Dætur gera feður vinstrisinna

Feður dætra eru líklegri til að kjósa vinstriflokka en ef synir eru í fleirtölu barnanna. Óbirt bresk rannsókn rennir stoðum undir bandaríska rannsókn sem gefur til kynna að börn móti pólitíska afstöðu foreldra sinna. Bandaríska rannsóknin tók til þingmanna og sýndi að afstaða þeirra í atkvæðagreiðslum breyttist eftir að þeir urðu feður, dætur gerðu þá vinstrisinnaðri.

Andmælendur þessara niðurstaðna segja málið hafa aðra hlið. Konur með ríflegt testósterón sýna af sér valdaþjóst eru líklegri til að eiga syni en hinar með mildari ásýnd. Valdakellingarnar eru vísar með að velja sér karla með áþekka lífssýn og af því leiðir pólitík barnanna, þ.e. hægripólitík. Mildari konur velja sér stelpukarla sem kjósa Samfylkingarflokka.

Því miður liggja ekki fyrir rannsóknir sem segja fyrir um líffræðileg rök fyrir afstöðu fólks til Evrópusambandsaðildar.

Hér er umfjöllun um rannsóknirnar.

Peningarnir hans pabba

Dóttir Gunnars I. Birgissonar bæjarstjóra í Kópavogi er áskrifandi að verktakagreiðslum hjá Kópavogsbæ og var jafnframt á jötu Lánasjóðs íslenskra námsmanna á meðan Gunnar var þar stjórnarformaður.

Feðginin eru slegin blindu á þeim mun sem fólk gerir á eigin fé og almannafé. Gunnari og dóttur virðist sjálfsagt að ef faðirinn getur bitlingað dóttur sína komi engum öðrum það við. Fjölskylduvæðing opinberra fjármuna gæti verið heiti á þessari háttsemi.

Gunnar er áhrifamaður í Sjálfstæðisflokknum. Hvað ætli sá flokkur verði lengi að fatta að eftir hrun er obbalítið minni þolinmæði gagnvart spillingu en var fyrir hrun?

Sakaruppgjöf milljón króna manna

Oddvitar vinnumarkaðarins bera sína ábyrgð á hruninu. Í röðum atvinnurekenda eru menn sem sölsuðu til sín opinberar eigur til að braska með, drógu fjöður yfir markaðsbresti og fölsuðu bókhald. Forstjórnar verkalýðshreyfingarinnar sátu í stjórnum lífeyrissjóða sem keyptu falsbréf í skýjaborgarrekstri auðmanna.

Milljón króna mennirnir véla um framtíðina og sjá það helst til bjargar að þjóðin afsali sér fullveldinu og gangi í Evrópusambandið. Tillögur þeirra eru ekki bornar fram með velferð þjóðarinnar í huga heldur til að bjarga eigin skinni. Þeir sameinast um að telja þjóðinni trú um að hún geti ekki staðið á eigin fótum og að hrunið stafi af þessum misskilningi að Ísland geti verið fullvalda. Uppskrift þeirra er þessi: Óreiða fárra skal greidd með því að þjóðin afsali sér forræði eigin mála til Brussel.

Innganga í Evrópusambandið yrði milljón króna mönnunum sakaruppgjöf.

Allt undir í Karphúsi

Bretar vilja tilbaka tapað fullveldi

Ný skoðanakönnun segir meirihluta Breta vilja fá tilbaka völd sem framseld hafa verið til Evrópusambandsins. Meirihluti Breta er andsnúinn samþykkt Lissabon-sáttmálans. Þá er afgerandi meirihluti fylgjandi því að bresk stjórnvöld neiti að innleiða reglur ESB sem eru í andstöðu við breska hagsmuni. Um 75 prósent þjóðarinnar vill að Lissabon-sáttmálinn verði borinn undir þjóðaratkvæði.

Hér er frétt um könnunina.

Ímynd og sjálfsblekking þjóðar

Vandamál Íslendinga er ekki ímynd okkar í útlöndum heldur sjálfsmyndin sem beið hnekki með hruninu. Útrásarárin stunduðum við dýrkeypta sjálfsblekkingu um hversu snjöll þjóð við værum og töldum okkur trú um að heimsyfirráð Íslendinga væru skammt undan. Við ætluðum að leggja Bretland og Norðurlönd undir íslenskan heimamarkað og í Öryggisráði Sameinuðu þjóðanna skyldi Ísland véla með öðrum stórveldum um framtíð heimsbyggðarinnar.

