Trans, Brigitte og frelsi ósanninda

Kynjahopp, líka kallað trans, er þegar kona gerist karl eða karl verður að konu. Enginn getur breytt kyni sínu, það verður til í móðurkviði og kemur fullveðja í heiminn. En karl getur þóst kona og kona karl. Rétturinn til að þykjast telst til mannréttinda, fellur undir hugsanafrelsi.

Hugsun er samkvæmt skilgreiningu óefnisleg. Kyn er fyrirbæri í efnisheiminum. Meðvitundin, þar sem hugsunin býr, getur valið á milli sanninda og ósanninda. Mannréttindi, hugsanafrelsi, gera ekki upp á milli sanninda og ósanninda. Það er val einstaklingsins.

Að þessu gefnu vaknar spurning hvers vegna það skiptir máli hvort forsetafrú Frakklands, Brigitte Macron, hafi við fæðingu verið meyja eða sveinn. Hún var annað tveggja, svo mikið er víst.

Tímarnir eru frjálslyndir, fólk skilgreinir sig eins og það kýs, telst til mannréttinda. Hvað með það þótt flökkusögur séu um að Brigitte hafi fæðst strákur? Er ekki öllum sama?

Ekki frönsku forsetahjónunum, öðru nær. Fyrir fjórum árum er frétt á mbl.is um að þau hjón leiti réttar síns og aftur er frétt um stefnu þeirra í meiðyrðamáli.

Frönsku forsetahjónin telja mikilsvert að sannindi standi ofar ósannindum. Í mannheimum þekkjast í grunninn tvær gerðir sanninda. Í fyrsta lagi rökleg, t.d. að tveir plús tveir eru fjórir. Í öðru lagi raunsannindi sem eru áþreifanleg, mælanleg í prinsippinu. Í báðum tilvikum er kynjahopp - trans - ómöguleiki. Aðeins í handanheimi trúar og ímyndunar er kynjahopp mögulegt.

Málaferli forsetahjónanna í nafni sanninda eru lofsverð. Þau gætu gefið út yfirlýsingu um að trans sé ímyndun sem þjakar ekki Brigitte. Málið dautt. En það gera þau vitanlega ekki. Emanúel er þrátt fyrir allt stjórnmálamaður, situr embætti Frakklandsforseta. Stjórnmálamenn eru alltaf með annan fótinn, ef ekki báða, í handanheimi. Annars næðu þeir ekki kjöri.

Hugguleg tilhugsun, engu að síður, er að þau Brigitte og Emanúel tali máli sannleikans. Hver kýs ósannindi þegar sannleikur er í boði?

 

Kveður forsetafrúna hafa verið karlmann