Baugslýðveldið og heiðarlegasta fjölskyldan

Í Baugslýðveldinu er það vanþakklæti að setja sig upp á móti heiðarlegustu fjölskyldu landsins. Maður kaupir matvöruna í verslun fjölskyldunnar og spjarirnar einnig; les dagblöð og tímarit fjölskyldunnar, horfir á sjónvarpið hennar og skiptir við símafyrirtækið sem er í sömu eigu auk þess að vera með reikning í banka grandvöru fjölskyldunnar. Það gefur auga leið að réttlætið hlýtur að standa við hlið góðmennsku slíkrar fjölskyldu.

Lögmaður sem tekur að sér málarekstur í óþökk vammlausu fjölskyldunnar brýtur gegn fyrsta lögmáli Baugslýðveldisins. Í orðastað fjölskyldunnar hljómar það svona: Við erum rík og rétturinn er okkar megin.

Hreinn: Spurning um hvaða hópur áhrifamanna ætlaði að beita sér gegn Baugi

Moldvörpur á Moggabloggi

Blogg er ýmist skrifað undir nafni eða dulnefni. Þegar bloggarar kjósa sér dulnefni velja þeir að jafnaði nafngift sem ber með sér að vera falið auðkenni, t.d. Top dog, Seastone eða viðlíka. Moldvörpur aftur á móti reyna að blekkja lesendur til að halda að blogg þeirra sé skrifað undir nafni. Eftir mótmæli gegn nafnlausu bloggi virðist moldvörpum vaxa fiskur um hrygg hér á Moggabloggi.

Stundum er blekkingin ekki ýkja vel ígrunduð, samanber Kenny sem skrifaði athugasemd við blogg hér á síðunni í fyrradag. Á bloggsíðu Kenny segir að viðkomandi sé innflytjandi frá Evrópu og fylgir mynd af miðaldra karlmanni sem kannski er af höfundi. Kenny þessi er hlynntur áfengissölu í matvöruverslunum, andstæðingur Davíðs Oddssonar, hæðist að Arnari Jenssyni og segir margt um Smáralindarbæklinginn umtalaða. Óhætt er að segja að Kenny er enginn venjulegur nýbúi.

Önnur moldvarpa kynnir sig sem Svein Árnason og stofnaði blogg 20. febrúar síðast liðinn. Hann hefur ekki skrifað eitt einasta blogg á síðuna sína en gerir athugasemd í gær við pistil á þessari síðu. Á annan tug manna er skráður í þjóðskrá undir heitinu Sveinn Árnason. Ef bloggarinn Sveinn er í raun Árnason ætti hann að sýna nöfnum sínum þá kurteisi að kynna sig þannig að ekki fari á milli mála hvaða Svein um er að ræða.

Bryndís Ísfold Hlöðversdóttir skrifaði þarfa ádrepu um nafnlaust blogg. Moldvörpublogg er sýnu verra.

Síðasta vörn Jóns Ásgeirs

Í réttarhöldum er ekki bannað að drepa málum á dreif, þjóni það hagsmunum sakbornings. Síðasta vörn Jóns Ásgeirs Jóhannessonar, aðalsakbornings í Baugsmálinu, fólst í því að sambýliskona hans Ingibjörg Pálmadóttir sagði við skýrslutöku að lögmaðurinn þáverandi, Jón Steinar Gunnlaugsson, hafi sagt sér að margir hefðu þrýst á sig að taka að sér mál Jóns Geralds Sullenberger sem er upphaflegi kærandinn í málinu.

Þau Jón Ásgeir og Ingibjörg voru varla komin út fyrir dyr dómshússins þegar Jón Steinar Gunnlaugsson, núverandi hæstaréttardómari, leiðrétti með yfirlýsingu vitnisburð Ingibjargar og sagði hana fara með rangt mál.

Síðasta vörn Jóns Ásgeirs verður lengi í minnum höfð.

Vitnaleiðslum lokið í Baugsmálinu

Auðmenn, fjölmiðlar og trúnaður

Þrjár stórauðugar fjölskyldur, Baugsfjölskyldan, Bakkavararbræður og Björgólfsfeðgar stjórna einkareknum fjölmiðlum á Íslandi. Um helgina toguðust á Baugsfjölskyldan og Björgólfsfeðgar um vikuritið Krónikuna sem þrátt fyrir að vera aðeins nokkurra vikna gamalt virðist komið á fjárhagslegan vergang.

Góðu fréttirnar eru þær að fleiri en ein forrík fjölskylda gefur sig að fjölmiðlun. Það er gömul og gild uppskrift frá samfélagsrýninum E.B. White að sérvisku eins blaðaútgefanda sé best mætt með sérvisku annars og að almannahagsmunum sé betur borgið eftir því sem útgáfurnar eru fleiri.

