Tilveruréttur ósanninda

María Rut Kristinsdóttir þingmaður Viðreisnar skrifar skoðanapistil á DV/Eyjuna og segir:

Tjáningarfrelsið er okkur öllum mikilvægt. Ekki síst jaðarsettum hópum. En tilveruréttur fólks er ekki skoðun sem við eigum að rökræða.

Hópar hafa ekki tjáningarfrelsi, eins og María Rut vill vera láta, heldur einstaklingurinn.  Skoðanir sem slíkar hafa ekki sjálfstæðan rétt á tilvist; mannhelgi tryggir aftur tilverurétt hvers og eins. 

Greinina skrifar þingmaðurinn til að andmæla forsetatilskipun Trump að kynin séu aðeins tvö og það skuli koma fram í bandarískum vegabréfum. María Rut virðist halda að kynin séu fleiri en tvö - en tilgreinir ekki hve mörg þau eru að hennar viti. Öðrum þræði virðist tilgangur þingmannsins að hræða þá sem hafa þekkingu á einföldum lífsins sannindum að tjá hug sinn af ótta við ásakanir um mannvonsku.

Kyn er grunneinkenni á einstaklingi og fylgir honum frá vöggu til grafar. Trans, undir formerkjum hinsegin, heldur fram að kyn sé huglæg afstaða, skoðun, en ekki líffræðileg staðreynd. Sama hugmyndafræði heldur fram þeirri skoðun að sumir fæðist í röngum líkama. Báðar skoðanir eru rangar. Kyn er hlutlæg líffræðileg staðreynd og það er ómögulegt að fæðast í röngu kyni. Meðvitundin kemur í heiminn með líkamanum, er óaðskiljanlegur hluti hans.

Sumir fá löngun til að skipta um kyn, karl vill vera kona og öfugt, kona óskar sér að verða karl. Langanir fólks eru margar og misjafnar. Almennt gildir í samfélagi okkar að hver og einn má vera hvað sem er í huga sér og tjá þá sannfæringu, t.d. í klæðaburði, orðfæri eða framkomu, svo lengi sem sú tjáning gengur ekki á rétt annarra. Þeir sem segjast hinsegin eiga sama rétt, hvorki meiri né minni, og hinir sem ekki merkja sig sem hinsegin. 

Hvað er þá vandamálið?

Jú, talsmenn hinsegin, María Rut þeirra á meðal, krefjast að samfélagið geri ósannindi fárra að viðurkenndri staðreynd. Sérviskan, að kynin séu fleiri en tvö og að hægt sé að fæðast í röngum líkama, er ígildi trúarkenningar. Fólk má hafa sína sérvisku, og stofna um hana samtök. Skörin færist aftur verulega upp á bekkinn með kröfunni að sérviska fárra skuli meðtekin af almenningi sem heilagur sannleikur.

Skoðanir eiga engin mannréttindi. Stundum eru skoðanir smekksatriði, í öðrum tilfellum eru þær réttar eða rangar, skynsamlegar eða óskynsamlegar og svo framvegis. Tjáningarfrelsið er á hinn bóginn mannréttindi án fyrirvara. Sérvitringarnir hafa á seinni tíð gert atlögu að málfrelsinu og krafist verndar yfirvalda fyrir gagnrýni. Skoðanir sem þurfa atbeina lögreglu og ákæruvalds eru ekki upp á marga fiska. Takmörkun á tjáningu í þágu skoðana, sem geta ekki staðið á eigin fótum, er hættuleg vegferð sem gæti endað illa, einkum og sérstaklega fyrir þá sem hafa í frammi minnihlutasjónarmið. Einstaklingurinn er, þegar allt kemur til alls, minnsti minnihlutinn.

María Rut ætti sem þingmaður að finna málamiðlun er sættir sérviskuna og almannahagsmuni að taka sannindi fram yfir ósannindi. Í siðuðu samfélagi eiga sérvitringarnir sinn tilverurétt eins og allir aðrir. Tjáningarfrelsið er aftur ekki umsemjanlegt. Það er í þágu almannahags enda verða sannindi oft ekki aðgreind frá ósannindum nema í frjálsri umræðu. Án frelsis til að tjá hug sinn hverfur allur annar réttur - og fyrst tapast réttur sérvitringa.