samtökin 78 hófu þegar í stað innheimtuaðgerðir eftir vel heppnaða áróðursherferð. Guðmundur Ingi, hinsegin ráðherrann sem kvaðst hræddur um líf og limi veitt samtökunum aukalega 20 milljónir króna. Framlag Gumma ráðherra kom til viðbótar við hækkun sem Katrín forsætis veitti upp á 40 milljónir króna. Viðskiptablaðið tekur saman fjáraustrið í lífsskoðunarfélagið sem sviðsetur glæpi til að hagnast á þeim. Ráðherrar Vinstri grænna eru sérstaklega ginnkeyptir og vilja gjarnan opna hirslur almennings sé málstaðurinn þeim að skapi.

Verklagið var um það bil eftirfarandi. Lífsskoðunarfélagið er fjárþurfi og lætur félaga sína í stjórnarráðinu vita. Þaðan berast þau skilaboð að uppákomu vanti til að réttlæta megi sérstakar fjárveitingar til Samtakanna 78. Uppákoman er kæra um líkamsárás sem aldrei átti sér stað með tilheyrandi fjölmiðlaherferð. Lífsskoðunarfélag sem trúir bábiljum, eins og að hægt sé að fæðast í röngu kyni og að kynin séu ekki tvö heldur þrjú, fimm eða seytján, á auðvelt með að skálda upp eins og eina líkamsárás. Fjölmiðlar eru alltaf til í dramatík og trúa eins og nýju neti frásögn forystu Samtakanna 78 þótt hvorki sjáist tangur né tetur af meintu fórnarlambi, sem óðara var sent úr landi.

Eftir stendur að Samtökin 78 græða á að fara með ósannindi um íslenskt samfélag, að í miðborg Reykjavíkur sé setið um líf og limi hinsegin fólks. 

 

 

Mannjöfnuður, orðspor og hópar

Mannjöfnuður í Íslendingasögum fer þannig fram að tvímenningar þrátta um mannkosti tveggja fjarstaddra manna, yfirleitt höfðingja, og hvor sé hinum fremri. Í sögunum er mannjöfnuður undanfari átaka. Óbeinu skilaboðin eru að samanburður í orðum sé tvíbent vopn. Verkin tali sínu máli, síður útleggingar og ályktanir. 

Orðspor manna var höfundum Íslendingasagna hugleikið. Efnisleg gæði voru lítils virði beið orðstír hnekki. Menn unnu sér inn rykti, fengu það ekki á silfurfati. Með þeim fyrirvara að uppruni manna gaf þeim ýmist forskot eða bagga til að bera. Væntingar til afkomanda höfðingja voru aðrar en til manns af þrælakyni.

Mál horfa á annan veg í dag. Forgengileg verðmæti eru æðst gæða, minna er spurt hvernig þau eru fengin. Lög og reglugerðir mæla fyrir hverjir séu verðugastir. Í öndverðu velferðarkerfi, fyrir miðja síðustu öld, voru það fátækir og sjúkir er fengu opinbera ölmusu. Eimdi þó enn af horfnum hugmyndaheimi er skömm þótti að segja sig til sveitar.

Ekki löngu áður varð til voldug kenning um að öreigar allra landa skyldu sameinast, þeir hefðu engu að tapa nema hlekkjunum.

Skortur einstaklinga á sjálfsvirðingu er hvati til hópamyndunar. Hópurinn felur lítilmennsku hvers og eins; því betur sem hópurinn er stærri.

Út á þetta ganga skipulagðir hópadagar.

Hópajöfnuður samtímans er ólíkur mannjöfnuði Íslendingasagna. Jöfnuðurinn er niður á við. Þeir eru verðugastir sem stríða við mestu bágindin. Mesta eymd hvers manns er að vera sjálfum sér týndur. Erfiði er að finna sjálfan sig. Auðveldara er ganga í félag týndra sálna. Hópurinn tekur að sér að skilgreina einstaklinginn. Úr verður ístöðulaus hópsál.  

