Lausláta vinstrið og það stefnufasta

Í ríkisstjórn Jóhönnu Sig. mætast tvær hefðir í íslenskri vinstripólitík. Í fyrsta lagi lausláta vinstri, sem áður var kallað Alþýðuflokkur, og var með í farteskinu sósíaldemókratískar hugmyndir en jafnframt vænan skammt af búðarlokuhugsun sem spurði ávallt; hvað græði ég á pólitík? Í öðru lagi stefnufasta vinstri er lítur á stjórnmál sem illa nauðsyn og lætur sér ríkisstjórnarþátttöku í léttu rúmi liggja. Alþýðubandalagið var heimilisfesta þessa fólks fyrir uppstokkun vinstrimanna um aldamót en þá tók Vinstrihreyfingin grænt framboð við þeim.

Lausláta vinstri var með yfirhöndina í ríkisstjórn Jóhönnu Sig. Öll Samfylkingin telst þeim megin og Árni Þór Sigurðsson hrökk sjálfkrafa úr Vg-pólitík í búðarlokusamfélag þeirra lauslátu. Mestu munaði þó um að Steingrímur J. hvarf frá stefnufestu og seldi sig lauslætinu til að komast til valda.

Samtíminn hefur fyrirlitningu á lauslæti enda öllum ljóst að útrásin var knúin áfram af léttúð og virðingarleysi við margreynd lögmál um atvinnulíf og efnahagskerfi. Pólitísk lauslæti af samfylkingartoga var ekki það sem þjóðin vildi á meðan afleiðingar útrásarinnar eru í fersku minni. Ríkisstjórn Jóhönnu Sig. var dauðvona fædd.

 

Forysta Vg fórnaði grunngildum flokksins

Forysta Vg seldi grunngildi flokksins þegar hún féllst á að leyfa Samfylkingunni að sækja um aðild að Evrópusambandinu í nafni ríkisstjórnar þar sem Vg átti hlut. Þegar stjórnmálaflokkur fórnar sjálfri undirstöðunni fyrir stjórnmálastarf sitt verður viðskilnaður milli forystu og flokksfólks.

Forystan lét Samfylkinguna leika á sig með því að taka hótanir Össurar vorið 2009 um að ekki yrði samið um ríkisstjórn nema Vg gæfi eftir andstöðu sína við ESB-aðild. Samfylkingin átti ekki í önnur hús að venda með Evrópumálin sín og Vg var móralskur sigurvegari kosninganna. Óhugsandi var að mynda ríkisstjórn án Vg.

Valdaþorsti forystu Vg varð henni að falli; hún tók völdin fram yfir grunngildi flokksins. Tækifærissinnum hefnist alltaf ráðslagið. 

VG gæti klofnað

Níð og nakið vald

Stjórnmál eru fjarverandi í ríkisstjórn Jóhönnu Sig. Málefni eru aðeins leiktjöld um óseðjandi valdaþorsta þeirra skötuhjúa Jóhönnu og Steingríms J. Á bakvið þau er hvor sinn bitlingahópurinn sem deilir út dúsum til fylgisspakra en hefur í heitstrengingum við þá sem ekki dansa með.

Hjáseta þriggja þingmanna Vg við afgreiðslu fjárlagafrumvarps ríkisstjórnarinnar sýndi nakið valdið í sinni ókræsilegustu mynd.

Níðið sem samfylkingarþingmenn skrifa um Lilju Mósesdóttur er ósjálfráð viðbrögð sem ekki stundar stjórnmála í almannaþágu heldur fyrir sjálft sig prívat og persónulega.

Stöðugir níðpóstar um Lilju

Peningastefna í viðtengingarhætti

Peningastefna verður tilgátusmíð ef ekki nýtur pólitískrar leiðsagnar. Sérrit Seðlabanka Íslands um stöðu og horfur í peningamálum afhjúpar pólitískt tómarúm. Hluti ríkisstjórnarinnar sækir fast um inngöngu í Evrópusambandið, og það kallar á tiltekna peningastefnu, á meðan annar ríkisstjórnarflokkurinn er á móti inngöngu og sömuleiðis afgerandi meirihluti þjóðarinnar - og það veit á allt aðra peningastefnu.

