Pirraður Steingrímur J.

Formaður Vg var áberandi pirraður í Sjónvarpsfréttum fyrr í kvöld þegar hann var spurður hvort þingmenn Vinstri grænna fylktu sér um Icesave-frumvarpið, sem nú kemur fyrir þingið í annað sinn í sérstöku boði Breta og Hollendinga og ríkisstjórnarinnar.

Steingrímur J. var spurður hvort hann hefði alla þingmenn flokksins um borð í málinu og hann kvaðst þreyttur að ræða málið á þessum forsendum.

Auðvitað vill formaðurinn leggja til forsendurnar sjálfur, sem hann og gerði í viðtalinu. Forsendurnar eru þær helst að þetta sé úrvalsgóður samningur sem í einn stað er veðsetning framtíðarkynslóða Íslandsbarna og í annað stað tryggir að Steingrímur J. þarf ekki að segja af sér fyrir stærsta samningaklúður Íslands frá 1262.

Steingrímur J. er leggur framtíð þjóðarinnar að veði fyrir persónulegan frama. Það er dálítið pirrandi að vera minntur á það.

Athugasemdir

[Helgi Jónsson (IP-tala skráð) 9.11.2009 kl. 11:52]

Það er ekkert skrítið að maðurinn sé pirraður. Áður fyrr fékk hann að spila með þjóðina í fjölmiðlum og á þingi algjörlega óáreittur, enda í stjórnarandstöðu og ekkert af því sem hann sagði hafði afleiðingar. Því fylgdi engin ábyrgð.

[Guðmundur 2. Gunnarsson (IP-tala skráð) 9.11.2009 kl. 12:15]

Það er spurnig hvort almenningur er meira pirraður á honum en hann af henni og blaðamönnunum sem spyrja sjálfsagðra spurninga sem allir vilja fá svör við?

[spritti (IP-tala skráð) 9.11.2009 kl. 13:58]

Hann verður aldrei eins skemmtilegur og í stjórnarandstöðu og mér finnst hann og þessi flokkur hans fara heldur asnalega að í þessu IceSave rugli. Held nú að sjálfur Davíð hefði nú verið harðari við þá Breta og Hollendinga. Hann hefði nú ekki látið Brown og kó ekki traðkað svona á sér.

[Ómar Ragnarsson, 9.11.2009 kl. 14:35]

Alveg óskylt Icesave-málinu: Gamli sáttmáli var ekki meira samningaklúður en það að hann var helsta vopn Jóns Sigurðssonar í sjálfstæðisbaráttunni.

Gamli sáttmáli var einfaldlega viðurkenning á ástandi sem Íslendingar sjálfir höfðu kallað fram og olli því að það var engin önnur leið út úr því klúðri sem Sturlungaöldin var.

Það var ekkert annað í boði.

Skefjalaus rányrkja á skógum landsins hafði leitt til þess að við vorum algerlega háðir Norðmönnum um samgöngur til og frá landinu.

Þá eins og nú hafði "gróðærið", hin glæsilega Þjóðveldisöld, verið byggt á oftöku, sjálftöku og spillingu.

[ElleE (IP-tala skráð) 9.11.2009 kl. 15:01]

Hann var augljóslega pirraður þarna.  Hann er líka sjálfur sýknt og heilagt að pirra fólk með bölvaðri Icesave-nauðunginni og öllum blekkingunum um upplogna skyldu okkar gagnvart Bretum og Hollendingum.  Hann verður því bara að taka því að vera pirraður þar til hann lætur nauðungina niður falla og kemur AGS úr landi.

[Páll Vilhjálmsson, 9.11.2009 kl. 17:24]

Gamli sáttmáli var afleiðing af tvíþættum vanda. Í fyrsta lagi innanlandsófriði sem kenndur er við Sturlunga, frá ca. 1220. Í öðru lagi ásælni Noregskonunga sem hafði staðið um áratugi og fléttaðist inn í útþenslu kaþólsku kirkjunnar.

Þegar við gengum Noregskonungi á hönd 1262 vorum við miðdepill í ríkinu með norræna byggð á Grænlandi í austri og Færeyinga í vestri en hvorirtveggja lutu norsku konungdæmi aðsetri á vesturströnd Noregs.

Rök Jóns Sigurðssonar voru að um hefði verið að ræða konungssamband, ekki að Ísland hefði orðið hérað í Noregi. Það tók okkur hálft árþúsund að fá Norðmenn og síðar Dani til að skilja þennan mun.