Iðrun

Krafa samtímans er iðrun. Maður á sem einstaklingur að iðrast gjörða sinna sé minnsta hætta að á vegkantinum eftir lífsins ferðalag sitji þolandi orða manns og athafna.

Við eigum sem tegund að iðrast gjörða okkar, sérstaklega fyrir að hafa böðlast á móður jörð allan þennan tíma.

Á undan iðrun komi sjálfgagnrýni þar sem bæði einstaklingur og mannkyn allt játar á sig stórar syndir og smáar. Krafan um að beygja sig í duftið er jafngömul kristni. Veraldleg trúarbrögð, s.s. kommúnismi, beittu henni óspart á velmektardögum sínum.

Þegar til stykkisins kemur eigum við að iðrast að hafa fæðst og dregið lífsandann.

Iðrunarmenningin nær fyrirsjáanlega hámarki innan tíðar. Líkt og önnur menningarfyrirbæri rís og hnígur ein bylgja og önnur tekur við. Þegar glittir í næstu tísku. Það má veðja á að eftir iðrun kemur hroki. Þolendahroki.

Eins og segir ekki í heilagri ritningu: Sælir eru þolendur. Þeir munu landið erfa.