Ýfingar milli fjölskyldnanna um Krónikuna gefa til kynna að einhver samkeppni sé á milli þeirra á fjölmiðlamarkaðnum. Baugsfjölskyldan vill vikuritið í götublaðaútgáfuna sína, þar sem DV og Fréttablaðið er fyrir, en Björgólfsfeðgar eru ekki á því að sleppa takinu á blaðinu sem prentað er hjá Morgunblaðinu þar sem feðgarnir eru ráðandi.

Þar sem fjölskyldurnar þrjár taka sér tiltölulega afmarkaða stöðu, Baugsliðið er með götublöðin, feðgarnir með Morgunblaðið ásamt fylgifiskum og bræðurnir Viðskiptablaðið og Skjá einn, eru nokkrar líkur á að enn um hríð niðurgreiði fjölskyldurnar fjölmiðlaneyslu landsmanna. Aðeins Baugsfjölskyldan hefur grímulaust misbeitt eignarhaldi sínu á fjölmiðlum. Of snemmt er að skrifa aflátsbréf til hinna tveggja, eigendasaga þeirra er ekki nógu löng.

Fjölmiðlar eru vettvangur umræðunnar í samfélaginu. Ritstjórnir fjölmiðla ákveða hvað sé helst í fréttum hverju sinni og matreiða þær ofan í almenning. Dagskrárvaldið er að forminu til hjá ritstjórnum en eins og dæmin af Baugsmiðlum sanna eiga beygðar ritstjórnir það til að vera viljugt verkfæri eigenda sinna.

Misbeiting dagskrárvaldsins veldur trúnaðarbresti, annars vegar milli ritstjórna og eigenda og hins vegar milli fjölmiðla og almennings. Það er engin tilviljun að Baugsmiðlar skora lágt í könnunum þar sem traust á fjölmiðlum er metið. Ef einhvern tíma yrði gerð athugun á sjálfmati ritstjórna myndu ritstjórnir Baugsmiðla koma út með lélegustu sjálfsímyndina.

Ábyrgir eigendur setja útgáfum sínum almenna stefnu. Þar með ætti afskiptum þeirra af ritstjórn fjölmiðla að vera lokið. Það er svo undir ritstjórum og blaðamönnum að uppfylla þá einu skyldu sem réttlætir starf þeirra: Trúnaður við lesendur. Og það er trúnaður sem hvorki verður seldur né keyptur.

Samtök iðnaðarins sjá að ESB-aðild er dautt mál

Íslendingar standa sig betur en Evrópusambandsþjóðir á nær öllum mælikvörðum sem notaðir eru til að mæla velferð og hagsæld þjóða. Loksins eru Samtök iðnaðarins að skilja að aðild Íslands að Evrópusambandinu er ekki á dagskrá í fyrirsjáanlegri framtíð.

Evrópusambandið er stofnað til að efla frið og hagsæld á meginlandi Evrópu. Þær þjóðir sem eru á jaðri meginlandsins eiga minna sameiginlegt með kjarnastarfi sambandsins en Mið-Evrópuríkin. Bretar, Danir og Norðmenn finna ekki fyrir sömu knýjandi þörf á samruna og Frakkar, Þjóðverjar og Ítalir. Aðrar jaðarþjóðir, til dæmis Írar og Finnar, sjá Evrópusambandsaðild sem vörn gegn ofríki voldugra nágranna.

Íslendingar eru eyþjóð á miðju Atlantshafi sem háði sjálfstæðisbaráttu sína á þeim tíma þegar Evrópuþjóðir fóru í seinna þrjátíu ára stríðið, 1914 -1945, til að ákveða landamæri í álfunni. Saga okkar er landnámssaga sem á meira skylt með bandarískri sögu en evrópskri.

Þegar og ef Evrópusambandið lætur af samrunaþróuninni kemur til álita að Ísland sæki um aðild. Á næstu árum og áratugum þarf sambandið að gera upp við sig hvort Tyrkland, Úkraína og ef til vill Rússland fái inngöngu. Áður en Tyrklandi verður hleypt inn í sambandið munu gömlu stórþjóðir Evrópu, Þýskaland og Frakkland, setja punktinn fyrir aftan hugmyndafræði samrunans.

Á árabilinu 2015 - 2020 er hugsanlegt að við þyrftum að endurskoða afstöðu okkar til Evrópusambandsins. Þangað til geta jaðarflokkar í íslenskum stjórnmálum, eins og Samfylkingin, flaggað Evrópufánanum en það er þá helst til að veiða rugludallaatkvæðin.

Samtök iðnaðarins vilja að tekið sé mark á þeim í almennri umræðu og finnst nóg komið í bili.

Umræða um ESB óviðunandi

Og fjármálaráðherraefni Samfylkingarinnar er...

...Össur Skarphéðinsson, er það ekki? Íslendingar, og þar með sérhver stjórnmálaflokkur, þurfa að tefla fram sínum bestu mönnum til að glíma við fyrirsjáanlega erfiðleika í efnahagslífinu. Af hálfu Samfylkingarinnar er enginn betur til þess fallinn en Össur, sem er þekktur fyrir staðfestu og yfirvegun. Slíkur maður á heima í stóli fjármálaráðherra þegar efnahagslegir kólgubakkar eru við sjónarrönd.