Við gerðum auðmennina að goðum sem akademían og listamenn báru lof á og stjórnmálamenn leituðu ráða hjá. Hrunið afhjúpaði auðmennina sem innistæðulausa áhættufíkla og þjóðina sem auðtrúa aula.

Þvættingur sumra um að við eigum að bæta ímynd okkar í útlöndum er ný útgáfa af sömu sjálfsblekkingu og varð okkur að falli. Ímynd í útlöndum breytir engu um sjálfsmynd okkar, nema hjá sama glassúrliðinu sem smurði þykkt sjálfshólið á útrásina.

Við þurfum að kannast við mistök okkar og taka út sársaukann sem því fylgir að hafa lifað í blekkingu.

Ímynd Íslands er sterk

Leiktjöld ASÍ og SA

Fólk missir atvinnuna í hrönnum, fyrirtæki leggja upp laupana í tugavís og þá setja aðilar vinnumarkaðarins upp leiktjöld og boða til sýningar. Stöðugleikasáttmáli heitir verkið og er í smíðum hjá Alþýðusambandinu og Samtökum atvinnurekenda.

Tilbreyti væri ef þessir aðilar segðu umbúðalaust hvernig ástandið er og legðu eitthvað af mörkum til umræðunnar um hvernig eigi að bregðast við.

Fyrirtækjum þarf að fækka vegna þess að mörg þeirra eru of skuldsett til að standa undir rekstri í venjulegu árferði. Skuldirnar stafa af því að stór hluti íslenskra forstjóra kunni sér ekki hóf á veltiárunum og stunduðu fjárhættuspil í stað þess að reka fyrirtæki. Það er komið að skuldadögum.

Áætlanir um viðbrögð við grisjun fyrirtækja eru nánast engar hjá stjórnvöldum og þar þegja ASí og SA sömuleiðis þunnu hljóði.

Það liggur í augum uppi að margvíslegur rekstur verður endurreistur á næstu misserum og það væri eðlilegt að setja fram reglur og viðmið hvernig eigi að standa að því, að svo miklu leyti sem markaðurinn sér ekki um það sjálfur. Ríkisbankarnir nýju verða í aðalhlutverki en þeim þarf að setja stefnu og markmið af hálfu stjórnvalda.

Þekking á rekstri er í fyrirtækjum, hjá starfsmönnum. Þegar búið er að losa um eignarhald auðmanna og þakka fjárglæfraforstjórum illa unnin störf á að bjóða starfsmönnum að taka reksturinn yfir. Ef ekki er vilji til þess á að loka starfseminni. Setja þarf almennar leikreglur sem þó eru nógu sveigjanlegar til að mæta sérstökum aðstæðum.

Þegar frá líður jafnar efnahagskerfið sig sjálft. Lífvænlegur rekstur heldur áfram en fyrirtæki reist á útrásarsandi hverfa.

Samtök vinnumarkaðarins ættu minnast þess að stöðugleiki myndast ekki í yfirbyggingunni heldur verður hann til í kjölfestunni. Hátimbraðar leiksýningar eiga ekki erindi til almennings í dag.

 

Stöðugleikasáttmáli í smíðum

Ríkisvæðingin, Marx og markaðurinn

Karl Marx dásamaði markaðinn fyrir kraft umsköpunar, þar sem kapítalisminn umturnaði lénsskipulaginu og stéttskiptu samfélagi gildanna. Þótt ekki verði sagt að við stöndum á viðlíka tímamótum og við upphaf iðnbyltingar erum við engu að síður á vegamótum.

Markaðurinn hér heima, í merkingunni íslenskt viðskiptalíf, sundraði sjálfum sér í græðgisorgíu. Það er bláköld staðreynd. Þegar fallnir kaupahéðnar snökta í fjölmiðlum um ríkisvæðingu eru þeir í bernskri afneitun ofdekraða smádrengsins sem tæmdi sælgætiskrukkuna en ásakar aðra um að fylla hana ekki nógu hratt.