Bretland sem þriðja heims ríki

Í óeirðum í þriðja heims ríkjum fylgir oft frásögn að óvinveitt ríki kyndi undir innanlandsófriði. Iðulega er tilefni til slíkra frásagna. Vestræn ríki, gömlu nýlenduveldin og Bandaríkin, eiga það til að skipta sér af innanlandsmálum þróunarríkja.

Þriðja heims ríki glíma oft við margvísleg vandamál sem birtast í vantrausti almennings á yfirvöldum. Nú ber svo við að Bretland sýnir þriðja heims einkenni. Gagnkvæm andstyggð þjóðfélagshópa og veik sjálfsímynd heildarinnar grefur undan tilburðum yfirvalda að halda uppi röð og reglu.

,,Erlend ríki kynda undir upplýsingaóreiðu sem er olía á eld óeirðanna," er haft eftir talsmanni Starmer forsætisráðherra í Telegraph. Eins og nærri má geta er Pútín og Rússum kennt um. Dálítið hjárænulegt af gamla nýlenduveldinu að kenna roðanum í austri um vangetu að halda skikki á eigin málum.

Neyðarfundur ríkisstjórnar Verkamannaflokksins í Bretlandi vegna óeirðanna sýnir að yfirvöld eru við að missa tökin. Auðmaðurinn Elon Musk, eigandi X (Twitter), segir borgarastríð óhjákvæmilegt í Bretlandi. Starmer mótmælir.

Bresk yfirvöld hafa á liðnum árum tekið mildilega á óeirðaseggjum sem í nafni loftslags (Just stop oil), kynþátta (BLM) og herskárra múslíma (Hamas) valda upplausn, líkamstjóni og eignaskemmdum. Málstaðurinn í þessum þrem tilvikum er vinstrisinnaður og rímar við ráðandi hugmyndastrauma. Þeir sem nú herja á breskt samfélag eru kenndir við hinn vænginn, yfirleitt með forskeytinu öfga-. Sumar óeirðir eru til marks um lifandi og kröftugt lýðræði á meðan aðrar eru stimplaðar öfgar. 

Er yfirvöld sjá í gegnum fingur sér með tilteknar óeirðir, en aðrar ekki, verður til sú hugmynd að án vandalisma þokist mál ekkert. Lýðræðið sé í raun ekki samtal og friðsöm skoðanaskipti heldur spurning um hvaða hópar eru hatrammastir í ofbeldisaðgerðum. Á þá hópa er fremur hlustað en hina hófstilltari. Hér er komin uppskrift að endalokum lýðræðis.

Enskt samfélag fékk ekki að kenna á byltingum og byltingartilraunum líkt og mörg evrópsk ríki frá og með frönsku byltingunni í lok 18. aldar. Af þeirri ástæðu er England fyrirmynd að lýðræði án blóðsúthellinga. 

Ný ríkisstjórn Verkamannaflokksins á ærið verkefni fyrir höndum. Ekki er trúverðugt að hlaupa til, boða neyðarfundi og kenna Pútín um ófremdarástandið. Verklagið minnir á stjórnarháttu þriðja heims ríkja þar sem almennt vantraust ríkir gagnvart yfirvöldum. Þjark Starmer forsætisráðherra við Musk auðmann um hvort Bretland sé á forstigi borgarastyrjaldar málar ástandið sterkum litum.

Útlendingastefna breskra stjórnvalda síðustu áratugi er rótin að óeirðunum. Opingáttarstefnan er ekki bresk uppfinning heldur vestræn alþjóðahyggja í framkvæmd. Komið er að skuldadögum. Ekki aðeins í Bretlandi.

