Kúltúrkampf Samfylkingar

Samfylkingarvæðing samfélagsins fór af sporinu er óinnvígður var settur í stól stjórnar bankaráðs Íslandsbanka, skrifar Andrés Jónsson almannatengill og samfylkingarmaður. Á Andrési er að skilja að ríkisstjórnin eigi að skipa yfirlýsta flokksmenn í embætti en ekki aðra.

Samfylkingin sjanghæaði stjórnkerfinu inn í Evrópuferli sem meirihluti þjóðarinnar er andsnúinn og þingmenn Vg þvingaðir til að samþykkja í sumar. Óþurftarverkið elur á tortryggni milli manna og flokka og ætti að vera Samfylkingu víti til varnaðar.

Þegar jafnvel dagfarsprúðir menn og hófstilltir eins og Andrés leggja fram óbilgjarnar kröfur undirstrikar það valdatæknilegt eðli Samfylkingarinnar. Verkefni flokksins er að raða á garðana. Alþýðuflokkurinn gamli sem Vilmundur Gylfason þekkti er endurfæddur.

Uppskrúfuð dramatík

Allir sem fylgjast með fréttum vita í grófum dráttum hvað gerðist í útrásinni og hruninu. Hröð einkavæðing, áhættusækni, lygi og lausung, glæpsamlegt ábyrgðarleysi og lítilmennska  eru helstu þættir málsins. Inn í þetta má fleygja töluverðum fjölda einstaklinga úr fjármálastofnunum, fyrirtækjum, stjórnmálum og opinberum stofnunum.

Rannsóknaskýrsla alþingis mun varpa ljósi á einstök atriði og gera skóna að sértækum afbrotum einhverra.

Nefndin hefur í tvígang frestað útgáfu skýrslunnar. Eflaust með góðum rökum.

Við bæði tilefnin hafa nefndarmenn látið orð falla sem skrúfa upp dramatíkina í kringum málið. Páli Hreinssyni mæltist á þá leið þegar útgáfu var frestað í fyrra sinn að engin nefnd hafi orðið að flytja þjóðinni viðlíka slæm tíðindi og þess. Í dag bætir Tryggvi Gunnarsson um betur og segist hafa verið gráti næst við skýrsluvinnuna.

Strákar, þið eruð að fjalla um hrunverja og spillingu - ekki launmorð eða barnamisþyrmingar.

 

Skýrslan frestast enn lengur

Etið úr lófa stjórnvalda

Útrásaráratuginn réðu auðmenn ríkjum á Íslandi. Völdin voru áfram formlega hjá stjórnvöldum, ríkisstofnunum og alþingi en í reynd hjá auðmönnum sem jafnframt náðu að beygja dómsstóla til hlýðni. Auðræðið hvarf að mestu með hruninu og stjórnvöld fylltu í tómarúmið.

Veruleg hætta er á að ríkisvaldið gæti ekki hófs og geri sig meira gildandi í þjóðfélaginu en nauðsyn býður. Stjórnlyndir flokkar sitja stjórnarráðið þessi misserin og það eru tilburðir til að sölsa til sín völd og áhrif umfram það sem ríkið fékk í fangið við hrunið.

Fyrningarleiðin í kvótakerfinu er bein atlaga að rekstri sem ekki er á forræði ríkisins. Það getur ekki verið markmið heilbrigðrar stjórnsýslu að sem flestir þegnarnir séu bónbjargarmenn og komnir upp á náð og miskunn ríkisvaldsins.

 

Nei skapar samningsstöðu

Þegar þjóðin segir nei þann 6. mars í þjóðaratkvæði um Icesave-frumvarpið verður samningsstaða okkar til muna betri. Ríkisstjórnin sem ábyrgð ber á samningnum fær lausn og ný ríkisstjórn sest að samningaborði.

Þjóðin hefur þá afstöðu að betra sé að taka á sig tímabundna erfiðleika með því að hafna Icesave-frumvarpinu fremur en að taka áhættuna af því að skuldbindingarnar ríði efnahag okkar á slig.

Jóhönnustjórnin með Steingrím J. í broddi fylkingar reynir að véla stjórnarandstöðuna til að skrifa upp á loforð um skuldaviðurkenningu til handa Bretum og Hollendingum. Vitlausasta af öllu vitlausu er að gefa loforð í upphafi samninga. 

Þjóðin hafnar Icesave-klúðrinu og stjórnin sem gerði samninginn að fara frá. Punktur.