Tilfallandi athugasemdir

Fimmtudagur, 14. maí 2015

Verkföllin og sjálfshatur eftirhrunsins

Vinnan göfgar manninn, segir gamalt máltæki. Samfélag sem býður öllum þegnum sínum starf, líkt og það íslenska, ætti ekki að búa við verkföll og alls ekki jafn víðtæk og raun ber vitni.

Neðanmálsgrein í riti Sigmund Freud, Undir oki siðmenningar, bls. 26, segir um vinnuna:

Engin lífsstefna tengir einstaklinginn betur raunveruleikanum en vinnan. Því að vinnan gefur manni a.m.k. traustan sess i hluta veruleikans, þ.e. mannlegu samfélagi.

Hvers vegna velja Íslendingar í þúsundavís tilgangsleysið þegar störfin bíða og lífsfyllingin sem þeim fylgir er vannýtt?

Nærtæk skýring á víðtækum verkföllum er sjálfshatrið sem gaus upp eftir hrun. Verkföllin eru ekki fyrsta birtingarmyndin. Við kusum yfir okkur ríkisstjórn skipaða þeim tveim stjórnmálaflokkum sem gera sjálfshatur að lífsstíl - Samfylking og Vinstri grænir.

Vinstristjórnin gerði út á sjálfshatur. Umræðan um ónýta Ísland bar þar hæst, en líka var það ónýta stjórnarskráin og sú brýna nauðsyn að þjóðin hlekkjaði á sig Icesave-skuldirnar. ESB-umsóknin var keyrð áfram af sama sjálfshatrinu: við kunnum ekki neitt, getum ekki neitt og verðum að segja okkur til sveitar hjá Brusselvaldinu.

Í síðustu þingkosningum rofaði til hjá þjóðinni. Hún kaus til meirihluta á alþingi flokka bjartsýni og jákvæðni, Sjálfstæðisflokk og Framsóknarflokk.

Sjálfshatrið á enn sína talsmenn, þeir stunda málþóf á alþingi og verkföll til að þjóna sínu eðli. Verkalýðsforystan er að stærstum hluta skipuð fólki úr sjálfshatursflokkunum.

Þjóðin mun ranka við sér og spyrja hvers vegna í ósköpunum hún leiðir sjálfshatrið til öndvegis. Það er svo miklu huggulegra að vera jákvæður og bjartsýnn.