Kveiktu í hótelum sem hælisleitendur dvöldu á

Útlendingar, alþjóðahyggja og þjóðfrelsi

Óeirðirnar í Bretland hófust er innflytjandi frá Afríku drap þrjár barnungar stúlkur í Southport. Die Welt telst hófstillt miðhægri þýsk útgáfa. Þar segir um mótmælin:

Þeir sveipuðu sig enskum fánum og öskruðu ,,við viljum endurheimta landið okkar", gerðu umsátur um moskur, kveiktu í bílum og verslunum.

Yfirskrift umfjöllunar Die Welt er að óeirðirnar í Bretlandi sýni afleiðingar misheppnaðrar útlendingastefnu.

Ríkjandi útlendingastefna vesturlanda síðustu áratugi er að taka við innflytjendum. Stefnan samræmist ráðandi alþjóðahyggju, sem í grunninn segir íbúa jarðkringlunnar heimsborgara er hafi búseturétt hvar sem þeim hentar á byggðu bóli. Alþjóðahyggjan heggur að rótum þjóðríkjareglunnar, sem mælir fyrir rétti þjóða til eigin ríkis.

Alþjóðahyggjan lítur svo á að þjóðir séu úrelt fyrirbæri. Heimsborgarinn í alþjóðaþorpinu er framtíðarsýnin. Tilraunir til að umskapa einstaklinga í anda hugmyndafræði eru ekki nýjar af nálinni. Í Sovétríkjunum sálugu var hinn sósíalíski maður fyrirmyndin, góðgjarn, vinnusamur og yfirvaldinu hlýðinn. Að ekki sé talað um eldri trúarhugmyndir um ,,rétta" útgáfu að manninum.

Tilfellið er að mennskan er ekki við eina fjölina felld. Samfélagsskipan manna tekur í sögulegu samhengi ávallt mið af hvað telst rétt og eftirsóknarvert annars vegar og hins vegar hvað sé illt og andstyggilegt. Siðir og lög samfélagsins byggja á þessu grunnatriðum. Ekki hefur tekist að finna sniðmát siða og laga sem öllum henta. Tunga, saga og menning skilgreina samfélög. Úr þeim jarðvegi sprettur samfélagsgerðin. Af þessari ástæðu er þjóðríkið skásta skipulag mannsins.

Í þjóðríkinu er ekki um að ræða frelsi alþjóðahyggjunnar, þar sem hver má haga sér eftir hvaða siðum og háttum sem vera skal, heldur setur þjóðhyggjan almennan ramma um frelsi einstaklinga og leggur til yfirvald, lögreglu og réttarkerfi, sem gætir m.a. að frelsi eins verði ekki öðrum áþján. 

Alþjóðahyggjan vinnur með ímyndun af einstaklingi og samfélagi sem ekki vinnandi vegur er að skapa í raunheimi. Þjóðhyggjan, á hinn bóginn, er raunsærri. Forsendan er að tungumál, saga og menning móti mannlífið. Frelsi byggt á þjóðhyggju er mögulegt; frelsi reist á alþjóðahyggju þýðir óeirðir.

Allt verði gert til að ná fram réttlæti

Heimildin þegir um Þórð Snæ

Staksteinar Morgunblaðsins ræða brotthvarf annars ritstjóra Heimildarinnar, Þórðar Snæs Júlíussonar:

Raun­ar vek­ur at­hygli að Heim­ild­in virðist ekki einu sinni hafa frétt af þessu tveim­ur dög­um síðar, eng­in frétt verið þar sögð um frá­hvarf rit­stjór­ans og nafn hans enn í hausn­um. Það hlýt­ur að vera til marks um eitt­hvað.

Tilfallandi ræddi um yfirlýsingu Þórðar Snæs, um starfslok, og hefur beðið eftir að ritstjórn Heimildarinnar láti svo lítið að segja tíðindin og jafnvel setja brotthvarfið í samhengi við hvert útgáfan stefnir. Ritstjórar móta áherslur fjölmiðla. En það heyrist hvorki hósti né stuna frá Heimildinni.