Segja lækkun Fitch á lánshæfismati ríkissjóðs ekki koma á óvart

Ísland upplýsir ESB-þjóðir um afstöðu ESB

Á fundi Heimssýnar í hádeginu í dag upplýsti Kolbeinn Árnason lögfræðingur, og til skamms tíma fulltrúi sjávarútvegsráðuneytisins í fastanefnd Íslands hjá Evrópusambandinu, að margsinnis hafi það komið fyrir að Evrópusambandsþjóðir hafi leitað til Íslendinga til spyrja um afstöðu Evrópusambandsins til tiltekinna mála. Og hvernig víkur því við?

Jú, þegar Evrópusambandið sest niður til að ræða fiskveiðimál eru það um 150, hundrað og fimmtíu, formlegir fulltrúar. Á bakvið þá eru oft um 50 óformlegir fulltrúar.

Fyrir samningafundi við aðra aðila, t.d. Íslendinga, þurfa Evrópusambandslöndin að koma sér saman um eigin afstöðu. Og í því ferli verða ýmsir Evrópusambandsfulltrúar utangátta og leita til íslensku fulltrúana um upplýsingar.

Svolítið merkilegt.

Fjölmiðlafjölskyldurnar þrjár

Að slepptu RÚV eru þrjár fjölskyldur ráðandi eigendur í fjölmiðlum landsins. Góðu heilli er það aðeins ein fjölskylda sem notar fjölmiðla sína sem áróðursmiðla, m.a. til að knésetja forsætisráðherra sem ekki vildi þiggja mútur frá sömu fjölskyldu.

Tvær fjölskyldur með miðlana

Vestfirðingar og við erum sama fólkið

Þorsteinn heitinn Gylfason heimspekingur ræddi einu sinni héraðsbrag nokkurra landshluta og sagði verðleika manna í Skagafirði metna eftir hagmælsku, gáfum í Þingeyjarsýslum og dugnaði á Vestfjörðum. Gott ef Þorsteinn hafði mælistikuna ekki eftir móðurafa sínum, Vilmundi Jónssyni þingmanni og héraðslækni á Ísafirði á millistríðsárunum.

Dugnaður Vestfirðinga síðustu daga við að koma málum sínum í umræðuna er ótvíræður. Þeir keyra málið áfram og vilja skýr og refjalaus svör. Skilaboðin sem koma að vestan eru hins vegar misskilin þegar þau berast hingað suður enda um langan veg að fara.

Vestfirðingar hafa lent í stælum vegna ásakana um að þeir krefjist opinberra starfa til að rétta af halla í atvinnulífinu sem myndaðist þegar fyrirtæki lokuðu fyrir vestan.

Reynslan af hreppaflutningum heilla stofnana, Landmælinga upp á Skaga fyrir nokkrum árum og Byggðastofnunar á Sauðárkrók, er ekki þess eðlis að menn reyni slíkar aðgerðir í bráð.

En landsbyggðarmenn hafa nokkuð til síns máls þegar þeir gagnrýna fjölgun opinberra starfa á höfuðborgarsvæðinu. Þrátt fyrir almennar yfirlýsingar um að nýjum störfum á vegum hins opinbera skuli komið fyrir á landsbyggðinni, ef því sem við á, fjölgar störfum örar hér fyrir sunnan en annars staðar. Skyldi ætla að ýmis gagnavinnsla og verkefni á sviði upplýsingatækni gætu allt eins átt heima úti á landi og í Reykjavík. Kannski er það mest fyrir sinnuleysi að ekki sé skipulega hugað að því að koma nýjum opinberum störfum fyrir þar mest gagn er af þeim.

Líklega líður landsbyggðin fyrir það að hún er ekki til nema sem hugtak. Egilsstaðir og Ísafjörður eru hvorutveggja landsbyggðin. En hvað eiga bæirnir sameiginlegt? Er einhver sem talar máli þeirra beggja?

Í stjórnmálaumræðunni eru byggðamál nánast skammaryrði. Um leið og einhver tillaga að framkvæmd fær á sig þann stimpil er hún orðin óhrein og allt að því lítilmótleg. Löng saga er hér á bakvið og fáir þáttakendur í opinberri umræðu síðustu áratuga geta firrt sig ábyrgð.

En það er ekki sagan eða umræður liðinna ára sem Vestfirðingar standa frammi fyrir í dag heldur eru þeir í nauðvörn fyrir byggðinni. Enginn veit hvar þanmörkin eru, hvenær þolinmæðina þrýtur og fólk tekur sig upp í hrönnum þannig að byggðabrestur verður.

Vestfirðingar hafa látið í sér heyra. Og þjóðin verður að hlusta.

Göngum í Evrópusambandið...

...til að auðvelda verðsamanburð.

Fulltrúar Samfylkingar: Full yfirráð auk veiðiheimilda annars staðar