Mútufé frá Brussel, aðildarsinnar fagna

Aðildarsinnar Íslands að Evrópusambandinu gráta að íslenskir blaðmenn hafi ekki tekið eftir þeim orðum Ollie Rehn að í Brussel sé tilbúinn efnahagspakki handa Íslendingum, aðeins eigi eftir að ganga frá smáatriðum.

Egill, Hallur, Baldur og eflaust fleiri aðildarsinnar halda ekki vatni yfir því Íslandi stendur til boða efnahagspakki, sambærilegur við þann sem ruslríkið Serbía fékk.

 Engin nýmæli eru að íslenskri blaðamenn eru ekki beittustu hnífarnir í skúffunni. Aftur er nýjabrum af víðtækri löngun í þjóðarmútur. Siðferðiskennd þjóðarinnar er komin í nýjar hæðir.

 

 

Lehman og blekkingin um hrunið

Allsherjarafsökun íslenskra auðmanna fyrir hruninu er að eftir gjaldþrot Lehman fjárfestingabankans í Bandaríkjunum hafi verið lokað á lán til íslenskra banka. Rétt eins og eitthvað samhengi væri á milli bandaríska bankans og þeirra íslensku umfram það að vera bankar.

Hér er sannfærandi útskýring á því að ef Lehman hefði ekki farið í gjaldþrot hefði eitthvað annað hrundið af stað þeirri atburðarás sem var óhjákvæmileg: Fjármálakerfið var yfirspennt og stórfelld leiðrétting óhjákvæmileg.

Íslenska bankakerfið var það ónýtasta á Vesturlöndum enda rekið áfram af taumlausri græðgi og algjöru fyrirhyggjuleysi.

Velmegunin og hrunið

Kunningjaþjóðfélagið komst í brennidepil eftir hrun. Allnokkrir töldu að fámennissamfélaginu væri um að kenna að klíkubandalag myndaðist milli stjórnmálamanna, banka, lífeyrissjóða og auðmanna sem leyfði ruglinu að stækka þangað til það hrundi undan eigin þunga.

Greiningin hefur það til síns ágætis að vera trúverðug. Hér er kunningjaþjóðfélag þar sem flestir þekkja flesta. Engu að síður vantar töluvert upp á að þessi skýring haldi ein og sér. Löngu fyrir daga útrásarinnar var hér kunningjaþjóðfélag án þess að leiða til hruns. Víst var spilling en í samanburði við nágrannaþjóðir varla meiri eða víðtækari.

Krabbameinsvöxtur fjármálakerfisins var mögulegur vegna þess að ríkisvaldið sem átti að hafa eftirlit með fjármálastofnunum var of veikt og stjórnkerfið of sundurþykkt. Óeining í stjórnmálum stafaði ekki af gagnólíkum áherslum, líkt og einkenndi stjórnmál kalda stríðsins, heldur af skorti á pólitík. Ástæðan fyrir því að stjórnmálaumræðan var jafn geld og raun bar vitni er að velmegun síðasta fimmtungs liðinnar aldar var slík að stjórnmálamenn hirtu kaupið sitt án þess að stunda pólitík.

Í fjarveru stjórnmálaumræðu varð til sundurþykkjupólitík sem lamaði ríkisvaldið.