Eftir situr hinn ritstjórinn, Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir, systir Aðalsteins sakbornings. Hennar ritstjórnarstefna er það sem á norrænu er kallað sósíalpornógrafí, gengur út á að klæmast á samfélagsmálum. 

Þórður Snær er sakborningur í byrlunar- og símastuldsmálinu. Frá haustinu 2021 hefur ritstjórinn fyrrverandi á nokkurra vikna fresti skrifað í Heimildina að hann sé saklaus af málinu. En aldrei hefur hann útskýrt málavöxtu, hvernig það atvikaðist að stolin gögn úr síma Páls skipstjóra, fengnum með byrlun, rötuðu í frétt sem Þórður Snær er skráður höfundur að og verður honum til ævarandi skammar, hvað sem líður afgreiðslu réttarkerfisins.

Síðustu tvö skiptin sem Þórður Snær tjáði alþjóð sakleysi sitt voru ekki á vettvangi Heimildarinnar. Í júní sagðist ritstjórinn saklaus á X (Twitter) og í júlí á Facebook. Tvær skýringar eru helstar á því að Heimildin birtir ekki útskýringar ritstjórans á eigin sakleysi. Í fyrsta lagi að Heimildin, þ.e. meðritstjóri Þórðar Snæs og stjórn útgáfunnar, hafi ekki talið það þjóna hagsmunum fjölmiðilsins að klifa á sakleysi sakbornings. Í öðru lagi að Þórður Snær hafi ekki talið það þjóna sínum hagsmunum að birta málsvörnina í Heimildinni.

Facebook-tilkynningin sem hann sendi frá sér á miðvikudag síðast liðinn er fáorð um ástæður starfsloka ritstjórans. Að þögn Heimildarinnar sjálfrar um brotthvarfið viðbættri má vera ljóst að skýringarnar þola ekki dagsins ljós. Ekki frekar en aðild Heimildarmanna að byrlunar- og símastuldsmálinu.

Í byrjun sumars voru fjórir blaðamenn á ritstjórn Heimildarinnar með stöðu sakbornings: Aðalsteinn Kjartansson, Arnar Þór Ingólfsson, Ingi Freyr Vilhjálmsson og Þórður Snær. Ingi Freyr tilkynnti í sumar að hann væri á leið til RÚV, og sennilega mættur þar til starfa. Fimmti á ritstjórn tengdur byrlunar- og símastuldsmálinu er Helgi Seljan. Hann var á RÚV þegar Þóra Arnórsdóttir keypti Samsung-síma í apríl 2021, sem notaður var til að afrita síma skipstjórans í byrjun maí sama árs.

Sagan um blaðamenn, byrlun og afritun birtist ekki í Heimildinni þótt þar innanhúss séu allar þær heimildir sem þarf til að upplýsa málið. Á blaðamannamáli kallast þetta að sitja á stórfrétt. Fjölmiðill sem situr á stórfrétt um eigin málefni er ekki í góðum málum. Svo vægt sé til orða tekið. 

 

Hatursmaður Pútín vill að Selenskí gefist upp

Alexander Stubb Finnlandsforseti er harðlínumaður, nánast Rússahatari. Pútín og Rússar skilja aðeins valdbeitingu, segir Stubb fyrir tveim árum í ítarlegu eintali um Úkraínustríðið. Til að skilja Pútín, segir sá finnski, verður maður að kynna sér sögu Péturs mikla, Katrínar miklu og Stalín. ,,Ég hef hitt Pútín, hann hatar vestrið," segir Stubb fyrir tveim árum þegar Úkraínustríðið var hafið en lítt komið á rekspöl.

Á stjórnmálaferli sínum hitti Stubb Pútín oftar en einu sinni og margan annan úr röðum forystumanna Kremlar. Stubb er alþjóðasinni, hefur verið æðstur ráðamanna í Finnlandi, utanríkis-, fjármála- og forsætisráðherra, og gengt veigameiri stöðum í alþjóðakerfinu - er sem sagt treyst af efri lögum alþjóðaelítunnar. Og, já, Stubbs á ættir að rekja til Kirjálahéraðs sem Sovétríkin hirtu af Finnum í seinna stríði.

