Vinstrimenn hatast við þjóðkirkjuna

Útvaldir hópar njóta velþóknunar vinstrimeirihlutans í Reykjavík; vantrúarfólkið, heiðnir, hommar, transfólk, múslímar eru meðal þeirra sem fá gæðastimpil Dags og félaga.

Allur almenningur sem er hlynntur þjóðkirkjunni og otar sér ekki fram með sérvisku, sérhneigðir eða sértrú er fyrst og fremst hugsaður sem skattstofn vinstrimanna til að mylja undir þá útvöldu.

Helsta bakland vinstriflokkanna eru sérhópar af ýmsum sortum. Það sameinar þessa hópa að vera á jaðrinum annars vegar og hins vegar að agnúast út í hversdagslega fólkið sem ekki sker sig úr, sinnir sínu og heldur í gamla siði.

Vinstrimönnum er illa við hefðir og venjur með breiða skírskotun; hvort heldur þær kristnu eða þjóðlegu. Þjóðkirkjan sameinar sameinar þessa þætti og verður þar með sérstakur skotspónn vinstrimanna.    

„Mannréttindabrot“ að banna kirkjuferðir

Mýtan um menntun og atvinnumöguleika

Þegar lítið framboð var af menntuðu vinnuafli var eftirspurnin næg. Eftir því sem framboðið jókst minnkaði eftirspurnin. Þeir sem útskrifast núna sem lögfræðingar eiga fæstir möguleika á lögmennsku eða sérfræðistörfum sem lögfræðingar.

Unglæknar segjast varla hafa efni á því að vinna hérlendis, launin séu svo lág. Nýútskrifaðir guðfræðingar fá helst vinnu hjá íslenskum söfnuðum í útlöndum.

Konur eru um það bil að taka yfir sérfræðistéttirnar í þann mund sem eftirspurnin minnnkar.

Fyrirsjáanlega mun menntun ekki auka atvinnumöguleika fólks. Sígildi menntunar felst á hinn bóginn ekki í því að bæta efnahagslega afkomu heldur að efla mennskuna.

Ómenntuð húsmóðir hefur minna vald