Guð í pólitík er ávísun á blóðbað

Guð Múhameðs spámanns leikur lausum hala í miðausturlöndum. Fyrir 500 árum tröllreið kristna guðsútgáfan Evrópu með tilheyrandi blóðsúthellingum, sem náðu hámarki í 30 ára stríðinu milli kaþólikka og mótmælenda.

Í miðausturlöndum skiptast múslímar í tvær meginfylkingar, súnna og sjíta. Forysturíki súnna er Sádí-Arabía en Íran er helsta veldi sjíta.

Sádí-Arabía glímir við innanlandsvanda. Nýr konungur er valtur í sessi og þverrandi olíuauður veldur efnahagsólgu. Þýskur sérfræðingur segir aftöku sjítaklerksins Nimr al-Nimr nauðsynlega fyrir innanlandsfriðinn. Yfirvöld í Riyad verði að sýna sömu hörkuna gagnvart sjítum og sýnd er gagnvart hryðjuverkamönnum Ríkis íslam - en þeir eru súnnar.

Íranar og alþjóðasamfélagið yfirleitt er ekki skilningsríkt á nauðsyn aftökunnar á al-Nimir fyrir innanlandsfrið í Sádí-Arabíu. Til að bæta gráu ofan á svart fyrir Sáda er almennt viðurkennt að helsta uppspretta öfgamanna Ríkis íslam er wahabismi, sem er ríkistrú Sáda. Öfgamenn Ríkis íslam herja á sjíta innan landamæra Sádi-Arabíu. Þótt stjórnvöld þar handsami og taki af lífi öfgamenn eru þau grunuð um linkind gagnvart trúbræðrum sínum.

Guð mun ekki hefna al-Nimr, líkt og leiðtogi Írans hótar. Einhverjir, sem telja sig verkfæri guðs munu eflaust hefna sjítaklerksins. Þá mun aðrir koma og hefna hefndarinnar. Auðvitað í guðs nafni. Blóðbaðinu linnir ekki fyrr en múslímar verða ásáttir um nýja guðsmynd þar sem guð leikur ekki lausum hala í veraldlegum deilumálum. 

 

Hótar „guðlegri hefnd“

Lög og friður á Íslandi og Sádí-Arabíu

Shítaklerkurinn Nimr al-Nimr var ásamt hálfu hundraði dauðadæmdra í Sádí-Arabíu annað tveggja skotinn eða hengdur. Að því loknu, segir Spiegel, voru líkin fest á gálga almenningi til sýnis. Í trúarlegri lagahefð múslíma, sharía, er þetta framgangsmátinn.

Lög og dómstólar eru ekki fyrst og fremst til að komast að hinu sanna, segir vestrænn lagaspekingur, heldur ljúka ágreiningi. Mestu skiptir að beita lögum á deiluefni og þar með leysa úr þeim. Að fá niðurstöðu er oft brýnna en að hún sé rétt, segir Brandeis hæstaréttardómari í Bandaríkjunum.

Samfélagsfriðurinn er trú og réttlæti ofar, kvað annar lagaspekingur, Þorgeir Þorkelsson, upp úr um á alþingi endur fyrir löngu.

Á Íslandi eftir hrun átti réttvísin vantalað við nokkra útrásarvíkinga sem gengu full djarflega fram með annarra manna fjármuni. Glæpamennirnir fá nokkurra ára dóm sem þeir afplána í hægindum og í tölvusambandi við umheiminn.

Bókstafstrúarmenn úr röðum verjenda útrásarvíkinganna afneita dómum íslenska réttarkerfisins. Þeir gera hvorki réttlætinu né samfélagsfriðnum gagn með þeirri afstöðu. En sökum þess að réttarkerfið okkar er trúlaust, guði sé lof, eiga bókstafstrúarmenn ekki hljómgrunn.

 

„Munum láta jörðina skjálfa“

Vinstri aðgerðasinnar óska sér forseta

Frambjóðendur aðgerðasinna eru helst í umræðunni sólarhring eftir að Ólafur Ragnar tilkynnti ákvörðun um að bjóða sig ekki fram.

Vinstrimenn í ýmsum útgáfum óska sér forseta til að berjast fyrir þessu eða hinu málefninu.

Aðgerðasinni í forsetastól er ekki málið.

Ákvörðun Ólafs vekur athygli víða

Hagnaður Bónuss/Hagkaupa er í Icesave-ábyrgð

Í hrun varð Baugur, sem átti Bónus/Hagkaup, gjaldþrota og Finnur Árnason forstjóri stóð frammi fyrir atvinnumissi. Í stað þess að fara eðlilega markaðsleið, stöðva gjaldþrota rekstur, voru opinberir peningar notaðir til að bjarga Finni.

