RÚV og rithöfundar: orðræða á ríkislaunum

Á aðventu 1934 voru fjárlög næsta árs til umræðu. Guðrún Lárusdóttir þingmaður, sem lést í sviplegu bílslysi þrem árum síðar, tók til máls á miðnætti og rökstuddi breytingatillögu  um styrkja námskeiðahald Helgu Thorlacius er kenndi matreiðslu úr íslensku grænmeti. Guðrún lagði einnig til að rithöfundurinn Einar H. Kvaran fengi hækkun skáldalauna og sagði eftirfarandi:

Ég er sannfærð um, að Einar H. Kvaran á engan óvin með íslenzku þjóðinni, og varla sé hægt að benda á vinsælli mann en hann. Mér finnst ekki sæma að láta hann sitja skör lægra en unga manninn, Halldór Kiljan Laxness, sem á nú að veita 5000 kr. rithöfundarlaun.

Fyrir 90 árum styrkti alþingi margvíslega orðræðu, námskeiðahald og ritlaun handa ráðsettum rithöfundum sem ungum og upprennandi. Fimm árum áður hafði alþingi fjármagn í stofnun Ríkisútvarpsins til að Íslendingar nytu orðræðu á öldum ljósvakans.

Fyrir 90 var dýrt að koma orðum til almennings. Námskeiðahald, bókaútgáfa og fjölmiðlun þurfti aðföng, tíma og vinnuframlag. Eftirspurn var eftir orðræðu á opinberum vettvangi og framboð sáralítið - miðað við það sem síðar varð.

Núna, 90 árum síðar, er offramboð orða. Hver og einn getur sáldrað orðum yfir almenning án nokkurs tilkostnaðar. Aðeins þarf aðgang að tölvu og netsamband. Tilfallandi getur trútt um talað, hefur bloggað í tuttugu ár. Getur þó ekki státað sig eiga ,,engan óvin með íslensku þjóðinni," líkt og Einar H. Kvaran fyrir 90 árum. Orðsmiðir án andstæðinga segja sjálfsagða hluti.

Tilfallandi spurning er hvers vegna skyldi orðræða vera á ríkislaunum á tíma síbylju þegar hver og einn má setja orð sín í hvaða búning sem vera skal og getur sem hægast afhent almenningi til að hnusa af? Hvers vegna borgar ríkið fyrir það sem ofgnótt er af?