Útlendingar og afsakaðir glæpir

Eftir því sem framandi útlendingum fjölgar eykst glæpatíðni. Framandi útlendingar þekkja ekki siði og háttu nýja heimalandsins, það er einmitt það sem gerir þá framandi.

Tvennt veldur glæpahneigð þeirra framandi. Í fyrsta lagi eru þeir ekki siðaðir að hætti heimamanna. Þeir þekkja einfaldlega ekki mörkin hvað má og hvað ekki. Í öðru lagi koma þeir með siðaviðmið frá fyrri heimkynnum sem gilda ekki í þeim nýju. (Þriðja ástæðan er, auðvitað, að sumir eru réttir og sléttir glæpamenn. En þeir eru fáir.)

Í sumum menningarheimum er sjálfsagt að berja konur til hlýðni. Konan er þar óæðri karlinum og kerfisbundið ójafnrétti kynjanna hlýst af, gjarnan réttlætt með trúarkenningum. Barnaníð, þar sem stúlkur á gelgjualdri eru gefnar gömlum körlum, er önnur útgáfa.

Ef framandi útlendingar koma í hópum til nýrra heimkynna freistast þeir til að halda í forna siði og háttu sem eru glæpir í þeim nýju.

Til skamms tíma voru þessir glæpir afsakaðir, einatt í nafni fjölmenningar.

Ekki lengur. Nú er krafist aðlögunar. Forsenda aðlögunar er að þeir framandi séu hlutfallslega fáir.

Ísland er enn í þeirri öfundsverðu stöðu að hafa fáa framandi útlendinga. Höldum því þannig. Annars verða vandræði.

Sinnaskipti í innflytjendamálum