Formaður ESB-sinna hótar ófriði

ESB-sinnar sýna tilboði Bjarna Ben. um þjóðaratkvæðagreiðslu um viðræðuslit fullkomna fyrirlitningu. Formaður ESB-sinna hótar í viðtalið við málgagnið ófriði ef ríkisstjórnin fer ekki í einu og öllu eftir kröfum hópsins.

Formaður ESB-sinna gerir ráð fyrir að þjóðin skjálfi og nötri þegar þingmenn Samfylkingar og kjósendur vinstriflokkanna herma kosningaloforð upp á formann Sjálfstæðisflokksins á mótmælafundi á Austurvelli sem trekkja fáeina tugi upp í fáein hundruð.

Miklir menn eru við Hrólfur minn.

 

 

 

Styttum kjörtímabilið í 2 ár

Þjóðaratkvæðagreiðslur sem beinast gegn þjóðarvilja, eins og hann birtist í alþingiskosningum, eru ávísun á pólitískt upplausnarástand. Þeir sem tapa í þingkosningum munu finna sér mál til að krefjast þjóðaratkvæðis og klekkja þannig ríkjandi meirihluta.

Á Austurvelli mátti um helgina sjá þingmenn Samfylkingar s.s. Árna Pál, Össur, Katrínu Júl. og fleiri krefjast þess að formaður Sjálfstæðisflokksins efndi kosningaloforð sem hann prívat og persónulega gaf um að efna til þjóðaratkvæðagreiðslu um afturköllun ESB-umsóknar, sem ekki fór í þjóðaratkvæðagreiðslu áður en hún var send til Brussel. 

Þingmenn Samfylkingar, sem væntanlega eru ekki kjósendur Sjálfstæðisflokksins, rukka sem sagt Bjarna Ben. um kosningaloforð - aldeilis fráleit staða.

Þjóðaratkvæðagreiðslur geta ekki orðin viðtekin venja við núverandi fyrirkomulag stjórnskipunar. Á hinn bóginn, ef það er ríkur vilji að auka aðhald með stjórnmálamönnum, mætti stytta kjörtímabili þingmanna, t.d. niður í tvö ár.

Styttra kjörtímabil fæli í sér að þingmenn yrðu að vera næmari á vilja kjósenda og væru í raun í stöðugri kosningabaráttu. Ákveðin hætta yrði á að skammtímasjónarmið yrðu ríkjandi - en við myndum forðast þjóðaratkvæðakröfuupplausn.

Þjóðaratkvæði í þágu Marel

Fyrirtækið Marel gaf starfsfólki sínu frí til að fara á Austurvöll að krefjast þjóðaratkvæðagreiðslu um afturköllun ESB-umsóknar. Atferli stjórnenda Marel og ESB-sinna eru fyrirmynd að því að kaupa fylgi við þjóðaratkvæðagreiðslu með því að splæsa saman sérhagsmunum og sértrúarhópum.

Ístöðulitlir stjórnmálamenn eins og Bjarni Benediktsson, sem gefa eftir öfgafólki, og opna fyrir þjóðaratkvæðagreiðslu í pólitískum meginmálum lenda í þeim vanda að öfgafólkið vill ráða spurningunni.

Greyið hann Bjarni ætlar að bjóða upp á þjóðaratkvæði um hvort ESB-umsóknin verði látin liggja kyrr, þar sem Samfylkingin og VG skildu við hana fyrir rúmu ári, eða afturkalla umsóknina eins og stjórnarflokkarnir voru kosnir til að gera. En þá rísa upp á afturlappirnar talsmenn sértrúarhópsins og krefjast þess að ráða spurningunni. ESB-sinnar vilja kjósa um hvort aðildarferlinu, sem þeir kalla viðræður, skuli haldið áfram eða þeim hætt.

Öfgafólkinu er nákvæmlega sama þótt þjóðin sé nýbúin að kjósa sér meirihluta á alþingi sem er á móti aðild Íslands að Evrópusambandinu. Það er einmitt einkennið á sértrúaröfgafólkinu; það tekur ekki sönsum.

Þjóðaratkvæðagreiðsluumræðan er óðum að leiða í ljós vankanta þess að setja í þjóðaratvæði stórpólitísk mál, sem ætlast er til að verði ráðin til lykta í þingkosningum.

ESB-málið sýnir svart á hvítu að sérhagsmunaöfl og sértrúarhópar geta knúið á um þjóðaratkvæði sem málefni sem almenningur tók afstöðu til í nýliðnum kosningum. Þjóðaratkvæði beinist þar með gegn þjóðarvilja - og það getur ekki verið rétt.