Már seðlabankastjóri og félagar eru í dálítið undarlegum málum, svo vægt sé til orða tekið, og það litar skýrsluna. Tilfinningin að eiga ekki fast land undir fótum kemur þegar fram í inngangi þar sem fræðileg undirstaða fyrir peningamál rekst illa á íslenskan veruleika. 

Þótt fyrirkomulagið hafi verið byggt á hugmyndum hagfræðinnar um besta fyrirkomulag peningamála og reynslu fjölda landa sem náð hafa góðum árangri í stjórn peningamála, hefur árangur Seðlabankans í viðureigninni við verðbólgu verið slakur nánast allt tímabilið frá því að verðbólgumarkmiðið var tekið upp og verri en í öðrum ríkjum með sambærilegt fyrirkomulag.

Þrátt fyrir að viðurkenna að ,,hugmyndir hagfræðinnar" henti kannski ekki á Íslandi kemur málsgrein nokkru síðar sem gengur í þveröfuga átt

Ef fallið yrði frá sjálfstæðri peningastefnu með fljótandi gjaldmiðil og tekin upp fastgengisstefna væri heppilegast út frá hagrænum sjónarmiðum að festa gengi krónunnar við evruna.

Aftur kemur viðtengingarhátturinn við sögu og dregur úr áherslunni á ,,hagræn sjónarmið." Höfundar skýrslunnar vita sem er að Ísland er ekki á leið inn í Evrópusambandið þótt þeir fyrir sakir kurteisi segi það ekki berum orðum. Lykilsetning skýrslunnar er þessi:

Til þess að Seðlabankinn geti brugðist við slíkum hættumerkjum [óhóflegum sveiflum í útlánavexti, skuldsetningu og eignaverði] er æskilegt að bankinn ráði yfir fleiri stjórntækjum sem annað hvort yrði beitt af honum sjálfum eða af öðrum í samræmi við tilmæli bankans.

Niðurstaðan er rökrétt. Þegar engin pólitísk leiðsögn er fyrir hendi, þar sem ríkisstjórnin er lömuð, er rétt að láta embættismennina um peningastefnuna og fá þeim nauðsynlegar heimildir til að þeir geti unnið vinnuna sína.

Kreppan leiddi í ljós ágalla

Brask lífeyrissjóða verður þeim að falli

Fréttir um að lífeyrissjóðir ætli í félag með raðbraskaranum Ross Beaty og Magma með kaupum í HS Orku vekja ugg. Allt frá fyrsta degi hafa Beaty og íslensku útrásarafgangarnir sem eru leyniviðskiptafélagar hans reynt að fá lífeyrissjóðina með í spilið.

Lífeyrissjóðirnir starfa í skjóli samstöðu um að langtímasparnaður launafólks skuli ávaxtaður í sjóðum. Með framferði sínum á tímum útrásar reyndu lífeyrissjóðirnir verulega á þolinmæði fólks. Þátttaka þeirra í fábjánavæðingu atvinnulífsins jók ekki á tiltrú almennings sem er forsenda fyrir framhaldslífi sjóðanna.

Ef lífeyrissjóðirnir færu að braska með orkuauðlindir almennings í félagi með útlendum raðbraskara og útrásarauðmönnum er úti um orðspor sjóðanna.

 

Ásmundur Einar, strandríki og ESB

Á heimasíðu Nei til EU er ný grein eftir Ásmund Einar Daðason formann Heimssýnar þar sem hann hvetur til samstöðu ríkjanna á Norður-Atlantshafi; Grænlandi, Íslandi, Færeyjum og Noregi gegn stórveldum sem hugsa sér til hreyfings á norðurslóðum. Ásmundur telur æskilegt fyrir þessar þjóðir að finna sér samstarfsvettvang til að verja hagsmuni sína sem um margt eru keimlíkir.

Fyrirsjáanlegt er að stórveldi eins og Bandaríkin, Rússland og Evrópusambandið munu gera sitt ýtrasta að til að fá hlutdeild í náttúruauðlindum norðurslóða sem verða aðgengilegri eftir því sem ísinn hopar. Strandríkin fyrir austan og vestan okkur eiga að vinna saman við þessar kringumstæður, segir Ásmundur Einar.

Hér er hlekkur á greinina.