En hvað gerir Stubbs núna í ágúst 2024? Jú, hann leggur til að Selenskí gefist upp fyrir Pútín og Rússum. Ekki segir sá finnski það hreint út en meiningin er uppgjöf klædd í friðarsamninga. Uppgjöf er að gefa Rússum eftir úkraínskt land, segir Selenskí. Þið verðið að gefa eftir land til Rússa, segir finnski forsetinn.

Hér má gera langa sögu stutta. Ástæðan fyrir uppgjöf Stubb fyrir hönd Selenskí og Úkraínu er að staðan á vígvellinum er gjörtöpuð. Stubb er vel læs á hernaðarstöðuna í Úkraínu. Hún er töpuð vestrinu. Nú er að semja til að eitthvað verði eftir af Úkraínu, sem vestrið gæti haldið lífi í svo að landamærin við Pólland komist ekki í uppnám. Að ekki sé talað um landamæri Ný-Nató ríkisins Finnlands. Kirjálahéraðið og afdrif þess eru í huga forseta Finnlands en ekki lengur heilaga vestræna bandalagið sem má ekki gefa tommu eftir af áhrifasvæði sínu á landamærunum við Rússland.

Ræman, eintal Stubb, sem vísað er í hér að ofan, er samfelld gagnrýni á helsta talsmann raunsæis í alþjóðastjórnmálum, Bandaríkjamannsins John Mearsheimer. Eftir tveggja ára stríð glittir í raunsæi hjá þeim finnska. Einhver í gyðingahatursráðuneyti Þórdísar Kolbrúnar ætti að vekja athygli ráðherra á sinnaskiptum Stubb. Vítin eru til að varast. 

   

Nýr forseti Finnlands: Þurfum brátt að hefja friðarviðræður

Trans og kvennaíþróttir

Karl sem gerist kona slær að jafnaði 2,5 sinnum þyngri högg en konur. Karl sem á litla möguleika í hnefaleikum í karlaflokki á sigurinn vísan í kvennaflokki. Þetta gildir einnig í öðrum einstaklingsgreinum s.s. frjálsum íþróttum, lyftingum og sundi sem og í liðsíþróttum eins og knattspyrnu, handbolta og körfu. Karlar hafa einfaldlega náttúrulegt forskot á konur.

Karla búa að meiri líkamsmassa en konur. Forskot karla kemur fram á kynþroskaaldri og helst út ævina.

Allt ofanritað eru þekktar staðreyndir. Þær eru m.a. til umræðu í spjalli Unherd við sænskan vísindamann.

Hvers vegna leyfist að karlar í kvengervi etji kappi við konur?

Jú, það er transið.

Transfræðin kenna að kyn sé valkvætt. Karlar geti að vild orðið konur og konur karlar. Undir formerkjum einstaklingsfrelsis megi ekki banna karla, sem segjast transkonur, að keppa í kvennaflokki.

Engin kona getur valið að verða sterk á við karl. Stúlka getur ekki valið að taka út kynþroska sem drengur. Það er líffræðilegur ómöguleiki. Í transinu eru konur jaðarsettar. 

Sumt í lífinu er ekki valkvætt, kyn og aldur til dæmis. Almenn skynsemi á í vök (eða öllu heldur vók) að verjast í umræðu staðleysu, lyga og blekkinga.  

Íslenskir femínistar hafa ekki, svo tilfallandi hafi eftir tekið, goldið varhug við að kvennaíþróttir líði undir lok með transvæðingunni. Ástæðan gæti verið að femínistarnir treysta á heiðarleika karla sem gerast konur. En það rímar ekki við þá mynd sem femínistar draga upp af körlum almennt og yfirleitt. Freki karlinn í kvengervi á stuðning femínista vísan. 

Umdeildur bardagi á Ólympíuleikunum vekur athygli