Stríð stælir stráka - og stelpur

Staðalímyndir hermanna eftir stríðsþátttöku eru tvær. Í fyrsta lagi bugaður maður sem ekki fær notið lífsins vegna erfiðra minninga frá víglínunni. Í öðru lagi siðleysinginn sem naut lífshættunnar og er albúinn að hefja átök að nýju. Einstaklingar sem svara til staðalímyndanna eru ekki þénanlegir borgaralegu samfélagi, eins og nærri má geta. Ný rannsókn á þýskum hermönnum sem þjónuðu í Afganistan kippir stoðum undan staðalímyndunum.

Tæp 70 prósent hermannanna, sem voru af báðum kynjum, segja stríðsreynsluna gera sig meðvitaðri; um 56 prósent sögðust kunnu betur að meta lífið og 43 prósent voru með afslappaðri lífsafstöðu en áður.

Sumir stæltust ekki í stríðinu. Fjögur prósent hermannanna sögðu eftirstríðslífið framandi; sex prósent mynda ekki vináttu nema með stríðsfélögum; tíu prósent drógu sig til hlés félagslega og ein 15 prósent urðu árásagjarnari.

Rannsóknin byggir á svörum 849 hermanna sem voru að meðaltali fjóra mánuði í Afganistan. Helmingur varð fyrir óvinaárás og þriðjungur tókst á við dauða félaga.

Fjórðungur hermannanna taldi samband sitt við maka batna eftir herför en sama hlutfall að makasambandið væri verra.

Ein 43 prósent hermannanna fannst skrifræðið illþolanlegt eftir þjónustu í víglínunni. Við erum jú að tala um Þýskaland.