Smátt-er-fagurt-atvinnulíf

Í aðdraganda útrásarinnar brustu bönd á íslensku atvinnulífi. Almenningi var seld blekking um að einkavæðing og afnám skorða áttu að skila okkur öllum betri lífskjörum. Eftir hrun blasir við að meinsemdin var búin að grafa sig lengi. Sameining og yfirtaka í atvinnulífi leiddi til stórfyrirtækjareksturs sem lagði dauða hönd sína á frumkvæði og svigrúm nýrra aðila til að komast inn á markaðinn.

Eftirlegukindur hrunsins, Exista og Hagar, svo dæmi séu tekin, á að taka úr öndunarvél skilanefnda og lífeyrissjóða og leyfa að deyja. Þegar fyrirtækjaflykkin hrökkva upp af skapast tækifæri fyrir aðra.

Atvinnulíf á Íslandi þarf að brjóta í smærri einingar. Með því er tryggt að markaðsráðandi aðilar geti ekki komist í einokunaraðstöðu.

Ætli málsvari atvinnulífsins á fyrri tíð, Sjálfstæðisflokkurinn, heyri hverjum klukkan glymur?

Blogg: Öryggisventill eða aftökupallur?

Í þjóðfélaginu er réttmæt reiði, sem fyrst og fremst beinist gegn þeim sem útrásarauðmönnum sem eru valdir að hruninu en einnig gegn stjórnvöldum sem í einn stað skópu útrásinni skilyrði en í annan stað létu undir höfuð leggjast að reisa fjárplógsmönnum skorður.

Reiðin í þjóðfélaginu fær meðal annars útrás á blogginu. Líkt og á árdögum blaðaútgáfu á Íslandi er drjúgur hluti bloggsins nafnlaus. Þeir sem skrifa undir dulnefni eru ómarktækari en hinir sem skrifa undir nafni. Til að skrif undir dulnefni fái athygli þarf annað tveggja að koma til, eftirtektarverð ritfærni eða áhugaverðar upplýsingar. Ef hvorugu er til að dreifa eru launmálin aðeins vitnisburður um hugarástand.

Útrásarmaðurinn Lýður Guðmundsson og Björn Bjarnason fyrrverandi ráðherra sammælast um gagnrýni á nafnlaus skrif í netheimum. Báðir ættu að láta það ógert því hvorugur hefur efni á því.

Lýður er úr innsta kjarna auðmannanna sem bera ábyrgð á hruninu. Fjöldi fólks líður önn vegna Lýðs og félaga; fólk missir húsin sín, atvinnu sína, börn horfa á foreldra sína örvinglast vegna þess að endar ná ekki saman, lífeyrir aldraðra er skertur og svo má áfram telja. Til að bæta gráu ofan á svart er búið að draga orðspor þjóðarinnar ofan í svaðið, þökk sé Lýði og kumpánum.

Björn ber sinn hluta ábyrgðarinnar, þótt hún sé minni og afmarkaðri. Hann lagði pólitíska grunninn fyrir útrásinni með frjálshyggjuboðskap handa atvinnulífi sem kunni ekki með að fara og sat í ríkisstjórn sem einkavæddi opinberar eigur hraðar og verr en efni stóðu til.

Í augum Lýðs og Björns er bloggið aftökupallur, þótt hvorugur noti það orð, þar sem nafnleysingjar gera hróp að auðmönnum og pólitískum ábyrgðaraðilum hrunsins. Nærtækara er að líta á bloggið sem öryggisventil fyrir réttmæta reiði.

Ekki síst er bloggið vettvangur til að ræða og færa í orð reynsluna af hruninu og reifa lærdóma sem má af því draga. Lýður mun aldrei skilja þetta hlutverk bloggsins, enda einfaldur maður krónu og aura, en þegar Björn vaknar í fyrramálið sér hann eftir því að hafa skrifað þessi orð í kvöld:

Lýður snerist einnig gegn þeim hér í netheimum, sem ráðast að mönnum í skjóli nafnleyndar. Sú gagnrýni hans er bæði tímabær og réttmæt. Þessar nafnlausu svívirðingar eru sama eðlis og árásir skemmdarvarga á eignir manna í skjóli myrkurs. Þeirra, sem skemma eignir er leitað, hinir, sem skemma mannorð manna, ærast séu þeir gagnrýndir.  

Öskur í bloggi og málning á vegg eru gagnólíkir hlutir, Björn Bjarnason, og eigur og mannorð sömuleiðis.

 

Tekur undir ummæli Lýðs um árásir í netheimum