Ríkið eignast rekstur vítt og breitt. Það sem ríkið þarf að gera strax er að skilgreina hvaða rekstur er mikilvægur í þjóðhagslegu tilliti, s.s. fjármálaþjónusta og flugsamgöngur, og aukageta þar sem litlu breytir hver reki s.s. bókabúðir, bílaumboð og þess háttar. Aukagetuna á að setja í gjaldþrot og selja hæstbjóðanda þrotabúið. Bull um að verðmæti fari forgörðum þegar aukagetan er sett í þrot á ekki að hlusta á. Hver sem er getur rekið bókabúð og bílaumboð og engu breytir hvort fleiri eða færri eru um hituna þar sem tiltölulega einfalt er að koma á virkri samkeppni á þessum markaði.

Þjóðhagslega mikilvæga starfsemi á ríkið að eiga þangað til að markaðurinn er aftur fullveðja.

Ef skynsamlega er að verki staðið mun úr rústunum vaxa heilbrigt atvinnulíf.

Með Guðfríði Lilju er ekki öll nótt úti

Ræðumaður kvöldsins var Guðfríður Lilja Grétarsdóttir, þingflokksformaður Vinstri grænna. Hjá henni fór saman hugsun, von og baráttuandi sem þjóðin þarf á að halda. Tilgerðalegar lausnir og tækifærismennska eiga ekki upp á pallborðið hjá þingflokksformanni Vinstri grænna. Hún dýpkaði og útskýrði tóninn sem Steingrímur J. sló fyrr um kvöldið í eldhúsdagsumræðunni að við leysum okkar vanda hér heima.

Steingrímur J. sagði ótvírætt að væntanleg þingsályktunartillaga utanríkisráðherra um aðildarumsókn Íslands að ESB yrði þingmannamál. Eftir ræðu Guðfríðar Lilju þar enginn að velkjast í vafa um að Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra talar ekki fyrir Vinstri græna þegar hún ræðir ESB-aðild.

Þingflokksformaðurinn spurði þjóð og þing hvaða ályktanir megi draga af þeirri staðreynd að Evrópusambandsríki eins og Írland og Eystrasaltslöndin eru læst í krumlum kreppunnar og geta sig hvergi hrært, meðal annars vegna ósveigjanleika Brusselkerfisins.

Guðfríður Lilja minnir okkur á að heildsölulausnir á flóknum vanda eru ekki til. Á næstunni mun þjóðin spyrja hvort og hvernig brýnum úrlausarefnum verði sinnt af hálfum þings og ríkisstjórnar. Fyrirfram er vitað að ekki vera allir á eitt sáttir um hvernig á að bregðast við. Í húfi eru verulegir hagsmunir. Haldbesta vörn þingmanna gegn fyrirsjáanlegum brigslum er að vera trúir sinni sannfæringu og versla ekki með trúnað almennings. 

Byr í gjaldþrot, takk

Byr er útrásarsparisjóður sem á ekki tilverurétt fremur en Spron er gekk fyrir Kaupþingsbjörg. Nýafstaðinn aðalfundur bendir til að subbuskapurinn ætli að halda áfram. Með því að slá Byr af opnast markaðstækifæri fyrir aðra sparisjóði. Það væri síðasta sort að ríkissjóður dældi peningum í liðónýtan sparisjóð sem ekki er annað en útrásarsamteypa gamalla sjóða er einu sinni þjónuðu almenningi.

Endurreisn byrjar ekki á svikum

Samfylkingin knúði Vinstri græna til að svíkja kjósendur sína gegn því að fá sæti í ríkisstjórn.  Umsókn um inngöngu í ESB er bein svik við kjósendur Vinstri græna og á þeim grunni verður engin endurreisn.

Ríkisstjórnin er trójuhestur í íslensk stjórnmál þar sem svik eru verðlaunuð með ráðherradómi. Forsætisráðherra er eldri en tvævetla í stjórnmálum og veit á sig skömmina en klæðir hana í áróðursbúning um að þingmenn standi saman og samfylki lyginni um betra Ísland í náðarfaðmi Evrópusambandsins. Þjóðin mun ekki fyrirgefa hvernig staðið var að myndum stjórnarinnar og minn-tími-mun-koma verður fyrr en varir; hvurn fjandann var ég plötuð útí á gamals aldri.

Hljótum að vinna saman