Vald skrásetjara, sögur og þumall

,,Skrá­setjar­arn­ir höfðu mikið vald...," segir Marín Árnadóttir sem safnar sögum um sérvitringa og sérkennilegt fólk liðins tíma. Fólkið var söguefnið en þeir sem skráðu réðu eftirmælum.

Skrásetjarar samtímans eru fjölmiðlar og samfélagsmiðlar. Í fréttum og færslum fáum við sögur af samferðamönnum og málsefnum er tíðindum sæta. Skoðanir á mönnum og málefnum verða til með sögum. Fæstir komast yfir allt magnið og af gæðum frásagna fer tvennum sögum (tvíræðni meint).

Í gamla daga fékk saga vængi ef hún þótti snjöll eða sérlega illkvittin. Hvörf urðu í lífi manna við mergjaða sögu. Guðmundur dýri brenndi inni tengdason sinni, og hefði brennt dóttur sína, ef því var að skipta, vegna söguburðar er líkti Guðmundi við hjárænulega gamalá.

Sögur í dag fá vængi með stafrænum þumli, sem kallast læk. Áfram er skrásetjari í aðalhlutverki. Þumall kemur á eftir sögu.

Ósagðri sögu fylgir ekkert vald. Eftirsóknin eftir valdi knýr áfram sagnaflóð þar sem ægir saman aðskiljanlegustu hlutum, hóflegum og ýktum, sönnum og ósönnum, með lítið eða mikið upplýsinga- og skemmtigildi.

Þá kemur þumallinn til bjargar. Þegar annað þrýtur má alltaf færa í letur frásögn um þumla. Barn í reifum sýgur þumalinn áður en það skilur heiminn.

   

Tíðarandi gaf skotleyfi á þetta fólk