Ríkisbankar fjármögnuðu Bónus/Hagkaup, sem var tekið úr Baugssamstæðunni, og peningar verkalýðshreyfingarinnar voru virkjaðir í að kaupa Bónus/Hagkaup sem urðu Hagar. Finnur og nýir félagar hans, þeir Árni Hauksson og Hallbjörn Karlsson, sem áður höfðu braskað með Húsasmiðjuna inn í Baugssamsteypuna, fengu þannig opinbera ábyrgð á kaupum á fákeppnisrekstri sem hefur skilað þeim milljörðum í öruggan hagnað.

Fákeppnisforstjórinn vill vitanlega komast með klærnar í enn meiri peninga með því að gera sig gildandi í framleiðslu matvæla.

Væri ekki nær að við héldum þjóðaratkvæði um fákeppni í smásölu á matvælum?

Á við þrefalt Icesave

Lóðsinn úr hruni kveður, uppskriftin að næsta forseta

Ólafur Ragnar Grímsson lóðsaði þjóðina úr hruni. Bæði með beinum hætti, með því að vísa Icesave-lögum vinstristjórnar Jóhönnu Sig. í þjóðaratkvæði, og óbeinum hætti með varnaðarorðum gegn ESB-aðild og ótímabærri uppstokkun stjórnarskrárinnar.

Ólafur Ragnar Grímsson var ekki alla sína tíð réttur maður á réttum stað. En þegar á reyndi, í upplausninni eftir hrun, var Ólafur Ragnar þjóðinni ómetanlegur.

Ákvörðun Ólafs Ragnars að sækjast ekki eftir endurkjöri, þótt hann mætti vera öruggur með árangur, gerir val á næsta forseta einfaldara. Hver sem það verður mun viðkomandi ekki reyna að fara í skó Ólafs Ragnars. Það yrði einfaldlega hallærisútgáfa.

Uppskriftin að næsta forseta lýðveldisins er að hann sé Ekki-Ólafur Ragnar.

 

Býður sig ekki fram til endurkjörs

Eftir guð er maðurinn tilviljun

,,Af himnum ofan" er forsíðuefni Der Spiegel með undirtitli: ,,Er guð misskilningur? Og maðurinn aðeins tilviljun?"

Guð í vestrænni menningu er persónulegur valkostur hvers og eins. Fólki er frjálst að trúa hverju það vill og æ ákveðnari aðskilnaður er á milli hins veraldlega, sem er opinbert og til umræðu hjá almenningi, annars vegar og hins vegar trúar, sem er einkamál og ekki rædd nema til að ítreka að hún eigi ekkert erindi í opinbera umræðu.

Önnur samfélög, t.d. múslímsk, eru með guð sinn í hávegum og setja trúarsetningar iðulega ofar mannasetningum. Sharía-lög múslíma eru í vestrænum augum barbarismi frá miðöldum.

Okkur hættir til að gleyma að ekki fyrir löngu var guð miðlægur í menningunni. Borgir voru skipulagðar frá dögum Rómverja með ráðhús, þar sem veraldlega valdið sat og tilbeiðsluhús, fyrir þann guð sem átti upp á pallborðið á hverjum tíma. Á miðöldum urðu þessi tilbeiðsluhús kristnar kirkjur. Vestræn eingyðistrú var fremur blóðug lengi framan af, þar sem margar ólíkar skoðanir voru á ,,réttri" trú. Þeir máttu gjalda fyrir með lífi sínu sem voru þar á röngunni.

Trú, eðli málsins samkvæmt, er forskrift að jarðnesku lífi. Þeir sem trúa sækja mikilvægustu rök sín í jarðvistinni til hins yfirnáttúrulega.

Trúarbrögð sem standa okkur nærri, ásatrú og kristni, geyma frásagnir um tilurð heimsins. Trú er samkvæmt því markhyggja, með upphaf og endalok. Trúmaðurinn staðsetur sig í þessari frásögn og er með annað augað á eilífðinni í amstri dagsins.

Án trúar er maðurinn tilviljun. Hann á enga frásögn um upphafið, aðeins vísindalegar tilgátur um hvernig líklegt er að líf hafi kviknað í fyrndinni og það þróast til okkar daga. Án trúar er ekkert markmið. Vísindin eru ekki með neinar skýringar um endalokin.

Meginvandi trúleysis er þó ekki skortur á tilgangi. Hvert og eitt okkar getur fundið sinn tilgang eða sleppt því. Stóri vandinn er sá að ef maðurinn er tilviljun getur hann sem tegund ekki gert tilkall til að vera neitt sérstakur. Tilviljun réttlætir ekki tilvist mannsins. En það er á grunni slíkrar réttlætingar sem við komum okkur upp siðum og lögum sem stýra samfélaginu. Eftir því sem veraldarhyggjunni vex ásmegin verður berari tilviljunin sem tilvist okkar er. Og eftir því erfiðara að réttlæta siði og lög sem samfélagið hvílir á.

Gleðilegt nýtt ár.