Guðmundur Andri og hlæjandi múslímar

Guðmundur Andri Thorsson skrifar grein til varnar tjáningarfrelsinu vegna Parísaródæðanna. Greinin er skörp á mannlegt eðli en mögur á mátt trúarinnar. 

Kjarni vanda sambýlis múslíma og ekki-múslíma á vesturlöndum er eftirfarandi: vestræn gildi eru trúlaus og trúin skipar aðeins táknrænan sess í opinberu lífi.

Meginhugsun múslímatrúar gengur út á að trúin sé miðlæg í samfélaginu og móti löggjöf og réttarfar. Hlutlægar rannsóknir á múslímskum samfélögum staðfesta þessa meginhugsun. Til áréttingar þessari niðurstöðu kemur sú staðreynd að þau ríki þar sem múslímar eru í meirihluta hafna vestrænum mannréttindum, eins og þau eru skráð í sáttmála Sameinuðu þjóðanna, og hafa með sér sérstakan sáttmála, Kairó-yfirlýsinguna, sem gerir múslímatrú ráðandi en vestræn mannréttindi, t.d. jafnrétti kynjanna, víkjandi.

Trú er eðli málsins samkvæmt innsta sannfæring mannsins. Okkur á vesturlöndum, sem ekki eru múslímar, finnst það heldur langsótt að heyja stríð í nafni trúar enda veraldleg hugsun okkur töm. En það var sú tíð að kristnir herjuðu bæði á múslíma og heiðingja í nafni trúar. Krossfarirnar á miðöldum eru þekktasta dæmið.

Trúaður maður fórnar lífi sínu fyrir eilífðina. Vandinn á vesturlöndum, þar sem samfélög múslíma skjóta rótum, er sá að leiðsögnin sem margir trúarleiðtogar veita gengur út á að tryggja framgang trúarinnar í veraldlegu samfélagi. Af þessu leiða átök enda vestrænt veraldlegt samfélag ósamrýmanlegt trúarsamfélagi múslímatrú eins og hún er iðkuð.

Guðmundur Andri mun bíða um hríð eftir því að múslímar hlægi með honum að myndum af spámanninum.