Einkalíf og peningaauður

Peningar eru ekki verðmæti í sjálfu sér heldur ávísun á verðmæti. Peningar verða til í samfélagi; án samkomulags um meðferð þeirra eru peningar verðlausir. Samfélagið setur sér reglur um hvernig peningamálum skuli háttað, hver sé lögeyrir og hver gefi hann út og svo framvegis.

Af þessu er nærtækt að álykta að peningaauður getur ekki verið einkamál. Eiginlega er mesta furða að bankareikningar skuli ekki ekki vera opnir almenningi, svona svipað og skattskráin.

Bankaleynd í merkingunni að aðeins banki og reikningseigandi fái aðgang að upplýsingum um innistæðu, en ekki skattayfirvöld, er meira í ætt við miðaldir en nútímann.

Vilja bankaleynd í stjórnarskrá